Τα δύο τελευταία φιλμ του Ζαν Λικ Γκοντάρ, «Αποχαιρετισμός στη γλώσσα» και το «Βιβλίο της εικόνας» θα προβληθούν την ερχόμενη βδομάδα στον κινηματογράφο «Στέλλα».
H Weirdwave, που έχει τα δικαιώματα των τριών τελευταίων ταινιών του Ζαν Λικ Γκοντάρ «Film Socialisme» (2010), «Αποχαιρετισμός στη γλώσσα» (2014) και «Το βιβλίο της εικόνας» (2018), αποχαιρετά το σπουδαίο δημιουργό προβάλλοντας στον θερινό κινηματογράφο «Στέλλα» της Κυψέλης τα δύο τελευταία φιλμ του, σε ένα μικρό τιμητικό αφιέρωμα στο έργο του ανθρώπου που άλλαξε την κινηματογραφική γλώσσα. Την Δευτέρα 19/9 θα παιχτεί στις 10.20 η ταινία «Αποχαιρετισμός στη γλώσσα» και την ίδια ώρα την Τετάρτη 21/9 το «Βιβλίο της εικόνας».
«Αποχαιρετισμός στη γλώσσα» (2014)
«Λέξεις, δεν θέλω πια να τις ακούω».
Ένας άντρας έχει σχέση με μια παντρεμένη γυναίκα. Αγαπιούνται, τσακώνονται και ξανασυναντιούνται, μαζί με έναν αδέσποτο σκύλο, καθώς οι εποχές περνούν. Ένα αταξινόμητο φιλμ σαν κινηματογραφικό παζλ, χωρίς υπόθεση, γεμάτο από σκόρπιες λέξεις, ασύνδετες μεταξύ τους εικόνες για τη ζωή, τον πόλεμο, τη φύση και την αφήγηση. Ένα τρισδιάστατο, αποσπασματικό οπτικό δοκίμιο που τεστάρει τα όρια της αφηγηματικής γλώσσας -αντιπροσωπευτικό της αέναης διάθεσή του Γκοντάρ για πειραματισμό. Ένας στοχασμός πάνω στα θέματα του ολοκληρωτισμού, της μοντέρνας δημοκρατίας, της κοινωνίας του θεάματος. Ο δημιουργός “καίει” τις εικόνες δίνοντάς τους μια αίσθηση “αρνητικού”, παίζει με το 3D και αναφέρεται ονομαστικά στις πηγές του, σε μία βαθιά προσωπική ταινία που λειτουργεί ως ένα μανιφέστο για το τέλος του σινεμά όπως το γνωρίζαμε. Βραβείο της Επιτροπής στο Φεστιβάλ των Καννών.
«Το βιβλίο της εικόνας» (2018)
«Μια βόμβα ανθρωπισμού σε μια εποχή επιταχυνόμενης πολιτικής οπισθοδρόμησης».
Μισό αιώνα μετά τον Μάη του ’68, ο Πάπας της Νουβέλ Βαγκ υπογράφει ένα φιλοσοφικό και πολιτικό μανιφέστο βγαλμένο από το πνεύμα της ιστορικής εξέγερσης στη Γαλλία και, ξεφυλλίζοντας το δικό του «Βιβλίο της Εικόνας», εξαπολύει δριμύ κατηγορώ στον δυτικό πολιτισμό και την παρακμή του, στον δυτικό ιμπεριαλισμό έναντι της Ανατολής, στην κυριαρχία του μεταπολεμικού καπιταλισμού, σε μια ταινία-κάλεσμα στα όπλα. Ανένταχτη σε οποιοδήποτε συμβατικό κινηματογραφικό είδος, η ταινία του Γκοντάρ, αποτελεί ένα σχόλιο για τη Μέση Ανατολή και την καταδυνάστευση του Αραβικού Κόσμου από τη Δύση– αλλά όχι μόνο. Σε αυτό το σινε-δοκίμιο μιλά για τη σχέση εικόνας – λέξης στην εποχή της τεχνολογικής/ψηφιακής επικοινωνίας διαπιστώνοντας επώδυνα πως οι λέξεις έχουν πλέον αντικατασταθεί από εικόνες. Για την ταινία του αυτή, ο Ζαν-Λικ Γκοντάρ τιμήθηκε με τον Ειδικό Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ των Καννών.
Διαβάστε επίσης:
Ζαν Λικ Γκοντάρ: Έσβησε το ανήσυχο πνεύμα του ευρωπαϊκού σινεμά