Θα προσυπέγραφα το κείμενο της Ομπρέλας αν δεν περιοριζόταν μόνο μεταξύ στελεχών. Υπό ορισμένες προϋποθέσεις, βέβαια. Αν ήταν ομοιογενές στην «καταγωγή» και στο ζητούμενο.
Κάθε κείμενο όμως έχει τη σημειολογία του. Γίνεται προφανές πως αποτελεί συρραφή κατά την οποία έκαστος προσέθετε ή αφαιρούσε εδάφια με αποτέλεσμα –όπου δεν είναι πλαδαρό– να αλληλογρονθοκοπούνται οι παράγραφοι.
• Κορυφαίο παράδειγμα στα ελληνοτουρκικά: Αυτοπροσδιοριζόμενοι ως διεθνιστές –που ξορκίζουν την παραμικρή αντίδραση απέναντι στον Ερντογάν– και συνεπείς ευρωπαϊστές που επισείουν κυρώσεις από τις Βρυξέλλες, κατάφεραν να συντάξουν μόλις 200 αμήχανες λεξούλες (επί συνόλου 9.000). «Αναλύουμε την κατάσταση» είναι ο επιτευχθείς κοινός τόπος. Κι από κει και πέρα μια ασταθής ισορροπία μεταξύ καταγγελίας «της βιομηχανίας του πολέμου» και αποδοκιμασίας της «εθνικιστικής, αναθεωρητικής, επιθετικής ηγεσίας της Τουρκίας». Απέναντι στον Κοτζιά μια κρύο (Κραν Μοντανά) και μια ζεστό (Πρέσπες). Επί της πολιτικής ουσίας τώρα:
• Για το «πολιτικό ύφος» της αντιπολίτευσης που θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ: «Μια ανομολόγητη, επιφανειακή και πολωτική ρητορική που υπακούει στην επικοινωνία ως προτεραιότητα, ιδιαίτερα σε θέματα που δεν είναι κρίσιμα για την κοινωνία και τις ανάγκες του κόσμου της εργασίας, δεν διαμορφώνει εναλλακτικό σχέδιο για διακυβέρνηση».
Ομως αυτή η αναφερόμενη στο κείμενο «πάταξη της διαφθοράς που απέκτησε κεντρική θέση στην εποχή του ΣΥΡΙΖΑ» πώς έγινε κατορθωτή; Με αλτουσεριανές αναλύσεις ή με ρεπορτάζ και αποκαλύψεις;
• «Η αντιπολιτευτική μας τακτική οφείλει να επικεντρώνεται στα στρατηγικά θέματα, όπου είναι διακριτές οι ιδεολογικές και πολιτικές διαφορές με την κυβέρνηση και υπάρχει περιθώριο σκληρής πολιτικής κριτικής και αντιπαράθεσης, όπως το δημόσιο σύστημα υγείας, το κοινωνικό κράτος, τα εργασιακά δικαιώματα, η προστασία των αδύναμων, το κράτος δικαίου και η δημοκρατική λειτουργία των θεσμών. Να στείλουμε το μήνυμα ότι δική μας επιλογή δεν είναι η μικροπολιτική, αλλά η στάση ευθύνης».
Εδώ ο Κλάουζεβιτς έξυσε το κεφάλι του. Επίσης υπουργός με τη γίδα στην πλάτη πιθανώς θα αποτελεί μικροπολιτικό συμβάν, με ανεπαρκείς θεωρητικές αναφορές, και επομένως ανάξιο κριτικής.
• «Επιτακτική είναι η ανάγκη να αντιμετωπιστεί η νέα κρίση χρέους στην ευρωζώνη, όπου ήδη είναι πάνω από 100%, ενώ στην Ελλάδα φτάνει το 207% του ΑΕΠ».
Αχνός αντίλαλος φωνών που εμπόδισαν τέλη του ’18 τη γενναιότερη διανομή κοινωνικού μερίσματος από τα 37 δισ. ευρώ.
• «Η σχολική διαρροή υποχώρησε στο 6%».
Είναι μια σπανίως συγκεκριμένη αναφορά στις «επιτυχίες της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ». Ισως ένας από τους συντάκτες της Ομπρέλας πρόλαβε να ευλογήσει τα γένια του.
Κι ένας πούρος μπουχαρινισμός από ορισμένους συντρόφους που όλο και κάποιες ευθύνες τις έχουν για «νοοτροπίες» που κόστισαν και εκλογικά.
• «Η διεκδίκηση της ηγεμονίας στη βάση των αξιών και των πολιτικών της Αριστεράς δεν περιορίζεται προφανώς στην έμπρακτη αντίκρουση των παλαιοκομματικών νοοτροπιών και τρόπων άσκησης πολιτικής που βεβαίως ακόμα υπάρχουν και είναι διάχυτες στην κοινωνία. Αυτές οι νοοτροπίες έχουν διαμορφώσει ένα νέο πεδίο άσκησης μικροπολιτικής και μεταπολιτικής, ένα πεδίο αποσιώπησης και χυδαίας προπαγάνδας από μεγάλο μέρος των μέσων μαζικής ενημέρωσης, ένα πεδίο ψευδών ειδήσεων και δολοφονίας χαρακτήρων μέσω της χρήσης των socialmedia, ένα πεδίο εν τέλει “μεταδημοκρατίας”».
• Περί εσωκομματικής δημοκρατίας: «Η δημοκρατική λειτουργία δεν είναι κάποιο φετίχ, αλλά ταυτοτικό στοιχείο ενός κόμματος της Αριστεράς».
Σ’ αναζητώ στη Σαλονίκη ξημερώματα… Και δεν βρίσκω περισσότερη ούτε στην Αριστερά του Φλωράκη, που συζήταγε ανοιχτά μέχρι όμως να του πατήσεις τον κάλο. Ούτε στον Κύρκο όπου και μόνο ή επί ματαίω επίκλησις του ονόματός του προκαλούσε ομαδικό στραβομουτσούνιασμα.
Μόνο ίσως στον Γιάννη Μπανιά, ο οποίος όμως έπεσε θύμα… δημοκρατικών διαδικασιών. Εκλέχτηκε γραμματέας και την επόμενη μέρα του «φόρεσαν» επιτροπή συνδιοίκησης του κόμματος.
Το κείμενο επίσης βρίθει πολυσυλλεκτικών κοινοτοπιών:
• «Μπροστά στην πρόκληση των εμβολίων, χρειάζεται έγκυρη ενημέρωση των πολιτών». (Τόσο σωστή επισήμανση που γίνεται αχρείαστη).
• «Πρέπει να διαμορφώνει όρους συνεργασίας με τους όμορους πολιτικούς χώρους και ταυτόχρονα κινηματικούς δεσμούς… Να σφυρηλατεί μια νέα σχέση με την πολιτική…». (Ο ορισμός του ξύλινου).
Ο Αρτέμης Ψαρομήλιγκος είναι δημοσιογράφος
