Η αλλαγή της ηγεσίας στο κόμμα της ριζοσπαστικής αριστεράς έχει προκαλέσει πολλές συζητήσεις, ακατάσχετες φλυαρίες, λογομαχίες, που στην πλειοψηφία τους παραμένουν εκτός ουσίας.
Οι συζητήσεις καλύπτονται από κουραστικές διερευνήσεις γενικών απολύτων που μιλούν για όλα χωρίς να προτείνουν κάτι. Κάπως έτσι η εσωστρέφεια κυριαρχεί και αφήνει τα ουσιώδη να περνούν χωρίς να παραδίδουν τα ίχνη τους.
Το ουσιώδες είναι να κατανοήσουμε αν η ηθική των αρχών και η ηθική του αποτελέσματος στην πολιτική της ριζοσπαστικής αριστεράς συναντιούνται ή αν λοξοδρομούν και δε φτάνουν ποτέ στον ίδιο σταθμό. Και για να το πούμε και αλλιώς αν το σύνθημα της ριζοσπαστικής αριστεράς (ελευθερία, αλληλεγγύη, ισότητα)δεν αποτελεί μια φωτοβολίδα, αλλά βρίσκει έδαφος να εφαρμοστεί. Επίσης κάτι ουσιώδες είναι αν σήμερα γίνεται αντιληπτό από τους ριζοσπάστες της αριστεράς ότι ο λόγος (κάθε λόγος και ο πολιτικός λόγος) αντισταθμίζει, ισορροπεί ιδέες και γεγονότα, ενώ η εικόνα (συμπεριλαμβανομένης και της πολιτικής εικόνας, δεδομένου ότι ανήκουμε στην κυριαρχία του πολιτισμού της εικόνας) επικυρώνει ιδέες και γεγονότα.
Έτσι λοιπόν το ερώτημα που πρέπει να τεθεί είναι θα μπορέσει η ριζοσπαστική αριστερά στην εποχή της εικόνας, η οποία σήμερα έχει τη δύναμη να επικυρώνει εκείνο που παριστάνει να συνοδευτεί παράλληλα και από την κίνηση των ιστορικών ιδεολογικών αξιών της, χωρίς να εκπέσει σε τεχνικούς παροξυσμούς του εικονοφαντασιακού;
Εδώ θα πρέπει να μας δώσουν τα φώτα τους οι διανοούμενοι της ριζοσπαστικής αριστεράς, όχι φοβικά, ούτε καταγγελτικά, ούτε με ιδέες κοστούμια, αλλά με κριτήρια ισχύος και έμπνευσης. Κάθε τι άλλο αποτελεί μια ακατάσχετη φλυαρία (μια λογοκοπία και λογομαχία) η οποία διεκδικεί να ανανεώσει παλιές κηδεμονίες, να υποσχεθεί συντριμμένα όνειρα και να συντηρήσει ιστορίες κρεμασμένες στο ντουλάπι της ιδεοληψίας.
Σε καμία περίπτωση η ριζοσπαστική αριστερά δεν πρέπει να βλέπει την ορατότητα του κόσμου να εξατμίζεται σε ιδεολογικές υπερκοστολογίσεις και να επενδύει στον ίλιγγο των εκρήξεων μιας κομματικής καθαρότητας. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι θα αποδέχεται και κάθε ακαταλόγιστη επιπολαιότητα, ή θα συγχωρεί και κάθε φιλισταϊκή συμπεριφορά.
Ταυτόχρονα στην εποχή μας που όλα γίνονται επιχείρηση θεάματος και ωραιοποιημένη έκφραση διαφημιστικής αναγωγής, η ριζοσπαστική αριστερά δε θα πρέπει να τα αφήνει να εγκαθίστανται ιμπρεσσιονιστικές αφέλειες οι οποίες ακυρώνουν ότι καλό υπάρχει. Είναι αναγκαίο όλες αυτές οι αποχρωματίσεις της φυσιογνωμίας της ριζοσπαστικής αριστεράς που αποτελούν στοιχεία καιρικού σαρκασμού να φιλτράρονται.
Η διαφορετικότητα της ριζοσπαστικής αριστεράς έγκειται στο γεγονός ότι δεν ψιλοπετάει επάνω από συμβατισμούς και φωνές παράταιρες ούτε προσγειώνεται στο κενό της μηδενιστικής πολιτικής βαρύτητας. Μπορεί ιστορικά να βρισκόμαστε στη στιγμή του αποχαιρετισμού ενός κόσμου ο οποίος δε μας αφήνει ούτε τον πολύ μακρινό αντίλαλο του, ωστόσο οι παρακαταθήκες της ανανεωτικής αριστερής κουλτούρας δεν θα πρέπει να γίνονται φαντάσματα θλίψης.
Η οποιαδήποτε ανανέωση της ριζοσπαστικής αριστεράς δεν θα πρέπει να είναι ερμηνευτικής κατεύθυνσης μόνο, αλλά να χαρακτηρίζεται και από ανοιχτές ρήξεις με νοοτροπίες και καιροσκοπικές θεωρίες. Αν δε συμβεί κάτι τέτοιο τότε θα κολυμπά στο ψεύτικο πάθος μιας αλλαγής που δε θα έρχεται ποτέ και θα παραμένει σε φανταχτερά λεκτικά πυροτεχνήματα, σε λογοκοπίες και καυχησιολογίες βουλιάζοντας σε κενολογίες ότι είναι το καινούργιο . Όλοι θυμόμαστε τον νεντροαρτιστερισμό του Ρούμορ Ντένι ας μη φθάσει η ριζοσπαστική αριστερά εκεί. Αν ο μεταμοντέρνος κόσμος επιβάλλει την ειρωνική χρήση των απόψεων, των ιδεολογιών, των κατακτημένων γνωμών και παρουσιάζει τον κόσμο απολύτως διαπερατό, αυτό δε σημαίνει ότι η ριζοσπαστική αριστερά θα πρέπει να κρυφτεί στο αγκαθωτό τρίχωμα της ως ασπίδα όπως κάνει ο σκαντζόχοιρος, ούτε βέβαια θα πρέπει να γίνει μια χοάνη μετάλλαξης όπου όλα θα μεταξιωθούν στο τίποτα δια του τίποτα και το παρελθόν θα υποτιμηθεί και θα αποτελεί μια περαστική αποσόβηση.
O Απόστολος Αποστόλου είναι καθηγητής Πολιτικής Κοινωνικής Φιλοσοφίας
