Οι «δολοφόνοι» της 21χρονης Έλενας θα ξανασκοτώσουν – Μεγαλώνουν έτσι!

Δολοφονία, εκτέλεση. 21 ετών. Είπε «όχι» Εκτελέστηκε. Πρώτα τη χτύπησαν. Νόμιζαν ότι την ξέκαναν και την πέταξαν από τα βράχια. Ήταν ζωντανή. Πνίγηκε στη θάλασσα.

Οι «άντρες», οι άντρακλες οι μεγαλωμένοι από γυναίκες – μάνες. Εκτέλεσαν το κοριτσάκι που τους είπε «όχι».

Ο Έλληνας θα τα ρίξει στον Αλβανό. Μάλλον κι αυτό κάπως το έμαθε. Ο Αλβανός δεν ξέρω σε ποιον θα τα ρίξει.

Η Ελένη Τοπαλούδη είχε κάθε δικαίωμα να ζήσει. Όπως θέλει. Όπως και οι δολοφόνοι της. Οι δολοφόνοι της δεν έμαθαν ποτέ ότι υπάρχει και το «όχι» ως απάντηση. Και η ετυμηγορία τους για το «όχι» της Ελένης ήταν: θάνατος!

Ο Έλληνας και ο Αλβανός. Οι δράστες. Μαζί με αυτούς δράστες λογάω και όσους έβγαλαν ότι σκατό κουβαλάει η ψυχή τους στη σελίδα της νεκρής κοπέλας που δε γούσταρε τους ρατσιστές και καταλάβαινε τα προβλήματα των προσφύγων.

Δράστες μεγαλώνουν σε εκατομμύρια σπίτια που ο διαχωρισμός αγόρι-κορίτσι, άντρας –γυναίκα παραμένει ακόμη ως ανατροφή.

Δράστες είναι η μάνα και ο πατέρας που ξεχωρίζει τα παιδιά του λόγω φύλου και τα μαθαίνει να διαχωρίζουν τους ανθρώπους ανάλογα με το τι πιστεύουν, τι φοράνε, πώς μιλάνε, πώς ντύνονται.

Δράστες είναι εν δυνάμει, όσοι αναρωτιούνται «Τι ήθελε να πάει σπίτι του», δράστες για τις δολοφονίες της επόμενης Ελένης, Μαρίας, Κώστα, Πάνου, είναι όσοι αναρωτιούνται «πώς ντύνεται», «πώς συμπεριφέρεται».

Δράστης είναι ο γυμνασιάρχης που λέει στα κορίτσια να ντύνονται ευπρεπώς. Βυζαίνει με το γάλα του μίσους για το γυναικείο σώμα τους άντρες που ωριμάζουν στο σχολείο.

Δράστης είναι ο δημοσιογράφος που δεν σέβεται τη διαφορετικότητα που αυτονόητα υπάρχει στην κοινωνία και την στιγματίζει για χάρη της τηλεθέασης.

Δράστης είναι ο κάθε «άντρακλας» που νομίζει ότι κάθε γυναίκα του ανήκει και αν δεν τον γουστάρει, αν το μετανιώσει την τελευταία στιγμή μπορεί να την σκοτώσει για να κάνει το δικό του.

Δράστες είναι οι «νοικοκυραίοι», όπως αυτοί που σκότωσαν τον Ζακ Κωστόπουλο.

Κι εμείς, «εμείς» που νομίζουμε ότι είμαστε «άλλοι», τι είμαστε τελικά όσο ανεχόμαστε όλους αυτούς;