Οι δημοσιογράφοι και η άνοδος του ναζισμού

Το βιβλίο «Βερολίνο, 1933. Η στάση του διεθνούς Τύπου μπροστά στον Χίτλερ» μόλις κυκλοφόρησε στα ελληνικά από τις εκδόσεις Πόλις.

Το βιβλίο του Γάλλου κριτικού των ΜΜΕ Ντανιέλ Σνεντερμάν έχει θέμα τον τρόπο που οι Αμερικανοί, Βρετανοί και Γάλλοι ανταποκριτές οι οποίοι βρέθηκαν στο Βερολίνο από το 1933 έως το 1941 κάλυψαν την επικαιρότητα, εστιάζοντας κυρίως στο κυνήγι της αποκλειστικότητας για μια δήλωση του Χίτλερ ενώ την ίδια στιγμή αποσιωπούσαν ό,τι συνέβαινε με τα πογκρόμ και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Για εκείνους ο Χίτλερ ήταν απλώς «ένας Γερμανός Μουσολίνι», το φτηνό αντίγραφο μιας ήδη γνωστής περίπτωσης. Η εύκολη αυτή σύγκριση υποτίθεται ότι βοηθούσε το ευρύ κοινό στην αποκωδικοποίηση της προσωπικότητάς του, στην ουσία όμως συνέβαλε στην υποβάθμιση της επικινδυνότητάς του.

Το βιβλίο του Σνεντερμάν γεννήθηκε από τον τρόμο που επικράτησε μετά την εκλογή του Ντόναλντ Τραµπ, τον οποίο τα ΜΜΕ των ΗΠΑ χλεύαζαν όταν έβαλε υποψηφιότητα για το προεδρικό αξίωµα, αντιµετωπίζοντάς τον σαν φάρσα, αγνοώντας ανεπίτρεπτα τη δύναµη που έχει η επανάληψη της εικόνας. «Το Κακό. Πρώτα να το αναγνωρίζεις. Να προσπαθείς να µυριστείς ότι πλησιάζει. Να µην εµπιστεύεσαι ούτε τον εαυτό σου. […] Και ύστερα να το ξεσκεπάζεις. Να το κατονοµάζεις. […] Και να το καταπολεµάς. Να το καταπολεµάς περιγράφοντάς το. Να το κατονοµάζεις για να το καταπολεµήσεις. Αυτή είναι η δουλειά του δηµοσιογράφου» γράφει ο συγγραφέας.

Το βιβλίο του Σνεντερµάν (µτφρ. Γιώργος Καράµπελας) έρχεται τη σωστή στιγµή για να υπενθυµίσει ότι τίποτε δεν είναι αυτονόητο σε µια εποχή που η δηµοσιογραφία τείνει να ταυτιστεί µε τις δηµόσιες σχέσεις, που τα χρήµατα κλείνουν στόµατα και στοµώνουν πένες, που υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι ακόµη ισχυρίζονται ότι δεν γνωρίζουν τις συνθήκες διαβίωσης των προσφύγων και άλλοι που λίγες µέρες πριν από την απόφαση για τη δίκη της Χρυσής Αυγής εξακολουθούν να επιµένουν ότι πρόκειται για πολιτική οργάνωση και όχι για συµµορία.