Ο δήμαρχος του Λονδίνου Σαντίκ Καν μετά τα γεγονότα στο Μπρίστολ, στην Αμβέρσα αλλά και τη βρετανική πρωτεύουσα (αποκαθηλώθηκαν αγάλματα δουλεμπόρων) είπε ότι θα ελεγχθούν όλα τα αγάλματα και οι ονομασίες των δρόμων. Πρόκειται για «μια άβολη αλήθεια της Ιστορίας, την οποία το Λονδίνο πρέπει να αντιμετωπίσει»… Ευκαιρία, λοιπόν, να ξαναδούμε το αιματόεν όργιο της δουλεμπορίας και της αποικιοκρατίας και να συνειδητοποιήσουμε ότι οι περισσότερες χώρες της προοδευμένης Ευρώπης είχαν συμμετοχή στο έγκλημα. Είναι βέβαιο ότι ο Εγγλέζος φίλος Τομ Χ., προς τον οποίο απευθύνεται η επιστολή, θα συμφωνήσει…
Οταν οι διαδηλωτές γκρέμιζαν το άγαλμα του δουλέμπορου Κόλστον στο Μπρίστολ και του σφαγέα Λεοπόλδου Β΄ στην Αμβέρσα άνοιγε η καταπακτή της Ιστορίας για να υπενθυμιστεί μια «άβολη αλήθεια». Το πώς, δηλαδή, μεγαλούργησαν οικονομικά οι ευρωπαϊκές αυτοκρατορίες του αίματος.
Οχι πως είναι άγνωστες οι πτυχές της αποικιοκρατικής αυτής «εποποιίας». Γνωστές είναι, αλλά βολικά παραδίδονται στη σκόνη της λήθης ώστε να προβάλλονται κυρίως τα τρόπαια της Ευρώπης (γράμματα, τέχνες, Διαφωτισμός κ.ά.) και όχι η αποτρόπαιη συμπεριφορά της απέναντι στους ανίσχυρους και τους φτωχούς της υφηλίου.
Από πού ν’ αρχίσει κανείς και τι να πρωτοπεί; Η κομψή έκφραση «υπερπόντιες κτήσεις» κρύβει μέσα της μια εγκληματική πρακτική σφαγών, καταπίεσης και εκμετάλλευσης απανταχού της γης. Από την Ασία και την Αφρική μέχρι την Αμερική, βόρεια και νότια.
Ο δικός σας, ο Κόλστον, υπήρξε πρωταγωνιστής στο δουλεμπόριο που διεξήγε η Royal African Company, η επίσημη (!) εταιρεία εμπορίας σκλάβων. Γύρω στα 12 εκατομμύρια Αφρικανοί μεταφέρθηκαν βιαίως στην Καραϊβική για τις φυτείες ζάχαρης και τη Βιρτζίνια για την καλλιέργεια καπνού. Από αυτούς δύο εκατομμύρια πέθαναν από τις κακουχίες.
Φυσικά (!) είχε ανακηρυχτεί ευεργέτης του Μπρίστολ, καθώς με τα ματωμένα χρήματα σκόρπιζε δωρεές σε ιδρύματα και φιλανθρωπίες. Ομως η περίπτωση του Κόλστον υπολείπεται έναντι του σφαγέα Λεοπόλδου Β΄. Αυτός που είχε στην ιδιοκτησία του το Κονγκό επένδυσε στο Βέλγιο τα τεράστια κέρδη του από το καουτσούκ, με αποτέλεσμα μια άνευ προηγουμένου οικονομική άνθηση της χώρας.
Χρειάστηκε, βέβαια, να εκτελέσει ή να ακρωτηριάσει χιλιάδες Κονγκολέζους για να συσσωρεύσει τα αμύθητα κέρδη που αποκόμισε εκεί κάτω, στην… ατομική του ιδιοκτησία, την οποία νομιμοποίησε η Διάσκεψη του Βερολίνου (!) το 1885. Αλλά μήπως κάτι παρόμοιο δεν συνέβη με το Γιβραλτάρ;
Κατελήφθη από τους δικούς σου το 1704 και «κατακυρώθηκε» στο Ηνωμένο Βασίλειο από τις τρεις συνθήκες: της Ουτρέχτης το 1713, των Παρισίων το 1763 και των Βερσαλλιών το 1783. Η… διεθνής νομιμότης στα καλύτερά της, φίλε μου. Αυτή που σας έδωσε επίσης δικαιώματα στις Μαλβίνες (Φόκλαντ), στην Κύπρο, την Ινδία, στο Χονγκ Κονγκ κ.λπ.
Οχι πως υστέρησαν οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι. Γάλλοι, Πορτογάλοι, Ισπανοί, Γερμανοί και Ολλανδοί υπήρξαν επικυρίαρχοι, σφάζοντας και ληστεύοντας κόσμο και κοσμάκη. Αλλά μήπως το θαύμα της Αμερικής κάπως έτσι δεν δημιουργήθηκε;
Ο Χάουαρντ Ζιν αναφέρει το εξής στο ενδιαφέρον βιβλίο του «Ιστορία του λαού των Ηνωμένων Πολιτειών» (Εκδόσεις Αιώρα): «Οταν οι ιθαγενείς στις Μπαχάμες είδαν το πλοίο του Κολόμβου, πήγαν στην παραλία με δώρα να το υποδεχτούν. Σε αντάλλαγμα οι Ισπανοί τους έδωσαν χάντρες και κουδουνάκια».
Κι όπως μαρτυρεί στο ημερολόγιό του ο Κολόμβος, «με πενήντα άνδρες θα μπορούσαμε να τους υποτάξουμε όλους και να τους αναγκάσουμε να κάνουν οτιδήποτε θέλουμε». Τα υπόλοιπα –τι δηλαδή συνέβη με τους Ινδιάνους– τα ξέρουμε…
Πρόσεξε, φίλε μου, κάτι που σημειώνει ο Ζιν. Αμφισβητώντας τους μύθους της επίσημης ιστορίας επισημαίνει ότι αυτή «όχι μόνο παρουσιάζει μια στρεβλή εικόνα του παρελθόντος, αλλά δημιουργεί και μια παραπλανητική εικόνα για το παρόν». Ε, τη στιλβωμένη εικόνα αυτή ήρθε να αμφισβητήσει η γνήσια λαϊκή εξέγερση των ημερών με αφορμή τον φόνο του Τζορτζ Φλόιντ.
Να ξαναδούμε, λοιπόν, την Ιστορία. Να θυμηθούμε τι ήταν η αποικιοκρατία και τι σημαίνει η συνέχειά της: ο ιμπεριαλισμός…
