Αγαπητέ Γιάγκο,
Καταλαβαίνω τι νιώθεις κάθε μέρα αντικρίζοντας την ημισέλινο καρφωμένη στα πλευρά του Πενταδάκτυλου. Και ξέρω με πόση λαχτάρα περιμένεις τη μέρα που η Τουρκία, απομονωμένη και βαλλόμενη πανταχόθεν, θα πάψει να δείχνει τα δόντια της, να αυθαιρετεί και να απειλεί.
Δυστυχώς, δεν το βλέπω να συμβαίνει, τουλάχιστον στους καιρούς μας. Κι ας λέμε κάθε μέρα εμείς εδώ πάνω, αλλά κι εσείς ότι η Τουρκία –ασύστολη, επιθετική και προκλητική– θορυβείται από τις διεθνείς αντιδράσεις, απομονώνεται και δέχεται συνεχώς αυστηρές προειδοποιήσεις, ραπίσματα και κυρώσεις.
Ποια απομόνωση, φίλε μου; Αυτές τις λεκτικές αποδοκιμασίες για το μνημόνιο με τη Λιβύη, τις γεωτρήσεις στη δική σας ΑΟΖ, τις απειλές για το Καστελόριζο, την Κρήτη και τα νησιά – αυτές εννοείς; Μήπως, πάλι, αναφέρεσαι στις περιώνυμες κυρώσεις των Ευρωπαίων που έχουν μείνει στα χαρτιά;
Υποκριτικές ρητορείες, αγαπητέ μου. Για το θεαθήναι. Διότι την ίδια στιγμή η Τουρκία δεν ρητορεύει, ενεργεί. Αδιάφορη για τις «καταδίκες» και ανυποχώρητη: ούτε βήμα πίσω στα ελληνοτουρκικά, αποστολή στρατιωτικών και πρακτόρων της ΜΙΤ στη Λιβύη, δολοφονία ανώτατου στελέχους των Κούρδων χωρίς να ακουστεί κιχ και την ίδια στιγμή επαφές κορυφής του Ερντογάν με Τραμπ, Πούτιν και Μέρκελ.
Βρίσκει και τα κάνει. Γιατί την έχουν ανάγκη όλοι οι μεγάλοι. Δεν είναι φίλοι της. Τα συμφέροντά τους υπηρετούν. Και δεν χρειαζόταν να το πει ο Τσόρτσιλ, ότι στη διεθνή πολιτική δεν υπάρχουν φίλοι αλλά κυριαρχούν τα συμφέροντα. Κομίζω γλαύκα ες Αθήνας, φυσικά, αλλά εν τάχει ας ξαναδούμε τα ωμά και προφανή:
Η Αμερική επ’ ουδενί θέλει να πέσει η Τουρκία στην αγκαλιά της Ρωσίας. Γι’ αυτό δεν αντιδρά σοβαρά, ακόμη κι όταν δεινώς προκαλείται (S-400 κ.λπ.). Μην ακούς τις θεωρίες ότι έχει σκυλιάσει το βαθύ αμερικανικό κράτος και αντιτίθεται στους εναγκαλισμούς του μεγαλέμπορα Τραμπ με τον Ερντογάν.
Αυτό ως έναν βαθμό ισχύει. Κυρίως σε ό,τι αφορά τις γλυκερές ρητορείες του Τραμπ και ενδεχομένως την αυστηρότητα κάποιων (πρόσκαιρων) κυρώσεων. Διότι, επί της ουσίας, το βαθύ κράτος των ΗΠΑ την ίδια λογική ακολουθεί: λυκοσυμμαχίες συμφερόντων και επικυριαρχία. Ε η Τουρκία είναι άκρως απαραίτητη επ’ αυτού. Τουλάχιστον για ικανό χρονικό διάστημα.
Η Ρωσία το ίδιο. Μια χαρά βολεύεται με τις ασκήσεις αυτονομίας της Αγκυρας στο νατοϊκό και το αμερικανικό γήπεδο. Ασε που στην οικονομία βλέπει τα ωφελήματα να αυξάνουν: αγωγός, S-400, πυρηνικό εργοστάσιο κ.ά. Ούτως ή άλλως μεγάλο δέλεαρ η αγορά των 90 εκατομμυρίων. Δέλεαρ για όλους. Οπως και οι επενδύσεις τους στην Τουρκία.
Μην ξεχνάς επίσης ότι ο άλλος μεγάλος παίκτης της υφηλίου, η Κίνα, σχεδιάζοντας τον «νέο δρόμο του μεταξιού», υπολογίζει πολύ την Τουρκία. Και ποιοι μένουν; Το Ισραήλ και κάποιες μουσουλμανικές χώρες που ενοχλούνται μεν από τις ηγετικές φιλοδοξίες της στον μουσουλμανικό κόσμο, αλλά έχουν όριο η δυσαρέσκεια και η εναντίωσή τους.
Σου θυμίζω, δε, σχετικά με το Ισραήλ ότι οι σχέσεις του με την Τουρκία είναι ευμετάβλητες. Μια απλή άσκηση μνήμης το επιβεβαιώνει… Α, μη μου πεις ότι ξέχασα την Ευρωπαϊκή Ενωση. Γιογιό στα χέρια του Ερντογάν είναι οι θλιβεροί ηγέτες της, με κάποια εξαίρεση τον Μακρόν.
Ξέρω, σου έκανα την καρδιά περιβόλι, αλλά δυστυχώς έτσι έχουν τα πράγματα. Για το τι μπορούμε να κάνουμε εμείς θα πούμε προσεχώς…
