Οι μεσαιωνικές συνθήκες διαβίωσης και υγιεινής, η άγρια καταστολή, η στέρηση δικαιωμάτων και ο ψυχολογικός πόλεμος απαρτίζουν το σκηνικό στα σωφρονιστικά καταστήματα της χώρας. Kαμία προστασία και αδιαφορία από το κράτος για τους «αποδιοπομπαίους τράγους» της κοινωνίας.
Άνθρωποι που διαχρονικά αντιμετωπίζονται από την κοινωνία επιφυλακτικά ενώ τις περισσότερες φορές τούς αποδίδεται αρνητικό πρόσημο ό,τι κι αν έχουν κάνει, όποιοι κι αν είναι. Αυτοί είναι οι έγκλειστοι στις φυλακές της χώρας. Γιατί στην ουσία όταν είσαι κρατούμενος δεν αντιμετωπίζεσαι ως άνθρωπος αλλά ως ένοχος.
Αυτό σε θεωρητικό επίπεδο είναι μια κατάφωρη αδικία. Σε πρακτικό επίπεδο όμως επιτρέπει στο κράτος να αυθαιρετεί σε σχέση με τα δικαιώματα και τις συνθήκες ζωής που οφείλει να τους παρέχει μέσω του σωφρονιστικού συστήματος, αφού ελάχιστοι είναι εκείνοι που θα νοιαστούν πραγματικά για το πώς ζουν οι φυλακισμένοι.
Λίγες είναι οι φορές που οι φωνές των κρατουμένων ακούγονται και κινητοποιούν την κοινωνία. Τις περισσότερες πρέπει να θέσουν σε κίνδυνο τη ζωή τους για να καταφέρουν να ακουστούν. Δύο τρανταχτά παραδείγματα εκείνα των Νίκου Ρωμανού και Βασίλη Δημάκη, οι οποίοι κόντεψαν να πεθάνουν προκειμένου να τους επιτραπεί να σπουδάσουν. Σε αυτές τις δύο περιπτώσεις η κοινωνία πήρε θέση και στάθηκε στο πλευρό των δύο απεργών πείνας και δίψας, φέρνοντας στην επιφάνεια τις παθογένειες και τις αδυναμίες του ελληνικού σωφρονιστικού συστήματος.
Οι καταδίκες για τα ελληνικά κολαστήρια
Δεν είναι λίγες οι φορές που η Ελλάδα έχει καταδικαστεί για παραβίαση των δικαιωμάτων των κρατουμένων, για απαράδεκτη και εξευτελιστική μεταχείριση αλλά και για τις απάνθρωπες συνθήκες κράτησης, την ανύπαρκτη πολλές φορές θέρμανση και την προβληματική σίτιση τόσο σε ποσότητα όσο και σε ποιότητα, τον υπερπληθυσμό, την έλλειψη ιατρικής περίθαλψης κ.ά. Αρκετοί είναι βέβαια οι κρατούμενοι που έχουν καταφύγει στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΔΔΑ).
Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή για την πρόληψη των βασανιστηρίων και της απάνθρωπης ή ταπεινωτικής μεταχείρισης ή τιμωρίας (CPT) σε έκθεση που δημοσίευσε τον Απρίλιο του 2020 ύστερα από επισκέψεις σε ελληνικά σωφρονιστικά ιδρύματα κάνει λόγο για συνθήκες διαβίωσης που προσβάλλουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, για κακομεταχείριση κρατουμένων από την αστυνομία, για έλλειψη σωφρονιστικού και ιατρικού προσωπικού καθώς και για το μεγάλο πρόβλημα πρόσβασης σε ιατροφαρμακευτικό υλικό.
«Παρά την κατακραυγή και τις εκθέσεις των επιτροπών που έρχονται, ελέγχουν τις φυλακές και στηλιτεύουν την κατάσταση σε αυτές, δεν φαίνεται να επηρεάζεται η πολιτική στο θέμα των φυλακών. Είναι σταθερά απαράδεκτη. Όχι μόνο στο επίπεδο συμπεριφοράς και στην απεύθυνση προς τον κρατούμενο, αλλά αυτό που συναντά κανείς αμέσως όταν επισκέπτεται φυλακές – οι οποίες είναι και μια διοικητική μονάδα– είναι ότι υπάρχει μια τρομερή δυσλειτουργία που φαίνεται να είναι μέρος του τιμωρητικού συστήματος. Αυτή η δυσλειτουργία των διοικητικών υπηρεσιών (σε ό,τι αφορά τόσο τους δικηγόρους όσο και τους κρατούμενους, οι οποίοι κάνουν αιτήσεις, απευθύνονται στη διοίκηση αλλά παίρνουν ως απάντηση καθυστερήσεις ή μηδενική εξυπηρέτηση και ανταπόκριση) είναι ένα κομμάτι τελικά του συστήματος της φυλακής. Είναι τιμωρητική αυτή η άρνηση παροχής υπηρεσιών έτσι όπως πρέπει να αποδίδονται αυτές. Αυτό το έχω παρατηρήσει εδώ και χρόνια. Τιμωρούνται και ο κρατούμενος και ο δικηγόρος του» τονίζει στο Documento η δικηγόρος Αννυ Παπαρούσου.
Άθλιες συνθήκες υγιεινής και διαβίωσης, άγρια καταστολή, στέρηση δικαιωμάτων, κατάχρηση εξουσίας σε βάρος των κρατουμένων, εκδικητικές συμπεριφορές, μεθοδεύσεις, ψυχολογικός πόλεμος είναι λίγα από όσα συνθέτουν το σκηνικό στις ελληνικές φυλακές.
«Οι συνθήκες κρατήσεις στις ελληνικές φυλακές είναι διαχρονικά από τις χειρότερες στην Ευρώπη, τρανή απόδειξη ότι κάθε χρόνο η χώρα καταδικάζεται από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου για τις άθλιες συνθήκες που ζουν οι κρατούμενοι. Αυτό είναι από μόνο του βασανισμός. Η Ελλάδα πληρώνει δεκάδες εκατομμύρια ευρώ σε καταδίκες ενώ με τα ίδια χρήματα θα μπορούσε να κάνει πιο ανθρώπινες τις συνθήκες κράτησης. Το τελευταίο έτος όμως όλο αυτό έχει γίνει ακόμη χειρότερο. Από τη στιγμή που πέρασαν οι φυλακές από το υπουργείο Δικαιοσύνης στο υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, κάτι που δεν συμβαίνει σε καμία σχεδόν δημοκρατική χώρα, δόθηκε το σύνθημα. Πλέον οι φυλακές θα είναι ένα μέρος βασανισμού ανθρώπων με καμία βλέψη να σωφρονίσουν κανέναν» λέει στο Documento ο Βασίλης Φάτσης, πρώην κρατούμενος και μέλος του Δικτύου Αλληλεγγύης Κρατουμένων, ενώ προσθέτει αναφερόμενος σε εξεγέρσεις που έγιναν σε φυλακές της χώρας λόγω της πανδημίας ότι «οι κρατούμενοι θέλουν να ζήσουν, το μόνο δικαίωμα που τους στερεί ο νόμος είναι η ελευθερία τους, δεν γίνεται να τους αφαιρούν το δικαίωμα της υγείας. Λογικό είναι να εξεγείρονται».
Καταστολή και επιδρομές μες στη νύχτα
«Κρατούμενοι βασανίζονται από σωφρονιστικούς υπαλλήλους σε καθημερινή βάση. Οσοι κρατούμενοι δεν κακοποιούνται από τους σωφρονιστικούς αφήνονται στο έλεος του Θεού. Εδώ να θυμίσουμε τον 26άχρονο κρατούμενο στις φυλακές Λάρισας Σώζο Μαλτέζο που πέθανε από φλεγμονή στο δόντι του αφού αντί για ιατροφαρμακευτική περίθαλψη του παρείχαν ντεπόν» λέει ο Β. Φάτσης.
Αρχές Ιουλίου έγινε καταγγελία από ομάδα κρατουμένων στις φυλακές Κορυδαλλού για βίαιη και αναίτια εισβολή της Ομάδας Αντιμετώπισης Εκνομων Ενεργειών (ΟΑΕΕ) στα κελιά τους στις 3 τα ξημερώματα χωρίς την παρουσία εισαγγελέα. Οι ίδιοι κατήγγειλαν απρόκλητη βία από τις δυνάμεις καταστολής και καταστροφή προσωπικών αντικειμένων που είχαν στα κελιά τους.
Όπως αναφέρει ο Βασίλης Φάτσης «αυτό είναι ακόμα ένα τρανό παράδειγμα για το πως φέρεται το υπουργείο στους κρατούμενους που διαδηλώνοντας ειρηνικά ζήτησαν να παρθούν μέτρα ενάντια στον covid-19».
«Η καταστολή είναι ένα φαινόμενο που ούτως ή άλλως το είδαμε να αναπτύσσεται στην κοινωνία με πρόσχημα την υγειονομική τάξη και την ασφάλεια. Αυτό στις φυλακές αποτελεί μια ειδικότερη έκφανση δεδομένου ότι οι συνθήκες είναι πολύ χειρότερες γιατί αφορά ανθρώπους κρατούμενους που ήδη έχουν στερηθεί την ελευθερία τους και υφίστανται περαιτέρω καταστολή και πίεση που θα πρέπει να σημειωθεί ότι κάτω από συνθήκες κράτησης μπορεί να αποβεί πάρα πολύ εκρηκτική» λέει η Αννυ Παπαρούσου.
Μεταμεσονύκτια εισβολή στο κελί του στις φυλακές Πάτρας καταγγέλλει και ο κρατούμενος και απεργός πείνας για Θανάσης Κυριαζής. Ο ίδιος μάς καταγγέλλει την αιφνιδιαστική και βίαιη μεταγωγή του στις αρχές του μήνα, «στις 5 τα ξημερώματα εισέβαλαν στο κελί μου όπου με απειλές και βία επιχείρησαν να μου κάνουν μεταγωγή, η οποία όμως έμοιαζε περισσότερο με… απαγωγή, με προορισμό το ψυχιατρείο του Κορυδαλλού».
Παράλληλα, ο ίδιος καταγγέλλει αθέμιτες πρακτικές και μεθοδεύσεις από την πλευρά της διοίκησης των φυλακών: «Μας φέρονται σαν να είμαστε σκυλιά. Μάλλον όχι, και στα σκυλιά καλύτερα φέρονται. Εκτός από κρατούμενοι είμαστε και άνθρωποι».
Τα περισσότερα καταστήματα κράτησης ανά τον κόσμο προχώρησαν σε αποσυμφόρηση των φυλακών λόγω πανδημίας. Κάτι τέτοιο είχε ανακοινωθεί ότι θα συμβεί και στην Ελλάδα από τη γ.γ. Αντεγκληματικής Πολιτικής Σοφία Νικολάου, πράγμα όμως που δεν έγινε. Αυτό που έγινε όμως είναι η κατάφωρη καταπάτηση των δικαιωμάτων των κρατουμένων με πρόσχημα την προστασία τους από τον κορονοϊό. Και λέμε πρόσχημα γιατί στην ουσία κανένα μέτρο δεν πάρθηκε, δεν άλλαξαν καν οι συνθήκες υγιεινής.
«Τα μέτρα που πάρθηκαν είχαν αποτέλεσμα την περαιτέρω περιστολή των ελευθεριών και των δυνατοτήτων που έχουν οι φυλακισμένοι για στοιχειώδη ανθρώπινη επικοινωνία που τους είναι απολύτως απαραίτητη κάτω από συνθήκες εγκλεισμού. Εχω την αίσθηση ότι γενικώς η διοίκηση δεν ενδιαφέρεται για το ζήτημα της δυνατότητας να υπάρχει μια ανθρώπινη επαφή σε συστηματική βάση και να διασφαλίζεται η επικοινωνία του κρατουμένου και των συγγενών τους. Η Covid-19 ήταν μια ευκαιρία για περαιτέρω περιστολή των δικαιωμάτων των κρατουμένων» αναφέρει η κ. Παπαρούσου.
Συγκεκριμένα ανάμεσα στα μέτρα που πάρθηκαν ήταν, η διακοπή των τακτικών αδειών των κρατουμένων, η διακοπήεπισκεπτηρίωναπότατέληΦεβρουαρίουωςτατέληΙουνίου, η απαγόρευση εισαγωγής ρουχισμού, βασικών αναγκαίων ειδών, ακόμη και απαγόρευση αλληλογραφίας. Η διοίκηση των φυλακών τι έκανε όμως για να προστατεύσει τους κρατούμενους; Σύμφωνα με τις καταγγελίες, τίποτα.
Η πανδημία πρόσχημα ενάντια σε κάθε δικαίωμα
«Από τη μεριά της φυλακής μια απλή θερμομέτρηση των υπαλλήλων και μια απολύμανση ήταν αρκετές. Η απολύμανση, όπως αποδείχτηκε αργότερα, αποτέλεσε ένα ακόμη σκάνδαλο, καθώς τα χρήματα τα έβαλαν στην τσέπη τους επιχειρηματίες, φίλοι και συγγενείς υπουργών που εν μια νυκτί με μια αλλαγή κωδικού μετέτρεψαν τις επιχειρήσεις τους από εταιρείες catering σε εταιρείες απολυμάνσεων» καταγγέλλει στο Documento η Κ., συγγενής κρατουμένου (τα στοιχεία της είναι στη διάθεση της εφημερίδας), και προσθέτει:
«Οι μεταγωγές σε βρόμικες κλούβες συνεχίζονταν κανονικά, η εισαγωγή νέων κρατουμένων και αυτή κανονικά, χωρίς την τήρηση κανενός μέτρου ασφάλειας και πρωτοκόλλου. Στις περιπτώσεις που διατυμπάνιζε το υπουργείο τα περί καραντίνας κρατουμένων, αυτή γινόταν κατά έναν παράδοξο τρόπο, μαζί με τους υπόλοιπους ήδη υπάρχοντες κρατούμενους. Οι φυλακές είναι αδιαμφισβήτητα χώροι ευάλωτοι στην εξάπλωση του νέου ιού και χρειάζεται λήψη ιδιαίτερων μέτρων. Εμείς πρώτοι από όλους ήμασταν και είμαστε που θέλουμε οι άνθρωποί μας να είναι ασφαλείς. Δεν δεχόμαστε όμως να βλέπουμε ότι αυτό γίνεται εις βάρος θεμελιωδών και κατακτημένων δικαιωμάτων. Στην πραγματικότητα δεν είδαμε υγειονομικά πρωτοκόλλα ούτε κανόνες ασφαλείας να τηρούνται. Αυτό που είδαμε ήταν η κυβέρνηση να χρησιμοποιεί την πανδημία προκειμένου να διεξαγάγει πόλεμο ενάντια σε κάθε δικαίωμα, δείχνοντας ένα σκληρό, σαδιστικό και απάνθρωπο πρόσωπο, επιβάλλοντας αναίτιες στερήσεις, σκληρές απαγορεύσεις, εκδικητικές συμπεριφορές και αδικαιολόγητες τιμωρίες».
Η ίδια δηλώνει ότι βίωσε τις έννοιες «αποκλεισμός» και «απομόνωση» στις πιο τραγικές τους διαστάσεις, ενώ παράλληλα τονίζει τον παραλογισμό των τακτικών της κ. Νικολάου, τον οποίο θα ζήλευε μέχρι και ο Ιονέσκο. «Αναρωτιόμαστε το αυτονόητο. Τον ίδιο κίνδυνο που διατρέχει ο πληθυσμός της φυλακής από έναν νεοεισερχόμενο κρατούμενο δεν διατρέχει και από έναν κρατούμενο που μόλις επέστρεψε από την άδειά του; Γιατί ισχύουν άλλα μέτρα και σταθμά;».
Ακόμη ένα ζήτημα που προέκυψε ήταν η εκπαίδευση των κρατουμένων, η οποία, όπως αναφέρει η Κ., δεν υπήρξε καμία μέριμνα να συνεχιστεί όπως διατυμπάνιζε το υπουργείο. «Δεν είχαν απολύτως καμία πρόσβαση σε διαδικτυακά μαθήματα όπως ψευδώς ανακοίνωνε στα δελτία Τύπου το υπουργείο. Αυτά είναι ξεδιάντροπα παραμύθια. Οι κρατούμενοι όχι μόνο πρόσβαση σε ίντερνετ δεν είχαν αλλά σε κάποιες περιπτώσεις ούτε σε τετράδια καθώς οι συγγενείς δεν μπορούσαμε να τους τροφοδοτήσουμε με τα απαραίτητα. Ο “μπακάλης” της φυλακής τη μια εβδομάδα είχε έλλειψη, την άλλη εβδομάδα αντί για τετράδιο έστελνε μπλοκ ζωγραφικής ακουαρέλας. Είναι ξεκάθαρο ότι αυτή όπως και κάθε συντηρητική κυβέρνηση και καταπιεστική εξουσία μισεί και πολεμάει οποιαδήποτε έννοια καλλιέργειας, μόρφωσης, γνώσης, πολιτισμού και ελευθερίας» λέει η Κ. χαρακτηριστικά.
Συγκλονιστικά είναι και όσα δηλώνει στο Documento ο Δ., κρατούμενος σε σωφρονιστικό κατάστημα της χώρας (τα στοιχεία του επίσης είναι στη διάθεση της εφημερίδας). «Μας απαγόρευαν να δούμε τις οικογένειές μας, τα παιδιά μας, τις συντρόφους μας. Απαγόρευσαν να μας φέρουν πράγματα που είχαμε μεγάλη ανάγκη. Κάποια στιγμή η σύντροφός μου είχε την ιδέα και μου πρότεινε να επικοινωνούμε με αλληλογραφία καθώς τα καρτοτηλέφωνα της φυλακής δεν είναι και ο καλύτερος τρόπος συνομιλίας για ένα ζευγάρι. Τότε πληροφορήθηκα από τη φυλακή ότι και τα γράμματα ακόμη τα είχαν απαγορεύσει» δηλώνει στο Documento τονίζοντας την υποκρισία των αρχών και καταγγέλλει «μανιασμένες εισβολές» από ομάδες των ΕΚΑΜ στα κελιά τους:
«Την ίδια περίοδο δεχόμαστε χωρίς απολύτως καμία αφορμή εφόδους των ΕΚΑΜ. Μπουκάρουν μες στη νύχτα, κατεβάζουν ό,τι υπάρχει και δεν υπάρχει δείχνοντας μια υπερβολική και αναίτια βία. Καταστρέφουν τα πράγματά μας, πετάνε κάτω και πατάνε τα τρόφιμά μας τα οποία ανεφοδιαζόμαστε δύο φορές την εβδομάδα. Και όλα αυτά φυσικά χωρίς καμία τήρηση υγειονομικού ούτε και νομικού πρωτοκόλλου. Καταλαβαίνεις για τι υποκρισία μιλάμε; Από τα παιδιά μας κινδυνεύουμε να κολλήσουμε κορονοϊό, από τους μπάτσους όχι. Η αλληλογραφία ως μόνος τρόπος επικοινωνίας με φίλους και συγγενείς είναι επικίνδυνη. Οι μανιασμένες εισβολές της αστυνομίας στον χώρο όπου ζούμε είναι ακίνδυνες, καθαρές και “αμόλυντες”».
Οι συνθήκες υγιεινής και το κολαστήριο νοσοκομείο
«Η κατάσταση της καθαριότητας και της υγιεινής στις φυλακές είναι γνωστό ότι ήταν σε πάρα πολύ χαμηλό επίπεδο και πριν από την πανδημία. Τώρα δεν έχω καμία πληροφόρηση ότι υπάρχει κάποια εντατικότερη μέριμνα για τις συνθήκες υγιεινής. Εγώ αυτό που βλέπω όποτε επισκέπτομαι τις φυλακές είναι ότι η κατάσταση είναι η ίδια. Υπάρχει έλλειψη στοιχειωδών συνθηκών καθαριότητας».
Σε ό,τι αφορά το Νοσοκομείο Κορυδαλλού, η κ. Παπαρούσου τονίζει ότι «στην ουσία δεν είναι νοσοκομείο αλλά “αναρρωτήριο” και νομίζω ότι δεν υπάρχει παρόμοιό του στην Ευρώπη ολόκληρη ως προς τις συνθήκες νοσηλείας», ενώ υπογραμμίζει τη μόνιμη άρνηση των αρχών για παροχή υγειονομικής στήριξης και υπηρεσιών. «Σε περίπτωση κρούσματος φυσικά και δεν μπορεί να ανταποκριθεί» συμπληρώνει η δικηγόρος.
Το νοσοκομείο των φυλακών Κορυδαλλού, γνωστό και ως κολαστήριο, πέρα από τις τραγικές ελλείψεις σε ιατροφαρμακευτικό υλικό, εξεταστικά μηχανήματα, ακόμη και βασικά ιατρικά αναλώσιμα, βρίσκεται σε άθλια κατάσταση όσον αφορά την υγιεινή του χώρου. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η «επέλαση» των κοριών.
Σύμφωνα με όσα κατήγγειλαν τέσσερις συμβασιούχοι γιατροί που παραιτήθηκαν ύστερα από μήνες εμπαιγμού και απλήρωτης εργασίας (αμείβονταν με το… αστρονομικό ποσό των 350 ευρώ τον μήνα), υπήρξε έξαρση της επώασης των κοριών εντός της φυλακής με αποτέλεσμα να κολλήσουν οι ίδιοι, να αρρωστήσουν και να μεταφέρουν τους κοριούς στα σπίτια τους.
Ουσιαστικές απολυμάνσεις δεν έγιναν, κρατούμενοι αρρώστησαν, ανέβασαν πυρετό και κινδύνευσε η ζωή τους αφού οι κοριοί σε συνδυασμό με άλλες ασθένειες μπορεί να προκαλέσουν ταχυκαρδία, οιδήματα, πυρετό, επιμολυσματικές βλάβες, αναιμία, ακόμη και αλλεργικό σοκ.
Οι απλήρωτοι γιατροί, οι οποίοι αναγκάζονταν να μένουν όρθιοι καθ’ όλη τη διάρκεια της βάρδιάς τους προσπαθώντας –ανεπιτυχώς τελικά– να μην κολλήσουν, έκρουσαν τον κώδωνα του κινδύνου στη διοίκηση των φυλακών χωρίς να εισακουστούν.
«Είναι γεγονός ότι οι συνθήκες κράτησης στα σωφρονιστικά καταστήματα είναι κακές. Ο συνωστισμός των κρατουμένων σε συνδυασμό με την έλλειψη συχνών και αποτελεσματικών απεντομώσεων εντείνει την ήδη δύσκολη κατάσταση με συνεπακόλουθο την ύπαρξη προβλημάτων υγείας τους (λ.χ. πυρετός από δήγματα κοριών). Οι δίκαιες απαιτήσεις των τέως συμβασιούχων ιατρών του Νοσοκομείου Κρατουμένων Κορυδαλλού, οι οποίοι παρέχουν επί μακρόν τις υπηρεσίες τους –και μάλιστα υποαμειβόμενοι–, είναι απόλυτα συνυφασμένες με την ανάγκη άμεσης λύσης των ως άνω προβλημάτων τόσο για τους εργαζομένους όσο και κυρίως για τους ίδιους τους κρατούμενους» μας επισημαίνει η Σοφία Κατσούλα, δικηγόρος των παραιτηθέντων γιατρών.
«Αν υπάρξει διασπορά κορονοϊού στις φυλακές, δεν ξέρω κατά πόσο θα είναι διαχειρίσιμη αυτή η κατάσταση. Μιλάμε για κοινωνικές ομάδες που το περίπου 70% έχει υποκείμενα νοσήματα. Η κατάσταση του νοσοκομείου στον Κορυδαλλό είναι άθλια. Θα αποδεκατιστεί ένας ολόκληρος πληθυσμός» αναφέρει ο Β. Φάτσης και προσθέτει:
«Όταν σε ένα κατάστημα κράτησης όπως στον Κορυδαλλό αναγκάζονται σε 5,5 τ.μ. να ζουν έξι, οκτώ και δέκα άνθρωποι μαζί και σε μια ακτίνα που κανονικά είναι για 120 άτομα να βρίσκονται 300 και 400, ο καθένας καταλαβαίνει ότι δεν μπορούν να υπάρχουν μέτρα. Ούτε κοινωνική αποστασιοποίηση μπορεί να υπάρξει ούτε μάσκες υπήρξαν ούτε αντισηπτικά μπορεί να πάρει κάποιος εκτός κι αν έχει λεφτά ο ίδιος. Βγαίνει η κ. Νικολάου και λέει συνέχεια ότι έχει πάρει όλα τα μέτρα, αλλά, απ’ ό,τι μαθαίνουμε από τους ίδιους τους κρατούμενους, δεν έχει παρθεί κανένα μέτρο».
Θάνατοι και τιμωρίες, η περίπτωση της Θήβας
Η φυλακή Ελαιώνα Θήβας μονοπώλησε το ενδιαφέρον των ΜΜΕ τον Απρίλιο όταν πέθανε η 42άχρονη κρατούμενη Αζιζέ Ντεμίρογλου, όχι όμως για τη χαμένη ζωή της γυναίκας που δεν μεταφέρθηκε εγκαίρως στο νοσοκομείο παρά τις εκκλήσεις της για βοήθεια, αλλά γιατί οι υπόλοιπες κρατούμενες τόλμησαν να εξεγερθούν. Η εξέγερση αυτή πνίγηκε στα χημικά και στη βίαιη καταστολή από άντρες των ΜΑΤ, με τις κρατούμενες να περιγράφουν το γεγονός σαν σκηνή από δραματική ταινία με φωνές, ξύλο, σπασίματα και χτυπήματα που από τύχη δεν κόστισαν κάποια ζωή. Ήταν ο δεύτερος θάνατος στη φυλακή σε διάστημα μικρότερο των δύο μηνών.
«Οταν πέθανε η Αζιζέ εξεγέρθηκαν γιατί πέθανε αβοήθητη. Δεν μπορεί να πεθαίνει μια γυναίκα σαν το σκυλί και να μην εξεγείρονται. Το αποτέλεσμα ήταν να δεχτούν βίαιη επίθεση από την αστυνομία και να τους χρεωθούν πολλές ποινές, πολλές μάλιστα πήγαν και στον εισαγγελέα. Για παράδειγμα μια κρατούμενη “έφαγε” 20 πόντους ποινή που είναι περίπου τρεισήμισι μήνες. Υπήρξε κακοποίηση των γυναικών όταν ήρθε η αστυνομία. Οποια διεκδικεί νομιμότητα εκεί μέσα τρώει τα μούτρα της», υπογραμμίζει η αντιπρόεδρος του σωματίου Μωβ και ακτιβίστρια για τα δικαιώματα των γυναικών κρατουμένων Σίσσυ Βωβού και προσθέτει: «Ακόμη και ο αυτοτραυματισμός είναι πειθαρχικό αδίκημα. Αντί να φροντιστούν οι γυναίκες που έχουν αυτοκτονικές τάσεις, τις τιμωρούν Μια γυναίκα είχε κάνει απόπειρα αυτοκτονίας και την κακοποίησαν άγρια. Εχουμε κάνει καταγγελίες και περιμένουμε».
