Το «σύστημα» δεν είναι μια λέξη για να παράγονται αορίστως πολιτικές ερμηνείες. Το σύστημα είναι το βαρύ χέρι της εξουσίας που κρύβεται πίσω από τα τηλεοπτικά της χαμόγελα. Ο συντηρητής της αδικίας που αναπαράγεται στην κοινωνία και o προστάτης όσων τη δημιουργούν.
Οταν λέμε «σύστημα» είναι όσα καταλαβαίνει αλλά ίσως η κοινή γνώμη σήμερα είναι μπερδεμένη για όσα συμβαίνουν. Αυτός ακριβώς είναι ο σκοπός όσων βγαίνουν στη δημοσιότητα: η δημιουργία σύγχυσης και αμφιβολίας. Τα υπόλοιπα θα τα κανονίσει το σύστημα με τους δημοσιογράφους του, τους δικαστές του, τους αυλικούς του. Στη συγκεκριμένη συγκυρία το σύστημα δεν θέλει να μην τιμωρηθεί το ίδιο, αλλά να τιμωρήσει παραδειγματικά όσους απείλησαν την κυριαρχία του.
Ο λόγος που το «σύστημα» επικρατεί δεν σχετίζεται μόνο με τη δική του δύναμη και διαπλοκή. Σχετίζεται με την αδυναμία του κόσμου να καταλάβει ότι ενώ υπάρχει το σύστημα, κάθε φορά που εκφράζεται και ενεργεί εκλαμβάνει τα αποτελέσματα της δράσης του ως μεμονωμένα πολιτικά περιστατικά. Ακόμη χειρότερα, μπορεί καιν α προσφέρει άλλοθι π ο δ ο σ φα ι ρο ποιημένος και στοιχισμένος πίσω από κομματικές σημαίες.
Οσα συμβαίνουν εδώ και καιρό θα καταγραφούν κάποτε στα ιστορικά βιβλία κάτω από προσδιορισμούς που θα δηλώνουν εξαπάτηση των πολιτών και πολιτική εκτροπή. Πριν από τρεις μόλις εβδομάδες η αποκάλυψη ότι ο κοριός της ΕΥΠ κατέγραψε μέλη της ηγεσίας του Αρείου Πάγου να στήνουν δίκες, πρώην υπουργούς της ΝΔ να παζαρεύουν με κύκλωμα την ανήλικη που θα κακοποιήσουν σεξουαλικά και αστυνομικούς να σχεδιάζουν εκβιασμούς από κοινού με ποινικούς ήταν μια φωτογραφία της λειτουργίας του «συστήματος» εξουσίας κάτω από την εξουσία. Ακόμη και αυτοί που δεν έτρεξαν να σχολιάσουν όσα αποκαλύφθηκαν γνώριζαν πως πρόκειται για το «σύστημα» και τη σκιώδη λειτουργία του. Επρόκειτο για μια έκθεση του συστήματος από τα μέσα. Το «σύστημα» όμως λειτουργεί κάθε μέρα και η δράση του είναι αθέατη. Μπορείς να την καταλάβεις; Η απάντηση είναι ότι μπορείς.
Δείτε λοιπόν τι κάνει το «σύστημα» με την υπόθεση της Novartis. Οταν αποκαλύφθηκε το σκάνδαλο (για το οποίο η πολυεθνική φαρμακευτική προσφάτως πλήρωσε πρόστιμο 310 εκατ. ευρώ στις ΗΠΑ) η ελληνική Δικαιοσύνη ανέλαβε να το ερευνήσει. Επικεφαλής της έρευνας αυτής ήταν η εισαγγελέας Ελένη Ράικου, της οποίας ο σύζυγος πληρωνόταν από τη Novartis με εμβάσματα. Η εισαγγελέας δεν αυτοεξαιρέθηκε από την υπόθεση, αλλά όταν αναγκάστηκε να αποχωρήσει από την Εισαγγελία Διαφθοράς ύστερα από αποκαλύψεις του Documento για τον ρόλο της σε υπόθεση εμπόρου όπλων εμφανίστηκε ως τιμητής λέγοντας ότι την αναγκάζουν σε παραίτηση για να μην αποκαλύψει το μέγεθος του σκανδάλου Novartis.
Η έρευνα συνεχίστηκε με την εισαγγελέα Ελένη Τουλουπάκη, στην οποία διαβιβάστηκαν στοιχεία από το FBI που ενέπλεκαν πολιτικά πρόσωπα στο σκάνδαλο της Novartis. Και ενώ είναι λογικό και αυταπόδεικτο πως τις υπερτιμολογήσεις των φαρμάκων για να κερδίζει η Novartis δεν τις έκαναν γιατροί αλλά υπουργοί, τι έκανε το σύστημα; Καλλιέργησε στον κόσμο την εντύπωση πως όλα είναι σκευωρία που στήνεται κατά των συγκεκριμένων επίορκων πολιτικών. Δεν επιχείρησαν τα άγρια να διώξουν τα ήμερα, αλλά εμφανίστηκαν και ως αμνοί της αθωότητας.
Οι πολιτικοί που εμπλέκονταν και θα έπρεπε να ζητήσουν οι ίδιοι την πλήρη διαλεύκανση άρχισαν να απειλούν τους εισαγγελείς, να υπόσχονται τιμωρία στους μάρτυρες κατηγορίας και φυλάκιση στους δημοσιογράφους που αποκάλυπταν στοιχεία. Οι μάρτυρες κατηγορίας βαφτίστηκαν «κουκουλοφόροι», αναξιόπιστοι και συνωμότες. Το σύστημα και κυρίως το μιντιακό του κομμάτι αντί να ερευνήσει το σκάνδαλο άρχισε συστηματικά να ενοχοποιεί όσους το αποκάλυπταν.
Μετά την αλλαγή της κυβέρνησης το σύστημα χρησιμοποίησε τη Βουλή και τα όργανά της για να ερευνήσει όχι το σκάνδαλο αλλά όσους εμφάνιζε στην κοινή γνώμη ως συνωμότες. Κουβαλήθηκαν στην επιτροπή μάρτυρες οι οποίοι είχαν κάθε λόγο να κατηγορήσουν όσους κατηγορούσαν για να συνθέσουν το σενάριο της συνωμοσίας. Κουβαλήθηκε έως και η εισαγγελέας Τσατάνη, πειθαρχικά τιμωρημένη για την προσπάθεια αθώωσης του Ανδρέα Βγενόπουλου, για να δηλώσει θύμα των συνωμοτών.
Και φυσικά το σύστημα δεν σταμάτησε εκεί. Ανέθεσε σε δύο αντεισαγγελείς του Αρείου Πάγου, τον Λάμπρο Σοφουλάκη και τον Ευάγγελο Ζαχαρή, την έρευνα της «συνωμοσίας». Ο πρώτος κατέληξε σε ένα πόρισμα εκατοντάδων σελίδων στο οποίο είναι καταπέλτης. Αναδεικνύει τον ύποπτο ρόλο των εισαγγελέων-μαρτύρων που κατέθεσαν στην προανακριτική, εξευτελίζει ειδικά τη Ράικου, περιγράφει το υπαρκτό σκάνδαλο και αφήνει να εννοηθεί πως η προανακριτική επιτροπή της Βουλής λειτούργησε με πολιτικές σκοπιμότητες. Την επόμενη μέρα ο αντεισαγγελέας Ζαχαρής φτιάχνει το δικό του ολιγοσέλιδο πόρισμα στο οποίο, χωρίς να εξηγεί με στοιχεία τα νομικά του συμπεράσματα, ζητεί τη δίωξη της Τουλουπάκη. Το πόρισμα είναι τόσο διάτρητο που ο περισπούδαστος αντεισαγγελέας Ζαχαρής δεν γνωρίζει καν για ποια υπόθεση είχε καταγγελθεί η Ράικου από συνάδελφό της (είχε καταγγελθεί για απόκρυψη στοιχείων δικογραφίας του εμπόρου όπλων Λιακουνάκου και ο Ζαχαρής τη σχετίζει με τη Novartis). Τόση εγκυρότητα ο κυρ εισαγγελέας.
Τη διαφωνία των δύο εισαγγελέων καλείται να λύσει ο προϊστάμενος της Εισαγγελίας Αθηνών Ευάγγελος Ιωαννίδης, ο οποίος διώκει μεν την Τουλουπάκη αλλά ζητεί να ερευνηθεί αν η Ράικου και ο Αγγελής είναι ψευδομάρτυρες. Δηλαδή πρώτα ζητεί τη δίωξη και μετά την έρευνα για το αν οι «μάρτυρες» κατηγορίας είναι ψευδομάρτυρες.
Εχουμε μια ιδιομορφία στη λειτουργία του συστήματος. Δεν κρατά ούτε τα προσχήματα. Σε όλο το παιχνίδι που στήνει επιχειρεί να υπάρξει ξεκαθάρισμα λογαριασμών. Εξουδετέρωση όχι μόνο όσων πολιτικών σήκωσαν κεφάλι και έταξαν τιμωρία, αλλά και των δημοσιογράφων που τόλμησαν να ορθώσουν ανάστημα, γνώμη και κυρίως να αποκαλύψουν τα στοιχεία της διαφθοράς που τους ενοχοποιούσαν. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη ως έκφραση του συστήματος επιχειρεί να εμφανίσει ως ύποπτους και ποινικά κολάσιμους δημοσιογράφους, δημιουργώντας ένα σύνθετο πλέγμα με δήθεν πληροφορίες που δεν μπορεί να ελεγχθούν από την κοινή γνώμη. Πόσο μάλλον όταν όσα λένε οι αντίπαλοί του δεν ακούγονται πουθενά.
Η κοινή γνώμη σήμερα είναι μπερδεμένη για όσα συμβαίνουν. Αυτός ακριβώς είναι ο σκοπός όσων βγαίνουν στη δημοσιότητα, η δημιουργία σύγχυσης και αμφιβολίας. Τα υπόλοιπα θα τα κανονίσει το σύστημα με τους δημοσιογράφους του, τους δικαστές του, τους αυλικούς του. Στη συγκεκριμένη συγκυρία το σύστημα δεν θέλει να μην τιμωρηθεί το ίδιο, αλλά να τιμωρήσει παραδειγματικά όσους απείλησαν την κυριαρχία του.
Η επιδίωξη του Μητσοτάκη είναι να επιστρέψει ο κόσμος στο παλιό ασφαλές συμπέρασμα: όποιος τα βάζει με το σύστημα τρώει το κεφάλι του.
Σε ό,τι με αφορά προσωπικά το έχω ξαναγράψει, θα είμαι παρών για να καταγράψω δημοσιογραφικά τη θορυβώδη πτώση του Μητσοτάκη και της αυλής του. Γιατί το σύστημα κάνει ένα λάθος. Δεν ξέρει Ιστορία.
