Παρότι στην παγκόσμια συλλογική μνήμη έχει «περάσει» ότι υπεύθυνοι των μεγαλύτερων -σε αριθμό και θανάτους- τρομοκρατικών επιθέσεων ήταν ισλαμιστές, σχετική έρευνα αποκαλύπτει ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει, ούτε καν στη Μέση Ανατολή.
«Εν αντιθέσει με την κοινές πεποιθήσεις, τις πολιτικές αναλύσεις και την κάλυψη των μέσων ενημέρωσης, η ιδέα ότι τα περισσότερα περιστατικά τρομοκρατίας – η οποία ορίζεται ως η χρήση, ή απειλή χρήσης, βίας κατά πολιτών και αμάχων για πολιτικούς, θρησκευτικούς ή κοινωνικούς και όχι αυστηρώς προσωπικούς λόγους (όπως π.χ. τα εγκλήματα πάθους) – προκαλείται από μουσουλμάνους που δρουν εν ονόματι της θρησκείας, είναι απλώς λανθασμένη,» γράφει σε άρθρο του στον ιστότοπο του βρετανικού ειδησεογραφικού φορέα «Middle East Eye» ο Γάλλος πολιτολόγος Αλέν Γκαμπόν.
Μελετώντας τα επίσημα στατιστικά στοιχεία οργανισμών, όπως το FBI και η Europol, κείμενα ερευνητικής δημοσιογραφίας και επιστημονικές μελέτες, ο Γκαμπόν παρατηρεί ότι στις δυτικές κοινωνίες μόνο ένα μικρό τμήμα των τρομοκρατικών επιθέσεων διαπράχθηκε από τζιχαντιστές. Βέβαια, τα τελευταία χρόνια παρατηρείται πράγματι άνοδος της λεγόμενης «ισλαμιστικής τρομοκρατίας» σε τρεις με τέσσερις χώρες, με προεξέχουσα τη Γαλλία.
Οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους. Μεταξύ 1980 και 2005 (δηλαδή και την αποφράδα 11η Σεπτεμβρίου 2001), μόνο το 6% των τρομοκρατικών επιθέσεων που συνέβησαν στις ΗΠΑ καταλογίζεται σε ισλαμιστές, ενώ άνω του 90 % των επιθέσεων οργανώθηκαν και υλοποιήθηκαν από άλλες ομάδες όπως: ισπανόφωνους, χριστιανούς, εβραίους, ακροδεξιούς λευκούς ρατσιστές, ακροαριστερούς και περιβαλλοντολόγους ακτιβιστές, αντικυβερνητικές ομάδες και άλλους.
Σύμφωνα, δε, με την Παγκόσμια Βάση Δεδομένων για την Τρομοκρατία (Global Terrorism Database), η τάση αυτή αφορά τόσο τον αριθμό των επιθέσεων όσο και τον αριθμό των τρομοκρατών.
Παρόμοια είναι και τα στοιχεία που αφορούν την τρομοκρατία στη δυτική Ευρώπη την περίοδο 1970 – 2017: οι τζιχαντιστικές επιθέσεις αποτελούν ένα μικρό κομμάτι της «τρομοκρατικής πίτας». Ακόμη και την τελευταία δεκαετία, κατά τη διάρκεια της οποίας οι ισλαμιστικές επιθέσεις στη Δύση έχουν αυξηθεί σημαντικά, τα στοιχεία «δείχνουν» τους ακροδεξιούς χριστιανούς που «μάχονται» κατά των αμβλώσεων, εθνικιστές, ρατσιστές, όπως ο Νορβηγός Άντερς Μπρέβικ κι ο Αμερικανός Ντίλαν Ρουφ, αλλά και ένοπλους εθνικιστές αυτονομιστές όπως ήταν ο ιρλανδικός IRA και η βασκική ETA – οργανώσεις που σήμερα έχουν αποκηρύξει την πολιτική βία.
«Οι χρονιές κατά τις οποίες η ισλαμιστική τρομοκρατία ήταν η κυριότερη αιτία ύπαρξης θυμάτων σε χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι σπάνιες: κατά την περίοδο 1970 και 2017, μόνο πέντε χρόνια ξεπέρασε άλλες μορφές τρομοκρατίας: κατά το 2004-2005 με τις επιθέσεις στο Λονδίνο και τη Μαδρίτη, το 2012 με τις επιθέσεις του Μοχάμεντ Μερά στην Τουλούζη και το 2015-2016 με τις επιθέσεις στο Παρίσι (Σαρλί Εμπντό, Μπατακλάν), στις Βρυξέλλες και τη Νίκαια,» εξηγεί ο Γκαμπόν.
Η κοινωνία έχει μάθει να ξεχωρίζει και να κρατά στη μνήμη της τις επιθέσεις που πραγματοποιούν οι ισλαμιστές, ακόμη κι αν δεν είναι οι πιο θανατηφόρες (με εξαίρεση τις επιθέσεις της 9ης Σεπτεμβρίου 2001). Σύμφωνα με τον Γκαμπόν, η πιο θανατηφόρα επίθεση επί ευρωπαϊκού εδάφους αποτελεί η κατάρριψη από ρωσικό πύραυλο του αεροσκάφους της Malaysia Airlines με αριθμό πτήσης MH17, που πετούσε πάνω από την Ουκρανία στις 17 Ιουλίου 2014 σκοτώνοντας 300 επιβάτες και πλήρωμα.
Όσον αφορά τη Μέση Ανατολή, όπου θα περίμενε κανείς πως τα πρωτεία των τρομοκρατικών επιθέσεων κρατούν οργανώσεις όπως το αυτοαποκαλούμενο «Ισλαμικό Κράτος», η Αλ-Κάιντα ή η Μπόκο Χαράμ, τα στοιχεία μαρτυρούν ότι οι υπαίτιοι είναι κυρίως μη θρησκευτικά, κοσμικά καθεστώτα και αρχηγοί κρατών των οποίων τα κίνητρα δεν έχουν καμία σχέση με τον Αλλάχ.
Υπεύθυνος για τις περισσότερες και πιο αποτρόπαιες, σύμφωνα με στοιχεία του ΟΗΕ, τρομοκρατικές επιθέσεις είναι ο Σύριος πρόεδρος Μπασάρ αλ-Άσαντ, ο οποίος, μάλιστα, χρησιμοποιεί τον βασανισμό και τις δολοφονίες ανηλίκων ως εργαλείο ανάκρισης στις οικογένειες των αντιπάλων του.
Στη σχετική μαύρη λίστα διαδέχθηκε τον επίσης κοσμικό ανατραπέντα ηγέτη του Ιράκ Σαντάμ Χουσεΐν, ο οποίος σύμφωνα με εκτιμήσεις εξολόθρευσε περίπου 200.000 εσωτερικούς αντιπάλους του, πέραν των εκατοντάδων χιλιάδων Ιρανών και Κούρδων αμάχων.
Τέλος, από τον κατάλογο του Γκαμπόν σχετικά με την κρατική τρομοκρατία δεν λείπει το Ισραήλ, το οποίο ακολουθεί συστηματικά τακτικές που οδηγούν στην δολοφονία αμάχων, με πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα τις ανά καιρούς επιθέσεις εναντίον της Λωρίδας της Γάζας.