Στις Βρυξέλλες, απέδωσαν οι έρευνες για το βιογραφικό του υποψήφιου ευρωβουλευτή που είπε ότι «ο Ερντογάν θα έτρωγε ένα ξεγυρισµένο χαστούκι που θα µε θυµόταν µέχρι τα βαθιά γεράµατα». Αµέσως κατάλαβαν γιατί οι ελληνοτουρκικές σχέσεις είναι σε ύφεση και πως ό,τι δεν είχαν καταφέρει οι Ευρωπαίοι ηγέτες για την προσέγγιση των δύο λαών το κατάφερε ο ένδοξος απόγονος του Λεωνίδα Γιώργος Αυτιάς. Οταν µάλιστα βρήκαν και µια άλλη δήλωσή του, «υπάρχουν φιλότιµοι άνθρωποι που κόβουν το φαγητό για να πληρώσουν τη ∆ΕΗ», πήραν ιδέες για τον τρόπο µε τον οποίο πρέπει να λανσάρονται τα µέτρα λιτότητας. Ανακάλυψαν ότι η µόνη που διατηρεί το πολυτονικό σύστηµα στην Ελλάδα είναι η Βίκυ Φλέσσα λόγω των εκποµπών της µε τον Μπαµπινιώτη. ∆ιαπίστωσαν επίσης πως δεν ήταν πεταµένα λεφτά αυτά που έδωσε η ΕΕ για τον φράχτη στον Εβρο, αφού την καλύτερη διαφήµιση την έκανε ο Πύρρος ∆ήµας. Στις συσκευές της αυτόµατης µετάφρασης σκοπεύουν να προσθέσουν και την ποδοσφαιρική ορολογία, ευγενική προσφορά του Θοδωρή Ζαγοράκη. Σκληρές µάχες θα δίνονταν στο Ευρωκοινοβούλιο µεταξύ της Ελεονώρας Μελέτη και του ∆ηµήτρη Παπανώτα µε την πρώτη να υπερασπίζεται το #Me_Too και τον δεύτερο να υποστηρίζει πως «αν µια γυναίκα πάρει κάποιον σατράπη που την κακοποιεί κι εκείνη το ανέχεται χωρίς να µιλάει, τότε είναι πρόβληµά της».
Αυτά συµβαίνουν όταν τα κόµµατα επιλέγουν στα ψηφοδέλτιά τους πρόσωπα µε αναγνωρισιµότητα, τηλεπερσόνες και αθλητές χωρίς πολιτική πείρα και συγκρότηση. Το ιδεολογικό στίγµα πάντως το δίνει η υποψηφιότητα του Φρέντι Μπελέρη για τη Ν∆, µε ακροδεξιό παρελθόν και ιδιότητα µέλους εξτρεµιστικής οργάνωσης. Και αν ο εκλεγµένος δήµαρχος Χειµάρρας συνιστά ακραία περίπτωση, η µέχρι τώρα προεκλογική περίοδος δεν περιλαµβάνει καµία αναφορά στο παρόν και το µέλλον της Ευρώπης, αλλά περιστρέφεται µε αρκετή δόση εσωστρέφειας και ψηφοθηρίας γύρω από το σύνθηµα «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια». Σ’ αυτό το τρίπτυχο, µε καταγωγή από τον 19ο αιώνα, το έθνος συνδέεται στενά µε τη θρησκεία και η οικογένεια εκπροσωπεί τις πατριαρχικές δοµές. Εκτοτε χρησιµοποιήθηκε ως ανάχωµα στους άθεους «µαλλιαροκοµµουνιστές», στη χειραφέτηση των γυναικών και στις εργατικές διεκδικήσεις.
Αυτή η βαθιά συντηρητική στάση διαπιστώνεται και στους κόλπους της ΕΕ. Η πλήρης αµερικανοποίησή της µέσα από τον άκρατο ωφελιµισµό και την µπακαλίστικη λογική φαίνεται και από τη στάση της τόσο στην Παλαιστίνη όσο και στο µεσανατολικό. Πέρασε στη φάση που ούτε τα δακτυλικά αποτυπώµατα της χρόνιας αποικιοκρατικής εκµετάλλευσης δεν στοιχειώνουν τον ύπνο της. Τάσσεται αναφανδόν υπέρ του Ισραήλ και όταν καταγράφονται χιλιάδες σκοτωµένα παιδιά εκφράζει µια ευσπλαχνική κοινοτοπία ή µια ανεπαρκή σαχλή καταγγελία. Business as usual αποδείχτηκαν η Αραβική Ανοιξη, ο ατέλειωτος πόλεµος στη Συρία, η εξόντωση του Καντάφι, που αύξησαν θεαµατικά τους απόκληρους και τους πρόσφυγες και µαζί µ’ αυτούς και τα ξενοφοβικά και εθνικιστικά κινήµατα. Την Ευρώπη εποµένως δεν την απήγαγε ο ∆ίας του µύθου, αλλά κάτι πανίσχυροι τραπεζίτες, κάτι αρχηγοί κρατών που θέλουν τα σαλόνια τους καθαρά από «εισβολείς».
Μοιάζει µε τη Μαντάµ Μποβαρί, που αυτοκτόνησε όταν κατάλαβε πως ούτε τα λούσα ούτε το χρήµα δεν µπορούσαν να καλύψουν το κενό της ύπαρξής της.
