Κι όμως… λίγες ανάσες είναι αρκετές για να σκοτώσουν.
Τα στοιχεία που έρχονται στη δημοσιότητα από το State of Global Air 2020 για τις συνέπειες της ατμοσφαιρικής ρύπανσης σε νεογέννητα, τα οποία μόλις έχουν προλάβει να πάρουν μερικές ανάσες, είναι σοκαριστικά. Μόνο το 2019 έχασαν τη ζωή τους 476.000 νεογέννητα κατά τον πρώτο μήνα της ζωής τους, κυρίως στην Ινδία και την υποσαχάρια Αφρική, εξαιτίας της μόλυνσης του αέρα. Η ατμοσφαιρική ρύπανση αποτελεί την τέταρτη συχνότερη αιτία θανάτου.
Κι αν σε άλλες περιπτώσεις λέγαμε πως η φύση μάς εκδικείται, στην περίπτωση των νεογέννητων δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε κανέναν πέρα από τον ίδιο μας τον εαυτό, αφού ο μολυσμένος αέρας μπορεί να επηρεάσει τα μωρά ακόμη και όταν βρίσκονταν στη μήτρα της μητέρας τους.
Η κλιματική αλλαγή μπαίνει εδώ και χρόνια ως προτεραιότητα στις συζητήσεις των ηγετών του κόσμου. Πόσες ώρες κι αν σπατάλησαν στην περίφημη Συμφωνία του Παρισιού, πόσο σάλιο κι αν έχουν ξοδέψει στις συνόδους των Ηνωμένων Εθνών για το κλίμα, πόσα κι αν είπαν στο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ στο Νταβός φέτος που ήταν αφιερωμένο στην κλιματική κρίση. Οι εξαγγελίες και οι δεσμεύσεις μοιάζουν κάθε φορά με… πράσινα φύλλα συκής που περιμένεις διά μαγείας να ανθίσουν και να μοσχομυρίσουν.
Τι μπορεί να περιμένει άλλωστε κανείς από ηγέτες που δηλώνουν «περιμένετε και θα δροσίσει», όπως είπε πρόσφατα ο Ντόναλντ Τραμπ με αφορμή τις τεράστιες πυρκαγιές στην Καλιφόρνια ή ότι «για το περιβάλλον ενδιαφέρονται μόνο οι βίγκαν» όπως έχει δηλώσει ο Βραζιλιάνος πρόεδρος Ζαΐρ Μπολσονάρο. Επρεπε να έρθουν ένας κορονοϊός και μια πανδημία για να δουν ορισμένες χώρες τον γαλάζιο ουρανό, για να μειωθεί η ατμοσφαιρική ρύπανση, για να καθαρίσουν οι θάλασσες, για μια καθαρή ανάσα. Αλλά κι αυτό δεν κράτησε για πολύ.
Οι ανάσες συνεχίζουν να σκοτώνουν…
