Αν το Βήμα είχε 80 σελίδες, οι πρώτες δέκα ήταν η «διαπλοκή».
Όμως οι άλλες εβδομήντα ήταν το Βήμα του Κ. Θ. Δημαρά, του Μάριου Πλωρίτη, του Νίκου Σβορώνου, του Στάθη Ευσταθιάδη και του τροτσκιστή επαναστάτη Μιχάλη «Πάμπλο» Ράπτη. Κι από τους ζωντανούς, του Νίκου Χειλά, του Αναστάση Βιστωνίτη, του Mάρκου Καρασαρίνη, για να μνημονεύσω μόνο τρεις υπογραφές κάτω από φρέσκα κείμενα υποδειγματικού ύφους, ήθους και περιεχομένου. Συνειδητά αναφέρω ελάχιστους. Από ονόματα αρθρογράφων ; ‘Οσα θέλετε. Στον ιστότοπο της εφημερίδας, μόνο στο γράμμα Α ξεπερνούν τα 200, με λιγότερο σημαντικό του υπογράφοντος.
‘Εχοντας περάσει τα 17 πιο ώριμα, μέχρι τώρα, χρόνια της δημοσιογραφικής μου ζωής ως αρχισυντάκτης του Τμήματος Διεθνών Ειδήσεων στο Βήμα, απ’ το 1999 έως πριν από λίγες εβδομάδες, γνωρίζω ότι οι άλλες εβδομήντα σελίδες ήταν μηχανισμός παραγωγής υψηλής ποιότητας επαγγελματικής δημοσιογραφίας. ‘Οσοι ξενυχτήσαμε υπηρετώντας τον δεν ήμασταν Μαλούχοι που άμα μεγαλώσουμε θέλουμε να γίνουμε Πρετεντέρηδες. Κι αν εξαιρέσουμε την διευθυντική περίοδο του Παντελή Καψή, ενός ξεροκέφαλου δεξιού πρίγκιπα που «έκαψε» το μηχανισμό χωρίς να έχει ιδέα τι θέλει, και τη γνώμη μας την λέγαμε στις συσκέψεις, και τα «αριστερά» θέματά μας περνάγανε, και τους τίτλους μας βλέπαμε τυπωμένους κάθε Κυριακή.
Στο ρεπορτάζ, στα πολιτιστικά, στα διεθνή, στα αθλητικά, στα ένθετα και στα πολυσέλιδα αφιερώματα, το Βήμα δικαίωσε μια σχέση εμπιστοσύνης με γενεές αναγνωστών. Κι αυτό ήταν δουλειά του Λευτέρη, της Ελένης, του Γιάννη, του θανάση, του Δημήτρη, του Θάνου, του Παναγιώτη, της Τάνιας, της Ειρήνης, της άλλης Ειρήνης, του Ζώη, του Αργύρη, του Κώστα, της Μάχης, της Παναγιώτας, της Αργυρώς, του Λεωνίδα, του Αντώνη, του Γιάννη, του ‘Αρη και εκατοντάδων άλλων, τους οποίους είναι αδύνατον να αναφέρω εδώ.
Την ίδια στιγμή, η ναυαρχίδα της πάλαι ποτέ «δημοκρατικής παράταξης» έγερνε από την αστική κεντροαριστερά στον επελαύνοντα νεοφιλελευθερισμό. Υπερασπιζόταν τη μνημονιακή βαρβαρότητα σαν προσήλυτος τζιχαντιστής. Και αναμετάδιδε ό,τι της έλεγαν οι διάφοροι Λουκάδες.
«Είναι Απρίλιος του 2010. Σας αποκαλύπτω το σχέδιο της τρόικας: όλα θα κρατήσουν ένα χρόνο. Τον Απρίλιο του 2011 θα ξαναβγούμε στις αγορές, μου τηλεφώνησε και μου το είπε ο τάδε τραπεζίτης/υπουργός/βοηθός κουβαλητή χαρτοφύλακα» μας έλεγε αυτάρεσκα μέλος του διευθυντηρίου τον πρώτο καιρό της κρίσης.
Τα τελευταία χρόνια, η εφημερίδα πυροβολούσε τα πόδια της. Το σπίτι του Τσίπρα, που δήθεν το αγόρασε από πλειστηριασμό, οι «βρόμικες δουλειές» του Κατρούγκαλου, τα «παραμάγαζο» του Παπά και του Σπίρτζη και άλλες καραμπινάτες δημοσιογραφικές γκάφες, μας πάγωναν όλους κάθε τρεις και λίγο. Κορυφαίο αυτογκόλ, η προκαταβολική απαξίωση του «όχι» στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015. ‘Ηταν η τελευταία ευκαιρία να σωθεί η χαμένη τιμή του ΔΟΛ. Με δεδομένη την γιγαντοτεράστια κωλοτούμπα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ, αντί το Βήμα και τα Νέα να στηρίξουν την βίαιη προσαρμογή μεγάλου τμήματος των ψηφοφόρων στην πανικόβλητη δεξιά στροφή της κυβερνώσας Αριστεράς, ξέφυγαν ακόμη πιο..δεξιά ! Στήριξαν τον Αντώνη, τον Κυριάκο, τον Βαγγέλη και τ’ άλλα παιδιά.
‘Ιχνος σοβαρής αυτοκριτικής δεν διατυπώθηκε δημοσίως από τον εκδότη Σταύρο Ψυχάρη, τα διευθυντικά στελέχη και τους αρθρογράφους που έδιναν τον τόνο, όλους όσοι παζαρεύανε την παράδοση του ΔΟΛ στον Αλαφούζο και τον Σαββίδη – θα τρίζουν τα κόκαλα πατρός και υιού Λαμπράκη – αποτέλεσμα των (αυτο)καταστροφικών επιλογών τους, οικονομικών και πολιτικών. Φταίνε οι τράπεζες, λένε, αυτές που ήταν ΟΚ όταν δάνειζαν το Συγκρότημα στα τυφλά. Επίσης οι τράπεζες και οι…τράπεζες. Μετά φταίει η κυβέρνηση, άντε και η αξιωματική αντιπολίτευση.
Και τώρα ακόμη, στο βαρύτερο πένθος, αξίζει να ακουστεί το mea culpa όσων κόντεψαν να πιστέψουν ότι είναι αθάνατοι και παντοδύναμοι, ότι μπίζνες στα μίντια γίνονται με δανεικά κι αγύριστα με αντάλλαγμα στήριξη σε κυβερνώντες και επιχειρηματίες, ότι οι αναγνώστες είναι κοπάδι που ακολουθεί τις αλλαγές της εκδοτικής «γραμμής».
Εμείς οι υπόλοιποι – και δεν είμαστε αχάριστοι -, θα πάρουμε το δρόμο μας, προσθέτοντας τα χνάρια μας στις πατημασιές χιλιάδων συνεργατών του Βήματος απ’ την μακρινή Κυριακή της 6ης Φεβρουαρίου 1922, όταν εκδόθηκε το πρώτο φύλλο, μέχρι τώρα.
Δεν είναι ίδιες όλες οι σελίδες, το ‘παμε. Αν ο άνεμος της Ιστορίας κάνει φύλλο και φτερό τις άλλες εβδομήντα σελίδες του Βήματος, αυτές θα φωλιάσουν στα ψηφιακά εφημεριδοστάσια του μέλλοντος περιμένοντας τους μελετητές.
Θα καρπίσουν σαν σπόρος, όπου κι αν πέσουν.
