Όταν ο Κώστας Σημίτης εκλέχτηκε πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και έγινε πρωθυπουργός πολλοί πολίτες σκέφτηκαν από μέσα τους: «Επιτέλους! Να κι ένας που δεν είναι Καραμανλής-Μητσοτάκης-Παπανδρέου…» και θεώρησαν το γεγονός κρίσιμη εξέλιξη. Όταν ο Αλέξης Τσίπρας ανέλαβε την ηγεσία του μικρού ΣΥΡΙΖΑ σε ηλικία 34 ετών και έγινε πρωθυπουργός στα 41 του, αντίστοιχες σκέψεις και συναισθήματα διαπέρασαν πολλούς πολίτες. Μάλιστα, στην προκειμένη περίπτωση ο Τσίπρας δεν καταγόταν από τζάκι όπως ο Σημίτης, αλλά προερχόταν από τα μεσαία κοινωνικά στρώματα.
Θα μπορούσε ένας αισιόδοξος να πει τότε πως ο νεποτισμός, η “αριστοκρατία” της ισχύος και της διαπλοκής, οι παρεμβάσεις των πρεσβειών παραμερίστηκαν… Οι αστάθμητοι παράγοντες της ιστορίας είχαν κάνει ανατροπή. Είναι εντυπωσιακό ότι η στρατηγική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ και του Αλέξη Τσίπρα όχι μόνο δεν κόπασε την καταδιωκτική μανία των ΜΜΕ αλλά αυτή εξελίχθηκε σε ακραία παρεμβατική με στόχο την διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ και κυρίως την “δολοφονία” του χαρακτήρα του Αλέξη Τσίπρα, έτσι ώστε να αποκλειστεί οριστικά η επάνοδός του στην εξουσία. Αυτό σημαίνει κυρίως τρία πράγματα:
Πρώτον, ότι το βαθύ σύστημα δεν κρατάει τον Τσίπρα από πουθενά. Αν είχαν βρει κάτι θα το είχαν κάνει σημαία και θα τον είχαν στείλει στο δικαστήριο. Και το Λαγονήσι βούλιαξε (ριμέμπερ).
Δεύτερον, είναι προφανές ότι το σύστημα τον μόνο που φοβάται είναι ο Τσίπρας και κατ’ επέκταση τον ΣΥΡΙΖΑ. Όλους τους άλλους δεν τους φοβάται. Το ΠΑΣΟΚ είναι μέχρι εκεί που είναι, το ΚΚΕ είναι το άτυπο δεκανίκι του συστήματος κ.ο.κ.
Τρίτον, το σύστημα ξέρει πια ότι ο Τσίπρας ξέρει πως αυτό λειτουργεί. Δύο ατάκες του το είχαν τότε τρομάξει, «θα σας τρελάνουμε στη νομιμότητα» και περί «αρμών της εξουσίας». Αυτά το σύστημα δεν τα ξεχνάει… αυτά τρέμει.
Πρόεδρος ΣΥΡΙΖΑ από την S&P!
Είναι σαφές πως το σύστημα επιθυμεί έναν/μία πρόεδρο στο ΣΥΡΙΖΑ συμβατό με τις αγορές, ξέρετε συμβατό με τις οδηγίες της S&P, της Fitsch, τους οίκους δηλαδή που εκχωρούν την “επενδυτική βαθμίδα”. Είδαμε προ μηνών που ενώ η Γαλλία πήγαινε για υποβάθμιση λόγω Μακρόν την γλίτωσε. Στην Ελλάδα μετά την επανεκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη αναμένεται η χορήγηση της “επενδυτικής βαθμίδας”. Έτσι πάει. Για να είναι ο ΣΥΡΙΖΑ κόμμα εξουσίας πρέπει να έχει πρόεδρο που να είναι φιλικός με τις αγορές, ούτως ώστε να λειτουργεί συστημικά, όχι όπως τότε με το Βαρουφάκη και τα δημοψηφίσματα…
Το είπε ξεκάθαρα (ίσως και ολίγον ξεδιάντροπα) ο magnus pontifex των δημοσκοπήσεων Δημήτρης Μαύρος της MRB, ο οποίος προσδιόρισε στο Open τα αναγκαία χαρακτηριστικά του νέου/ας προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, ως εξής: «Πρώτον, ο νέος πρόεδρος πρέπει να είναι περισσότερο μορφωμένος από τον κ. Τσίπρα. Πρέπει να είναι περίπου ή εξίσου γοητευτικός όσο ο κ. Τσίπρας. Πρέπει να μπορεί να σταθεί στο εξωτερικό καλύτερα απ’ ό,τι ο κ. Τσίπρας. Και πρέπει εσωτερικά, μέσα στην Ελλάδα, οι αγορές να μη νιώθουν ότι απειλούνται από επιλογές τις οποίες θα κάνει. Άρα, βρείτε εσείς με τα χαρακτηριστικά που σας έδωσα τον κατάλληλο…».
Τι σημαίνει όμως πιο μορφωμένος; Να έχει τελειώσει το Κολέγιο; Το Κολάμπια; Να έχει διαβάσει δέκα τόμους από την «Ανθρώπινη Κωμωδία» του Μπαλζάκ; Να έχει κάνει νομική στην Αγγλία ή να έχει περάσει από το LSE για λουστράρισμα; Ή να έχει διαβάσει Πικετί; Να έχει διαβάσει τους γκουρού του φιλελευθερισμού; Τι σημαίνει μορφωμένος άραγε σήμερα; Να κάνεις τις σωστές ερωτήσεις στο ChatGPT για την ανάλυση των κοινωνικών καταστάσεων και των ανισοτήτων ή να έχει μάθει όλες τις ατάκες από το House of Cards; Εδώ ο κ. Μαύρος μας οφείλει μια διευκρίνιση.
Να είναι γοητευτικός/η; Αν και φαίνεται πως ο κ. Μαύρος μοιάζει να θέλει πρόεδρο αρσενικού γένους, εμείς επεκτείνουμε την δυνατότητα και στο γυναικείο φύλο (Σ.Σ: η Αχτζιόγλου δεν είναι γοητευτική, ωραία είναι). Οπότε το γοητευτικός/η πρέπει πάλι να εξηγηθεί. Είναι στο επίπεδο της ταινίας “Το νακ και πώς να το αποκτήσετε” ή να είναι ο/η πρόεδρος όμορφος/η; Ερώτημα: θεωρεί ο κ. Μαύρος ότι ο Κυριάκος είναι γοητευτικός; Στις γυναίκες; Στους ομοϊδεάτες του; Έχει φωτογένεια; Να καταλάβουμε. Ποιο είναι το κριτήριο της γοητείας, οι ψήφοι; Τα δισεκατομμύρια και το how to spend it; Ή το επικοινωνιακό appeal, ή το sex appeal;
Να στέκεται καλύτερα στο εξωτερικό; Εννοείται ότι η ομιλία που λέγεται ότι την έγραψε ο Νίκος Γκατζογιάννης και την εκφώνησε τέλεια ο Κυριάκος Μητσοτάκης στο Κογκρέσο ήταν state of the art και ανέβασε πολύ τον πήχη. Αλλά υπάρχει και το μοντέλο Ερντογάν που μια χαρά στέκεται στο εξωτερικό. Το να σε μισούν όταν τους χορεύεις στο ταψί δεν είναι κακό, αν σου κάνουν τα χατίρια. Βέβαια δεν είναι το στιλ μας αυτό. Ποιο μας ταιριάζει άραγε; Το στιλ του αείμνηστου Κωνσταντίνου Καραμανλή που βγήκε από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ; Του Αντρέα με την «Ελλάδα στους Έλληνες» ή το «ευχαριστώ» του Σημίτη για τα Ίμια; Πάντως, φαίνεται ότι οι πολίτες βλέπουν πια τους πολιτικούς μας στο εξωτερικό στα… τέσσερα.
Να μην απειλεί τις αγορές. Γι’ αυτό ο Παντελής Οικονόμου δεν έγινε αρχηγός. Γι’ αυτό ο Κατρούγκαλος κόστισε 9% στον ΣΥΡΙΖΑ. Βέβαια, από την άλλη, οι αγορές είναι άπληστες. Τρεις ανακεφαλαιοποιήσεις πληρώσαμε κι ακόμα χρωστάνε το αναβαλλόμενο φόρο. Και είναι ένα ερώτημα αν μπορείς να είσαι με τις τράπεζες και να είσαι και αριστερός; Και επειδή το ερώτημα είναι δύσκολο, «δεν λες κουβέντα κι έχεις κρυμμένα μυστικά»… Π.χ. τα κρυφά hair cut των πλουσίων.
Η υποταγή όρος εξουσίας
Τέλος πάντων, αν και η εικόνα του Δημήτρη Μαύρου για τον κατάλληλο/η για την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ είναι επικοινωνιακής οπτικής, πίσω από αυτή κρύβεται ένα ολόκληρο πολιτικό δόγμα. Ο κ. Μαύρος ήταν αποκαλυπτικός: «Δεν συνειδητοποιήθηκε ότι από τον ΣΥΡΙΖΑ ήθελε ο κόσμος να είναι ένα συστημικό κόμμα. Είχαμε ένα κόμμα από το οποίο υπήρχαν συστημικές προσδοκίες κι εκείνο συμπεριφερόταν εφηβικά, ως αντισυστημικό. Άρα, εάν τη συστημικότητα τη βαφτίζουμε κεντρώα συμπεριφορά, ας είναι έτσι».
Χμμ… Για το 2019 η προσέγγιση είναι σωστή. Όχι για το 2015. Φυσικά, ο Τσίπρας επέδειξε γρήγορη προσαρμογή και η συνθηκολόγησή του με τον Σόιμπλε κάποτε πρέπει να αξιολογηθεί αλλιώς. Η διακυβέρνησή του το ίδιο. Από το 2019 το Καφέ Εμιγκρέκ κυριάρχησε, ώσπου ο άνθρωπος που τους πήρε από το 3%, τους πήγε στο 36%, τους άφησε το μισό (18%) και πήγε να καθαρίσει το μυαλό του από τους καπνούς του καφενείου.
Και για όσους δεν κατάλαβαν, είπε ο γκουρού των δημοσκοπήσεων: «Το θέμα είναι ότι από δεξιά δεν μπορεί να πάει, στην πράξη όμως είναι να συμπεριφέρεται εν τέλει κεντρώα. Έχουμε μπερδέψει δε ότι ο άξονας Δεξιά-Αριστερά έχει καταστραφεί, δεν υπάρχει πλέον. Αυτό που λέγαμε Κέντρο και μεσαίο χώρο επί Καραμανλή, σήμερα είναι μεσαία τάξη. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μίλησε για Δεξιά. Μίλησε για αλαζονεία. Άρα είναι μοιραίο ο ΣΥΡΙΖΑ να μιλήσει στη μεσαία τάξη, όπου η μεσαία τάξη είναι αντίληψη, κι όχι οικονομετρικά χαρακτηριστικά».
Μα αν δεν μπορεί δεξιά, δεν μπορεί και στο κέντρο, τότε τι; Το κέντρο ανήκει στον Κυριάκο punkt. Στα δεξιά του είναι εγκλωβισμένα λούμπεν στρώματα. Τα μεσαία στρώματα έχουν αποσαρθρωθεί. Η «μεσαία τάξη ως αντίληψη» τώρα δεν υπάρχει, υπήρξε και υπό συνθήκες μπορεί να ξαναϋπάρξει. Το παιγνίδι θα παιχτεί στο 50% της αποχής από δω και στο εξής. Εκεί, ο Μητσοτάκης δεν μπορεί να απευθυνθεί, δεν ξέρει τη γλώσσα, ούτε τα προβλήματα, είναι data driven. Εκεί οι “ποιότητες” θέλουν άλλο “Κολάμπια” για να τις κατανοήσεις και να τις μανιπουλάρεις.
ΥΓ: Σε κάθε περίπτωση ο Αλέξης Τσίπρας αποδείχθηκε ότι είναι αγωνιστής, έχει γερό στομάχι, έχει βαθιά αίσθηση της εθνικής ευθύνης, προσαρμόζεται, μαθαίνει, εξελίσσεται και στη δεύτερη προεκλογική εκστρατεία αποδείχθηκε βιωματικός, πραγματικός, ανθρώπινος.
Πηγή: SLPress.gr
