Ένα ανοιξιάτικο, αλλά βροχερό απόγευμα στο Παίδων Αγία Σοφία. Νοσηλεύτριες περνούν από τα δωμάτια του νοσοκομείου για να ενημερώσουν γονείς και μικρούς ασθενείς ότι σε λίγη ώρα αρχίζει η θεατρική παράσταση στον πρώτο όροφο.
Ένας χώρος κοντά στην είσοδο με παιδάκια, που κάποια φωνάζουν, άλλα θέλουν να αγγίξουν τα μουσικά όργανα της θεατρικής ομάδας, κάποια άλλα είναι λίγο πιο διστακτικά, γαντζωμένα στις μαμάδες τους. Αυτό που κυριαρχεί αρχικά είναι οι φωνές και τα γέλια των πιο ζωηρών. Όσο η ώρα περνάει και το μάτι παρατηρεί τις λεπτομέρειες διαπιστώνει κανείς ότι οι μικροί ασθενείς αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα υγείας, που δεν αποτελούν όμως εμπόδιο για το «ταξίδι».
Και η παράσταση «Η Μαγική Βαλίτσα» αρχίζει… δύο άνδρες και μία γυναίκα αποτελούν το θίασο «Οι Άγγελοι της Χαράς», που θα προσπαθήσει να κάνει πιο ευχάριστο το επόμενο μισάωρο για τους μικρούς θεατές, μακριά από βελόνες, ορούς, αντιβιώσεις και τις λευκές φορεσιές γιατρών και νοσηλευτριών. Να τα μεταφέρουν σε έναν κόσμο πολύχρωμο, με νότες, παιχνίδι και φαντασία.
«Πώς σε λένε;» ρωτάει ο κυβερνήτης του (φανταστικού) πλοίου… το (φανταστικό) πλήρωμά του… Άννα! Μαχμούντ! Στέλλα! Γιάννη! Αμπντούλ! Χαμόγελο… ξαναρωτάει ο καπετάνιος «πώς σε λένε;», η απάντηση της μικρής: ένα πρόσωπο-χαμόγελο, δυο καστανά μάτια που λάμπουν… Αμηχανία για λίγα δευτερόλεπτα μέχρι να ακουστεί η φωνή της μαμάς «είναι κωφή»…
Το ταξίδι αρχίζει και το πλοίο συναντάει φουρτούνες, δυσκολίες που το βγάζουν από την πορεία του, όμως δεν το βάζει κάτω και είναι έτοιμο να ξεπεράσει όποιο εμπόδιο συναντήσει… Φτάνει χάρη στη Μαγική Βαλίτσα στη χώρα των ευχών κι ένας μετά τον άλλον οι ναύτες εκφράζουν την ευχή τους: «Να είναι όλα τα παιδιά καλά!», «Μια μπάλα», «Να μην υπάρχει καρκίνος», «Να γίνουν όλα τα παιδιά καλά»… «να είναι όλα τα παιδιά καλά»… ακούγεται συνεχώς, από όλους, ναύτες και θεατές? Ακολουθούν τραγούδι και χορός… τα παιδάκια χειροκροτούν ηθοποιούς και τους εαυτούς τους και αποχωρούν…
Ο χώρος αδειάζει, οι χαρούμενοι ήχοι σωπαίνουν, οι μικροί ασθενείς επιστρέφουν στα δωμάτιά τους, μένουν εκεί μόνες οι ευχές που ακούστηκαν λίγη ώρα πριν, από τα παιδικά χείλη, να περιμένουν να υλοποιηθούν…
Η Αγγελική – Αριάδνη Βούλγαρη που βρίσκεται στη γενική διεύθυνση των «Αγγέλων της Χαράς» μιλάει στο Αθηναϊκό – Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων για το ταξίδι της προσφοράς.
Οι «Άγγελοι της Χαράς» ξεκίνησαν το ταξίδι της προσφοράς το 2011. Αρχικά, δύο άτομα που έχουν γίνει σήμερα δέκα. «Είμαστε 10 καλλιτέχνες διαφορετικών ειδικοτήτων και …πολλαπλών ικανοτήτων. Ηθοποιοί, μουσικοί, χορευτές, σκηνοθέτες, συγγραφείς θεατρικών έργων, εικαστικοί και εμψυχωτές. Κάποιοι απ’ αυτούς έχουν και άλλες σπουδές στο βιογραφικό τους που σχετίζονται με τη θεραπεία, όπως ψυχολόγοι, μουσικοθεραπευτές» λέει στο Πρακτορείο η κ. Βούλγαρη.
«Όλοι μας έχουμε την ανάγκη να προσφέρουμε, είναι κάτι που μας φέρνει πιο κοντά στο λόγο της ενσάρκωσής μας. Οπότε στην ουσία, η ανάγκη υπήρχε πάντοτε μέσα μας, απλά κάποια στιγμή μας δόθηκε η ευκαιρία να το κάνουμε συστηματικά και “επαγγελματικά”».
«Είναι για μας μεγάλη ιστορία να μπαίνουμε σε ένα νοσοκομείο, σε μια μονάδα φροντίδας ηλικιωμένων ή σε ένα ίδρυμα παιδικής προστασίας και να αλλάζουμε την ενέργεια εκεί μέσα» εξομολογείται στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η κ. Βούλγαρη και εξηγεί την αποστολή των Αγγέλων: «Δεν πρέπει να τους κάνουμε να νιώσουν καλά, ούτε και μπορούμε – για να είμαστε ακριβείς και αληθινοί. Για να νιώσει κάποιος καλά χρειάζεται απλώς να “θυμηθεί” και να επανασυνδεθεί με το φως μέσα του, πιο απλά να στρέψει την προσοχή του στη χαρά που έχει μέσα του, ακόμα και αν προσωρινά αυτή η χαρά έχει καλυφθεί από ένα σύννεφο θλίψης λόγω κάποιας πιθανής ασθένειας».
«Αυτό που κάνουμε εμείς είναι απλά να καθοδηγούμε την προσοχή τους σε αυτά τα φωτεινά κομμάτια μέσα τους, το υπόλοιπο το κάνει μόνος του ο κάθε άνθρωπος (είτε είναι παιδί είτε ηλικιωμένος). Δεν είναι εύκολο, αλλά τίποτα που είναι όμορφο δεν είναι συνήθως εύκολο. Πολλές φορές παρομοιάζουμε αστειευόμενοι τους εαυτούς μας σαν τις “ειδικές δυνάμεις” ενός στρατού , σαν την “πρώτη γραμμή” σε μια μάχη», τονίζει η κ. Βούλγαρη.
Ο πόνος των θεατών, όπως είναι αναμενόμενο, δεν τους αφήνει ασυγκίνητους: «Είναι ανθρώπινο να επηρεάζεσαι από αυτό που βλέπεις μέσα στα νοσοκομεία. Από τον πόνο ενός μικρού παιδιού που υποφέρει, από τη λύπη ενός παραιτημένου από τη ζωή ηλικιωμένου ή από την απόγνωση ενός εγκαταλειμμένου παιδιού. Παρολ’ αυτά μέσα στην εκπαίδευση ενός “Αγγέλου”, είναι τόσο ο τρόπος που μπαίνει στη διαδικασία (είτε είναι παράσταση θεατρική, είτε επίσκεψη μας σε ένα δωμάτιο στο ογκολογικό, είτε κάποιο καλλιτεχνικό πρόγραμμα σε ένα παιδοψυχιατρικό τμήμα), όσο και ο τρόπος που βγαίνει απ’ αυτήν».
Τα παιδιά μετά από κάθε παράσταση είναι πιο φωτεινά και χαμογελαστά. Όπως περιγράφει: «Η καρδιά τους έχει δονηθεί και αισθάνομαι ότι έχουν πάρει κουράγιο και δύναμη. Τα βλέπεις ενώ στην αρχή είναι “βαριά” και κουρασμένα, μετά έχουν βγάλει φτερά. Σαν …Άγγελοι επί της Γης. Όσο για τους ηλικιωμένους… έχουν επανέλθει σε κάτι “παιδικό”».
Οι Άγγελοι δραστηριοποιούνται σε τρεις πυλώνες: Νοσοκομεία Παίδων, Μονάδες Φροντίδας Ηλικιωμένων, Ιδρύματα Παιδικής Προστασίας και Ειδικά Σχολεία.
Έχουν καθημερινή εμφάνιση σε όλα τα Νοσοκομεία Παίδων της Αθήνας (Αγλ. Κυριακού, Αγ. Σοφία, Πεντέλης, Ογκολογική Μονάδα Παίδων «Μ.Βαρδινογιάννη-ΕΛΠΙΔΑ»).
Υλοποιούν καλλιτεχνικά-εκπαιδευτικά εβδομαδιαία προγράμματα και στα Παιδοψυχιατρικά Τμήματα των Νοσοκομείων Παίδων Αγία Σοφία και Αγλ. Κυριακού. Κάθε μήνα επισκέπτονται κάποιο διαφορετικό Ειδικό Σχολείο. Επίσης, ανά μήνα επισκέπτονται 14 Μονάδες Φροντίδας Ηλικιωμένων. Και ως προς τα Ιδρύματα Παιδικής Προστασίας, αυτή την περίοδο επισκέπτονται τρία διαφορετικά στο λεκανοπέδιο της Αττικής (Χριστοδούλειο Ίδρυμα στο Χαϊδάρι , Χατζηκυριάκειο στον Πειραιά και Χατζηπατέρειο στη Μεταμόρφωση).
«Μόλις βρούμε ένα van χορηγία θα αρχίσουμε να ανταποκρινόμαστε και στα αιτήματα των ιδρυμάτων που μας καλούν με τόση επιμονή και που είναι στην ελληνική επαρχία!» συμπληρώνει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η κ. Βούλγαρη.
(Πηγή: ΑΠΕ)
