Αν ένας τουρίστας ανυποψίαστος από την ελληνική πολιτική έκανε μια βόλτα στους δρόμους της Αθήνας τη βραδιά των εκλογών θα νόμιζε ότι βρισκόταν σε υπαίθρια χοροεσπερίδα που περιλάμβανε και κλήρωση με πλούσια δώρα. Εννέα στους δέκα κέρδισαν και έτρεξαν να πανηγυρίσουν. Πρώτο και καλύτερο το ΚΚΕ, με την κάμερα του Σκάι να ζουμάρει πότε στους κόκκινους πυρσούς και πότε στα καλαματιανά. Διπλή η χαρά του θεωρώντας ότι είναι δικό του φέουδο η Αριστερά, αλλά κυρίως γιατί ψόφησε η κατσίκα του γείτονα. Οι νεοδημοκράτες προτίμησαν τα λεφτά που θα ’διναν για ένα κιλό φέτα να τα βάλουν βενζίνη και να πάνε στο Μοσχάτο για να βγάλουν τα μπλε τους περίπατο. Το ΠΑΣΟΚ μέθυσε τον ήλιο με κρητικές ρακές, προσδοκώντας
ότι κάποια στιγμή θα γίνει ο Ιζνογκούντ που θα πάρει τη θέση του χαλίφη. Ευχαριστημένος και ο Βελόπουλος που οι κηραλοιφές άντεξαν στον ανταγωνισμό της αγοράς. Οι Σπαρτιάτες εμφανίστηκαν με κοστούμια γιατί δεν πρόλαβαν να ράψουν χλαμύδες και να φτιάξουν ασπίδες. Το ευχαριστώ πάντως στον Κασιδιάρη ακούστηκε μέχρι την πηγάδα του Μελιγαλά. Οι οπαδοί της Νίκης μοιράστηκαν σε δύο ημιχόρια, με το ένα να ψέλνει το «Δόξα εν Υψίστοις Θεώ» και το άλλο «Σώσον Κύριε τον λαόν Σου». Μόνο στην Κουμουνδούρου Ομπρέλες, τέντες και λοιπές υπονομευτικές δυνάμεις έβαλαν τάχα στη διαπασών τον «Επιτάφιο θρήνο», αφού η ανάσταση νεκρών δεν ήρθε ούτε στον δεύτερο γύρο.
Οσο περνούσε η ώρα ο τουρίστας έβλεπε τα φώτα να σβήνουν και να απλώνεται το μαύρο σε πενήντα αποχρώσεις. Και κόντεψε να τον πάρουν τα κλάματα όταν είδε τον Περικλή κάτω από την Ακρόπολη να τριγυρνά σαν φάντασμα.
Ιδια ατμόσφαιρα και στα τηλεοπτικά πάνελ, όπου η μόνη έγνοια των δημοσιογράφων ήταν να υποκλέψουν ένα υπονοούμενο από στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ για το αν και πότε θα παραιτηθεί ο Τσίπρας. Κανένας προβληματισμός για το 48% της αποχής των ψηφοφόρων που συμπεριφέρθηκαν καβαφικά «ας φρόντιζαν οι κραταιοί θεοί, να δημιουργήσουν έναν τέταρτο καλό. Βλάπτουν και οι τρεις τους τη Συρία το ίδιο».
Σημασία για τα κανάλια είχε ότι βγήκε λευκός καπνός. Habemus papam χωρίς κανένας καρδινάλιος να μπορεί να του αρπάξει την τιάρα, χωρίς πλέον τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης να του ανεβάζει τους σφυγμούς στις πολιτικές τους αντιπαραθέσεις. Κι αν έχουν κάποια σημασία οι λέξεις, ο Τσίπρας είπε «παραμερίζω» και όχι «παραιτούμαι». Δεν θα ταίριαζε σε ένα Δον Κιχώτη, παρά τις αυταπάτες του ότι πολεμούσε με ανεμόμυλους, τίποτε άλλο παρά η αξιοπρέπεια. Και βλέποντας πως οι σύντροφοι πρώτοι απ’ όλους τον σταύρωναν, επέλεξε να μείνει μόνος και όρθιος μες στη φοβερή ερημία του πλήθους. Μπορεί τώρα ήσυχος ο Τσακαλώτος να βγει και να κεράσει ένα ποτό τη Σκάρλετ Γιόχανσον για να το γιορτάσει.
Το χαστούκι, ειδικά της 21ης Μαΐου, ήταν πολύ δυνατό και επομένως κανένα επικοινωνιακό ή προγραμματικό λίφτινγκ δεν θα μπορούσε να κρύψει τις μελανιές. «Οι ευθύνες ξεκινούν απ’ τα όνειρα» έγραφε κάποτε ο Ζιντ. Θα μπορέσει άραγε η διάδοχη κατάσταση να διώξει το μαύρο από την ελληνική κοινωνία και να την κάνει να ονειρευτεί ξανά;
*H Χρύσα Κακατσάκη είναι φιλόλογος ιστορικός Τέχνης