Μια κουβέντα με την Ειρήνη Κετικίδη και τον Γιάννη Βογιατζή λίγο πριν ανέβουν μαζί στη σκηνή του Gagarin 205 για να ανοίξουν τη συναυλία του Geoff Tate.
Μπορεί να μην είναι η πρώτη φορά που θα βρεθούν μαζί στη σκηνή αλλά σίγουρα θα είναι πολύ διαφορετική από τις προηγούμενες. Έχοντας κυκλοφορήσει πρόσφατα και οι δύο προσωπικές δουλειές (η σόλο κιθαρίστρια Ειρήνη Κετικίδη το single “Maggots” πριν από λίγους μήνες και ο τραγουδιστής Γιάννης Βογιατζής (Jon Voyager) το άλμπουμ “Monsters” πριν από έναν χρόνο) αποφάσισαν να ενώσουν τις δυνάμεις τους για να τις παρουσιάσουν, στο πλαίσιο της εμφάνισής του ως opening act στην επιστροφή του Geoff Tate στην Ελλάδα. Κάτι σαν Maggots Vs monsters δηλαδή…
«Ενδιαφέρουσα οπτική αυτή, δεν το είχα σκεφτεί» λέει γελώντας η Ειρήνη Κετικίδη. «Όταν μας έγινε η πρόταση για να είμαστε εκείνοι που θα ανοίξουμε τη συναυλία του Geoff Tate το θέμα ήταν το πώς θα το κάναμε. Έχουμε και οι δύο κυκλοφορήσει πρόσφατα προσωπικές δουλειές και σκεφτήκαμε ότι θα είχε ενδιαφέρον με κάποιον τρόπο να τις “παντρεύαμε”. Αποφασίσαμε λοιπόν να παίξουμε με μία μπάντα και όχι ο καθένας με διαφορετική» αναφέρει, με τον Γιάννη Βογιατζή να εξηγεί γιατί η μπάντα της Ειρήνης είναι εκείνη με την οποία και ο ίδιος θα παίξει τα δικά του κομμάτια. «Θεώρησα ότι είναι πιο σωστό το σετ να βασιστεί κυρίως στο υλικό της Ειρήνης επειδή πιστεύω ότι ταιριάζει περισσότερο στο κοινό που θα έρθει να δει τον Tate και θα γουστάρουν να ακούσουν μουσική με επιρροές από Satriani και Vai. Είναι σίγουρα πολύ πιο κοντά ηχητικά σε σχέση με το δικό μου υλικό που είναι πιο ροκ και απευθύνεται περισσότερο σε κόσμο που μπορεί να ακούει από Incubus ή Red Hot Chili Peppers, στοιχεία των οποίων θα βρει κάποιος στα δικά μου τραγούδια».
Ποιες όμως ήταν οι προκλήσεις που αντιμετώπισαν προσπαθώντας να μπει ο ένας στη δουλειά του άλλου; «Εγώ προσωπικά πέρασα πολύ καλά προσπαθώντας να βγάλω τα τραγούδια του Γιάννη», αναφέρει η Ειρήνη με τον Γ. Βογιατζή να στέκεται ιδιαίτερα στη σημειολογία αυτής της συνεργασίας: «Μετά από κάποια ακουστικά σόου που έκανα αυτή θα είναι η πρώτη φορά που τα τραγούδια του “Monsters” θα παιχτούν ζωντανά με full band, στην οποία μάλιστα θα συμμετέχουν μουσικοί από τους οποίους πριν από χρόνια, όταν ξεκίνησα να γράφω τραγούδια για ένα προσωπικό άλμπουμ, είχα ζητήσει να συνεργαστούμε αλλά για διαφορετικούς λόγους δεν προέκυψε καθώς είχαν άλλες υποχρεώσεις. Φαίνεται όμως ότι για δύο από αυτούς (σ.σ. Καλλίστρατος Δρακόπουλος-ντραμς και Διονύσης Μόρφης-κιθάρα) ήταν γραφτό να τα παίξουν».
«Βοηθάει επίσης το γεγονός ότι στο παρελθόν έχουμε παίξει αρκετές φορές μαζί, είτε πρόκειται για μπάντες διασκευών είτε για το φιλανθρωπικό “Α Song For Maya”, ή -για να πάμε ακόμα πιο πίσω- με τον Paul DiAnno», συμπληρώνει η Ειρήνη με τις αναμνήσεις από εκείνη την εμφάνιση να ξυπνάνε, καθώς η είδηση του θανάτου του DiAnno είναι πολύ πρόσφατη…
«Με στεναχωρούσε πολύ να τον βλέπω να παλεύει ενώ ήταν φανερό ότι δεν μπορούσε, ζοριζόταν πάρα πολύ» λέει ο Γιάννης. «Δεν είχε όμως επιλογή αφού μέσα από το παρελθόν του δεν πάλευε απλά για το μέλλον του αλλά για την ίδια του τη ζωή. Και να φανταστείς ότι μιλάμε για περισσότερα από δέκα χρόνια πριν όταν ακόμα ήταν όρθιος, με το μπαστούνι του βέβαια, αλλά όρθιος. Η εικόνα ενός καλλιτέχνη εγκλωβισμένου σε μια κατάσταση από την οποία δεν μπορεί να ξεφύγει και αυτό είναι κάτι που με απασχολεί πολλές φορές, σε ο,τι αφορά κυρίως το φωνητικό κομμάτι. Αφενός δεν είναι όλοι σαν τον Dio, να τραγουδάνε τέλεια μέχρι τα 70+, αλλά δεν είναι και εύκολο να κάνει κάποιος αυτό που έκανε για παράδειγμα ο Robert Plant που όταν τελείωσαν οι Zeppelin συνέχισε σε άλλα μουσικά μονοπάτια, αυτά που μπορούσε να υποστηρίξει».
Και ο Tate όμως είναι κατά κάποιο τρόπο εγκλωβισμένος σε μια παρόμοια συνθήκη, αλλά αποδείχτηκε ότι μια χαρά υποστηρίζει σήμερα ένα υλικό πολύ απαιτητικό. «Δεν έτυχε να τον δω στις τελευταίες του συναυλίες στην Ελλάδα όμως δεν είναι τυχαίο ότι δεν υπάρχει άνθρωπος που να τον είδε και να είπε κάτι διαφορετικό. Όλοι του έβγαλαν το καπέλο για την ικανότητά του να φέρει τα τραγούδια στα μέτρα του» λέει η Ειρήνη. «Και με ένα αμελητέο κούρδισμα, μισό τόνο κάτω παρακαλώ, που πρέπει να το κάνουν όλοι από ένα σημείο και μετά και οφείλουμε να βγάλουμε το καπέλο στον τρόπο που διαχειρίζεται τη φωνή του», συμπληρώνει ο Γιάννης. «Είναι πολλοί πάντως που άμα το λέει η ψυχούλα τους εκεί μετά τα 50 που μπαίνουν σε ένα mood “πρωταθλητισμού”, αρχίζει να λειτουργεί το ένστικτο της επιβίωσης και εμφανίζονται πολύ καλύτεροι από όσο θα περιμέναμε. Είναι ένας συνδυασμός τεχνικής, εξάρτησης, φροντίδας και δουλειάς πάνω στις μελωδίες που αλλάζουν για να μπορούν να αποδοθούν χωρίς να εκτεθείς».
Και να λοιπόν που τώρα οι δύο τους καλούνται να ανοίξουν τη συναυλία ενός καλλιτέχνη, το παρελθόν του οποίου έχει παίξει ρόλο στην καλλιτεχνική τους διαδρομή. «Ανήκω στη γενιά που έμαθε τους Queensrÿche μέσα από το “Operation: Mindcrime” το οποίο με κέρδισε με την έμφαση που ως progressive μπάντα έδιναν στη μελωδία σε σχέση με το τεχνικό κομμάτι, που ως σόλο κιθαρίστρια πάντα με απασχολούσε περισσότερο, και φυσικά στον τρόπο με τον οποίο προσέγγιζαν τη θεματολογία του άλμπουμ. Γυαλισμένο μεν, χωρίς όμως να είναι καθωσπρέπει για να μιλήσουν για ζητήματα που μας απασχολούν ακόμη και σήμερα. Βασικά, είναι το σήμερα», τονίζει η Ειρήνη με τον Γιάννη να δίνει μια πιο… ρομαντική διάσταση. «Ως φαν των Queensrÿche από πολύ μικρή ηλικία έχω κάποιες πολύ έντονες αναμνήσεις ειδικά από την περίοδο του «Operation: Mindcrime» και κυρίως από το “Operation: Livecrime” που το είχα αγοράσει 5.500 δραχμές από γνωστό απατεώνα της εποχής εκείνης σε αντεγραμμένη βιντεοκασέτα. Θυμάμαι να το βλέπω σε μια μικρή τηλεόραση με ενσωματωμένο VHS στο δωμάτιο της μητέρας μου και να παθαίνω σύγκρυο βλέποντας τους διαλόγους με την Pamela Moore στο “Suite sister Mary”. Ανήκω κι εγώ βέβαια στην κατηγορία εκείνων που τους παρακολουθούσαν πολύ στενά μέχρι το “Promised Land” αν και η πρώτη μας συναυλιακή επαφή μαζί τους ήταν στην περιοδεία για το “Tribe”. Κάτι άλλο επίσης που δεν μπορώ να ξεχάσω ήταν όταν οι Queensrÿche δεν κατάφεραν να γεμίσουν το Gagarin στη συναυλία που είχαν ανακοινώσει ότι θα έπαιζαν τα δύο “Mindcrime”. Σημεία των δύσκολων εκείνων καιρών για τους ίδιους βέβαια αλλά ακόμα και τώρα μου φαίνεται αδιανόητο. Ειδικά αν σκεφτείς ότι από τότε έχουν έρθει οι υπόλοιποι Queensrÿche αλλά και ο Geoff Tate μόνος του και έπαιξαν σε γεμάτα venues».
Όσο για το αν υπάρχει κάποιο άγχος εν όψει της εμφάνισής τους ως opening act του Tate η Ειρήνη είναι ξεκάθαρη: «Αν αυτό συνέβαινε πριν από δέκα χρόνια θα ήμουν πολύ αγχωμένη. Προφανώς και έχω μια αγωνία, θέλω να γίνουν όλα σωστά, αλλά περισσότερο σκέφτομαι ότι θα εκθέσουμε τη μουσική μας σε ένα κοινό που ίσως να μην ξέρει τι είναι αυτό που κάνουμε, ειδικά εγώ που παίζω instrumental μουσική και θα κληθώ να δείξω τη δουλειά μου σε άτομα που δεν θα ψάξουν να με βρουν στο youTube ή στο spotify».
INFO
Οι πόρτες τoυ Gagarin ανοίγουν στις 19:00.
20:00: Irene Ketikidi – Jon Voyager
21:00: Sons of Sounds
22:00: Geoff Tate
