Πώς θα ξεμπερδέψουμε με αυτό τον εφιάλτη που μας έτυχε; Να πάμε σε διάλογο όπως προτρέπουν οι ξένοι «φίλοι» μας αλλά και ορισμένοι δικοί μας που λένε χωρίς ντροπή ότι το Καστελόριζο βρίσκεται μακριά; Να συζητήσουμε τι; Τις διεκδικήσεις της Τουρκίας; Από την άλλη, πικρός, απεχθής και ολέθριος ο πόλεμος έτσι που είμαστε μόνοι, χωρίς αμυντική συνδρομή από εταίρους και συμμάχους. Εκάς οι ψευδαισθήσεις, λοιπόν. Συνετά και στιβαρά αντιμετωπίζονται οι προκλήσεις… Αυτά –με ειδική αναφορά στη Γαλλία– εμπεριέχονται στην επιστολή προς τον Μάνο Σ., φίλο και συνάδελφο εκ Σάμου.
Αγαπητέ Μάνο,
Εναν ύμνο για το νησί σου, τη Σάμο, ήθελα να γράψω. Κάτι σαν προτρεπτικό μήνυμα προς όσους δεν την έχουν επισκεφτεί. Χάνουν! Υπέροχες παραλίες, χωριά-διαμαντάκια, αγροτικά προϊόντα πρώτης τάξεως, φιλόξενοι άνθρωποι που ευτύχησαν να ζουν εκεί όπου μεγαλούργησε ο Πυθαγόρας και αρίστευσε ο Αρίσταρχος.
Νησί με την Ιωνία στην καρδιά και τη μνήμη της η Σάμος, δυο απλωτές από τα απέναντι παράλια που υπήρξαν γη προγονική των παππούδων. Ευλογημένο μέρος για να ζεις παρά τα σημερινά προβλήματα με το μεταναστευτικό – ζόρι μεγάλο για τους κατοίκους αλλά και για τους χειμαζόμενους πρόσφυγες και μετανάστες.
Τ’ αφήνω στην άκρη, φίλε μου, αυτά, καθώς και το οικονομικό, με τη μαραμένη τουριστική κίνηση και την αγωνία για το πώς θα βγει φέτος ο χειμώνας. Δεν τα υποτιμώ. Ισα ίσα. Αλλά τούτες τις ώρες που σου γράφω βρίσκεται στην άψη της η μελετημένη επιθετικότητα της γείτονος και δεν θα μπορούσα παρά γι’ αυτήν τη διαρκή πρόκληση να γράψω.
Δεν θα σε κουράσω αραδιάζοντας γνωστά και κοινότοπα στοιχεία για τα ελληνοτουρκικά, την υπεραιμία και τους στόχους της Τουρκίας. Τα ξέρεις. Ετσι, θα περιοριστώ σε μια μείζονα πτυχή του όλου θέματος: με δεδομένο τον κίνδυνο, μπορούμε να ποντάρουμε σε φίλους και συμμάχους ή είμαστε μόνοι;
Δυστυχώς έχει δίκιο ο Αποστολάκης, ο πρώην υπουργός Αμυνας: είμαστε μόνοι… Ολοι τους –ΗΠΑ, Ενωση, ΝΑΤΟ– περιορίζονται σε ειρηνευτικές εκκλήσεις, ρητορικές καταδίκες και ψευτοκυρώσεις, ενώ στην ούγια φαίνεται καθαρά η πρόθεσή τους: διάλογος με την Τουρκία.
Κι αυτό την ώρα που μονάχα την Ακρόπολη δεν διεκδικεί η γείτων. Να συζητήσεις τι, επομένως; Εκτός κι αν δεχτούμε ότι το Καστελόριζο βρίσκεται μακριά, όπως είπε ο Ροζάκης. Οπότε, ας πάει και το παλιάμπελο που λέμε στο χωριό μου.
Τους λόγους της κατάπτυστης συμπεριφοράς των εταίρων και συμμάχων τούς ξέρουμε. Μεγάλη ρυθμιστική δύναμη στην ευρύτερη περιοχή η Τουρκία, τεράστια αγορά – και πώς να της χαλάσουν το χατίρι οι κυνικοί του κόσμου. Γι’ αυτό σιωπούν ή επιστρατεύουν κάθε φορά γενικότητες και ευχολόγια.
Κάποια εξαίρεση αποτέλεσε εσχάτως η Γαλλία. Φαίνεται όμως ότι κάτι συμβαίνει τις τελευταίες μέρες στις ελληνογαλλικές σχέσεις. Ακούγεται και γράφεται ότι υπάρχει εμπλοκή στην αγορά των δύο φρεγατών, γεγονός που δυσαρέστησε τον Μακρόν.
Παρενέβησαν οι Αμερικανοί; Κρίθηκε ακριβό το τίμημα; Κανείς δεν ξέρει. Ομως γράφηκε κάτι (από τον Σταύρο Λυγερό στο slpress.gr) που παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον. Διατυπώθηκε υπό τύπον ερωτήματος: «Μας έδωσε η Γαλλία ρήτρα αμυντικής συνδρομής;».
Αν όντως πρόσφερε η Γαλλία αμυντική συνδρομή και εμείς υπαναχωρήσαμε, δημιουργείται τεράστιο θέμα. Διότι αμυντική συνδρομή σημαίνει ότι στην απευκταία περίπτωση πολεμικής σύγκρουσης με την Τουρκία η Γαλλία θα ήταν μαζί μας εμπράκτως. Δηλαδή, στρατιωτικά!
Υπενθυμίζω, αγαπητέ Μάνο, ότι οι ΗΠΑ αρνήθηκαν να παράσχουν στη χώρα μας αμυντική συνδρομή. Καταλαβαίνεις λοιπόν πόσο σημαντική είναι η διάθεση της Γαλλίας να σταθεί στο πλευρό μας, με το αζημίωτο φυσικά. Την πώληση των δύο φρεγατών.
Νομίζω ότι πρέπει να φωτιστεί και να ερευνηθεί η σοβαρή αυτή υπόθεση. Διότι –να το ξαναπώ;– με τη Γαλλία αρωγό ο Ερντογάν θα μετρούσε πολύ τις κινήσεις του εναντίον της χώρας μας. Η Γαλλία δεν είναι παίξε γέλασε στρατιωτικά. Και η Ελλάδα δεν θα αντιμετώπιζε μόνη τα μεγαλεπήβολα σχέδια και τις προκλήσεις του «νεοσουλτάνου».
