Μια σύντομη παρέμβαση με αφορμή το βιβλίο του Ιάσονα Χανδρινού «Ολη νύχτα εδώ. Μια προφορική ιστορία της εξέγερσης του Πολυτεχνείου».
Επειδή όσο τα γεγονότα απομακρύνονται γίνονται «ελαστικότερα» σε (παρ)ερμηνείες ας πάρουμε ένα πιο πρόσφατο που ακόμη «αντέχει»: Παίρνω, π.χ., μια συνέντευξη προφορικής ιστορίας από τον Ρουπακιά,ο οποίος μου αφηγείται πώς «ο Παύλος Φύσσας τού επιτέθηκε πρώτος με μαχαίρι κι αυτός απλώς του το πήρε και – αμυνόμενος– τον μαχαίρωσε». Μετά παίρνω συνέντευξη από τη Μάγδα Φύσσα, η οποία περιγράφει τα γεγονότα όπως ακριβώς έγιναν και κατατέθηκαν στη δίκη και όπως αποφάσισε το δικαστήριο.
Έρχομαι εγώ, σαν «επιμελήτρια», έπειτα από 30 χρόνια –όταν ο Ρουπακιάς θα έχει αποδημήσει εις Κύριον– και εκδίδω το βιβλίο μου. Εκεί παραθέτω – ασχολίαστες, αναξιολόγητες και ισότιμες– τις δύο συνεντεύξεις δίπλα δίπλα. Της κ. Φύσσα και τους μύθους του Ρουπακιά, τους οποίους μάλιστα αποτιμώ «με βάση συγκεκριμένους –και άκρως ενδιαφέροντες– θεματικούς/μνημονικούς άξονες».
Απορείτε; Λογικό.
Πολύ περισσότερο αν είχα συγγράψει ένα βιβλίο-εργόχειρο τεκμηρίωσης σαν την ΟΠΛΑ. Οπου παρατίθενται ακόμη και δεκάδες εκθέσεις νεκροψίας για την «είσοδο και την έξοδο της σφαίρας» από τα σώματα των εκτελεσμένων δωσιλόγων. Οταν έχω κάνει εκατοντάδες εύστοχα σχόλια και διαφωτιστικούς υπομνηματισμούς.
Και τώρα θα εμφανιζόμουν να αγνοώ –ή να παραγνωρίζω– το αδιαμφισβήτητο γεγονός πως Λαλιώτης και Σταμέλος πήδηξαν τα κάγκελα τουλάχιστον δέκα λεπτά μετά την άφιξη του τανκ μπροστά στην πύλη του Πολυτεχνείου. Η οβιδιακή μεταμόρφωση δεν θα ήταν ανεξήγητη; Και απέναντι σε κάθε διαμαρτυρόμενο, γνώστη της αλήθειας, θα ζητούσα «προστασία της ιστορικής μου αυθεντίας»;