Ο σκηνοθέτης και ηθοποιός επιχειρεί μια λογική προσέγγιση στα παράλογα μέτρα που παίρνει η κυβέρνηση για τον πολιτισμό
Θα µιλήσω από τη θέση κάποιου που διευθύνει ένα θέατρο και θα παραθέσω ένα παράδειγµα, δείγµα της κυβερνητικής λογικής, αφήνοντας τον αναγνώστη να βγάλει τα συµπεράσµατά του.
Πρώτη λογική. Τον Μάρτιο κλείνουν τα θέατρα και µας παρέχουν τη δυνατότητα να µειώσουµε το ενοίκιο κατά 40%. Πρώτο και µοναδικό ερώτηµα: από πού θα πληρωθεί το υπόλοιπο 60%; Με ποια λογική θα πρέπει να πληρώνω, έστω και µειωµένο, το ενοίκιο για ένα σπίτι στο οποίο δεν µου επιτρέπεται να κατοικήσω; Και όµως επί επτά µήνες έπρεπε να καλύπτω έξοδα 5.000 ευρώ τον µήνα χωρίς να εισπράττω τίποτε εκτός από κάποια επιδόµατα-ψίχουλα που δεν έφταναν ούτε για τον λογαριασµό της ∆ΕΗ.
∆εύτερη λογική. Τον Οκτώβριο µας επιτρέπεται να ανοίξουµε µειώνοντας τις θέσεις του θεάτρου κατά 70%. Οι 250 να γίνουν 75. Παύουν όµως τη σχέση 60-40 του ενοικίου και αφήνουν τον ιδιοκτήτη να δεχτεί –αν θέλει, προαιρετικά (!)– µια σχέση 70-30 µε κάλυψη από το κράτος του 12%, δηλαδή να χάσει µόνο 18%. Και ρωτάω ως αφελής ενοικιαστής. Γιατί δεν µου καλύπτεις κι εµένα κάτι από το 70% του ενοικίου που ευαρεστήθηκε να δεχτεί ο ιδιοκτήτης, αφού τόσο µου µείωσες τις εισπράξεις µου «µικραίνοντας» την αίθουσα κατά το 1/3; ∆ηλαδή ο ιδιοκτήτης µπορεί να απαιτήσει ολόκληρο το ενοίκιο µιας αίθουσας 500 ατόµων, η οποία θα δουλεύει µόνο µε 150 άτοµα, αλλά ο ενοικιαστής θα πρέπει να το πληρώνει ολόκληρο χρησιµοποιώντας το 1/3 της δυναµικότητάς της! Ακούγεται τρελό; Και όµως έτσι είναι. Τι να κάνω λοιπόν; Να το κρατήσω κλειστό και να το πληρώνω ή να το εγκαταλείψω; Ο κυνικός ιδιοκτήτης σού λέει «άµα δεν σου αρέσει, φύγε», γνωρίζοντας ότι έχεις επενδύσει πάνω σε αυτό. Πόσο µάλλον όταν το έχεις πενήντα χρόνια… Το κράτος µάς έδωσε 2.000 πριν από λίγες µέρες και άλλα 800 ευρώ πριν από έξι µήνες. ∆εν καλύπτουν ούτε το 8% των εξόδων αυτού του επταµήνου.
∆εν µιλάµε για λανθασµένο σχέδιο, αλλά για αλλοπρόσαλλη πολιτική. Ειπώθηκε πως η κυβέρνηση έκανε ό,τι της πρότειναν οι ειδικοί, προσπαθώντας να πετάξει την µπάλα στην εξέδρα. Αλλά αφού τα θέατρα αποδείχτηκαν οι πιο ασφαλείς χώροι, τι κάνει τους επιστήµονες να παίρνουν τέτοιες αποφάσεις; Να τις απαριθµήσουµε έτσι για την ιστορία: ο ιός µεταδίδεται στα θέατρα, αλλά όχι στα αεροπλάνα, στο µετρό, στα λεωφορεία, στον ηλεκτρικό, στα καράβια, στις εκκλησίες, στα σχολεία, τα καζίνο, τα πάρτι της Μυκόνου και της πολιτείας, στις γαµήλιες τελετές των celebrities, στα εκατοντάδες µαγαζιά Play – ΟΠΑΠ µε τους κουλοχέρηδες.
Να δεχτούµε ότι υπάρχει κάποια σύγχυση; Ή µήπως πρόθεση; Να υποψιαστούµε ότι προτείνεται έµµεσα η δηµιουργία θεατρόφιλων του καναπέ; Γιατί όχι; Βρέθηκαν µάλιστα πολύ γρήγορα και οι υπηρέτες που ευθυγραµµίστηκαν µε την ιδέα, τάχαµου για να µη στερηθεί το κοινό τον θεατρισµό του. Ποιον θεατρισµό, συνάδελφοι; Σε ποιο πανεπιστήµιο τα µάθατε αυτά; Θέλετε και τα λέτε ή σας ξεφεύγουν; Ο θεατρισµός είναι ανάγκη, πανάρχαια, ακριβή και ιερή. Τη ζητάει ο πολίτης όπως το νερό και την τροφή, γιατί αυτό τον κρατάει σε ισορροπία. Αλλά µήπως τελικά αυτό ενοχλεί την εξουσία; Ότι το θέατρο δεν βοηθάει καθόλου στην ύπνωση του λαού;