Βαριές κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις από χτυπήματα. Μάτια μαυρισμένα και πρησμένα. Χέρια στον γύψο. Η ρατσιστική βία ξαναμίλησε, αυτήν τη φορά στον Ασπρόπυργο.
Την περασμένη εβδομάδα τέσσερις Πακιστανοί εργάτες διακομίστηκαν στο νοσοκομείο έπειτα από ξυλοδαρμό που δέχτηκαν από εισβολείς στο σπίτι τους. Οι δύο από τους τραυματίες κρατήθηκαν από την αστυνομία επειδή δεν είχαν χαρτιά.
Μας έδωσαν ραντεβού στον Ασπρόπυργο, αλλά όχι στο σπίτι όπου διέμεναν μέχρι πρόσφατα. Οταν φτάσαμε στην πλατεία, πήραμε οδηγίες για το πού θα τους βρούμε. Μας περίμεναν στην πόρτα. Ο Ζία Ουλ Χλακ εμφανίστηκε βαριά χτυπημένος στο κεφάλι και στο μάτι, ενώ έχει και σπασμένα δάχτυλα. «Θα μένουμε εδώ πλέον, μας έχει δώσει αυτό το σπίτι ένας από τους ιδιοκτήτες των χωραφιών. Φοβόμαστε αυτές τις μέρες να επιστρέψουμε εκεί που μέναμε» λέει.
Λίγο μετά τις 23.00 της περασμένης Δευτέρας, μια ομάδα περίπου δεκαπέντε ατόμων, ηλικίας κάτω των τριάντα χρόνων, έκοψε τα σύρματα της εξωτερικής περίφραξης και έφτασε έξω από την πόρτα του σπιτιού όπου διέμεναν τέσσερις εργάτες από το Πακιστάν, στην Γκορυτσά Ασπρόπυργου. Χτυπούσαν επίμονα την πόρτα και φώναζαν. Τρεις από τους εργάτες βρίσκονταν μέσα στο σπίτι, ενώ ο τέταρτος ήταν στην αυλή. Φοβούμενοι αυτοί που ήταν μέσα ότι θα τον σκοτώσουν άνοιξαν την πόρτα.
«Μπήκαν και άρχισαν να μας χτυπάνε. Αρπαζαν ό,τι έβρισκαν. Σίδερα, ξύλα, την μπουκάλα με το υγραέριο, καρέκλες, πέτρες… Μας φώναζαν ότι δεν ήρθαν μόνο για εκείνη τη μέρα. Ελεγαν ότι θα έρχονται κάθε μέρα μέχρι να φύγουμε από τη χώρα τους. Μας είπαν ότι αν φωνάξουμε την αστυνομία, θα κάψουν το σπίτι» δήλωσαν οι συνομιλητές μας. Οι δράστες διέλυσαν το σπίτι τους. «Μένουν εδώ γύρω, τους βλέπουμε. Και εμείς αλλά και οι εργοδότες μας έχουμε πάει στην αστυνομία και τους έχουμε πει τι γίνεται. Εχουν γίνει περίπου δέκα μηνύσεις. Λένε ότι δεν τους βρίσκουν».
Αιματηρό μήνυμα
Ο 44χρονος Ζία Ουλ Χλακ μένει στον Ασπρόπυργο 23 χρόνια. «Τώρα τα βράδια μπαίνουνε κατευθείαν στα σπίτια μας, έχουν προχωρήσει. Ερχονται και στα χωράφια, αλλά κάνουν πολλές επιθέσεις στα σπίτια μας» λέει.
Δίπλα του κάθεται ο 27χρονος Αντνάν Αβζέλ. Και αυτός δέχτηκε χτυπήματα στο κεφάλι. Η μύτη και τα μάτια του είναι πρησμένα και στο μέτωπό του έχει ράμματα. Οι δράστες τους χτυπούν στο πρόσωπο για να πάρουν το μήνυμα και οι υπόλοιποι που θα τους δουν. «Θέλουν να το δείξουν στον κόσμο. Σαν να λένε: κοίτα τι τους κάνουμε. Να τρομάξουν και τους υπόλοιπους».
Ο Μοχάμεντ Αβζέλ όμως, ο ένας από τους τραυματίες εργάτες που βρισκόταν στο σπίτι τη νύχτα της επίθεσης, δεν είναι εκεί. Η αστυνομία τον κράτησε γιατί δεν είχε χαρτιά. Κρατούμενος είναι άλλος ένας Πακιστανός, ο Αμπντούλ Λατίφ, ο οποίος επίσης δέχτηκε επίθεση μέσα στο σπίτι του μία μέρα προτού χτυπηθούν οι τέσσερις συμπατριώτες του. Αφού τον ξυλοκόπησαν και τον απείλησαν ότι αν δεν φύγει από τη χώρα θα τον κάψουν ζωντανό, πήγε στο Τζάνειο. Στη συνέχεια η αστυνομία του Ασπρόπυργου τον συνέλαβε, παρά το γεγονός ότι ήταν σε πολύ άσχημη κατάσταση και έκανε εμετό μέσα στο κελί του. Ο Λατίφ έχει καταθέσει τα χαρτιά του για την άδεια παραμονής, αλλά δεν την έχει πάρει ακόμη στα χέρια του. «Ο Λατίφ μαζεύει πεταμένα σίδερα από τους δρόμους. Τι παίρνει; Πέντε ευρώ τη μέρα; Δέκα ευρώ; Ισα ίσα να φάει. Το ψωμί βγάζει. Και πάνε και τον χτυπάνε στο σπίτι του» λέει ο Ζία Ουλ Χακ.
«Αν ήθελαν θα τους είχαν βρει»
«Συλλαμβάνουν τα θύματα και οι θύτες είναι έξω» τονίζει ο Τζαβέντ Ασλάμ, πρόεδρος της πακιστανικής κοινότητας. «Γι’ αυτό και όλα τα παιδιά που τα χτυπάνε δεν πάνε στην αστυνομία για μηνύσεις, γιατί ορισμένοι δεν έχουν χαρτιά και φοβούνται. Ομως στην αστυνομία το έχουμε πει τόσες φορές. Αν ήθελαν, την ίδια μέρα θα τους είχαν βρει. Στις 29 Μαρτίου που έγινε επίθεση σε εργάτη μέσα στα χωράφια, πήγε περιπολικό και κρατήθηκαν στο σημείο τρεις φασίστες. Υστερα από λίγο όμως μαζεύτηκαν εκεί οι συγγενείς των δραστών και τους έλεγαν να τους αφήσουν ελεύθερους, κάτι που τελικά έγινε» καταγγέλλει.
«Ξέρουμε ποιοι είναι, ξέρουμε και ότι μένουν εδώ, όλοι τους ξέρουν. Ολη μέρα είναι γύρω απ’ τα χωράφια. Δεν μπορεί να μην τους ξέρει η αστυνομία. Εκεί, το κτήμα που μένουμε εμείς, είναι περιφραγμένο με σύρμα. Αυτοί μένουν δίπλα και το κόβουν συνέχεια. Εμείς το φτιάχνουμε και αυτοί το ξανακόβουν» περιγράφει ο Ζία Ουλ Χλακ.
Στην ερώτηση αν έχουν φοβηθεί και σκέφτονται να φύγουν από τη χώρα είναι κάθετοι: «Δεν φεύγουμε έτσι. Οχι, δεν φεύγουμε. Εδώ μένουμε, δουλεύουμε, άλλοι σε εργοστάσια, άλλοι στα χωράφια. Δεν θα το βάλουμε κάτω».
«Λειτουργούν σαν μαφία»
Πλέον έχει νυχτώσει. Τελειώνουμε τη συζήτηση και φεύγουμε για τα κτήματα στην Γκορυτσά, λίγο πιο έξω από το κέντρο του Ασπρόπυργου. Εκεί όπου είναι και το σπίτι στο οποίο έγινε η επίθεση. Οι Πακιστανοί θέλουν να πάρουν μερικά είδη πρώτης ανάγκης και ρούχα για να τα μεταφέρουν στον χώρο όπου θα μένουν το επόμενο διάστημα. Στον δρόμο όμως, λίγο πριν από το σπίτι, έχουμε ραντεβού και με έναν από τους ιδιοκτήτες των εκτάσεων, τον Παναγιώτη.
Στο ίδιο αυτοκίνητο μαζί του φτάνει και ένας ακόμη Πακιστανός εργάτης που δουλεύει εκεί. «Είναι μαφιόζοι. Εχουμε πάει στην αστυνομία και μας λένε να μην ασχολούμαστε. Τους πετυχαίνουν στα χωράφια, τους δέρνουν, τους απειλούν ότι θα τους σκοτώσουν αν δεν φύγουν από τη χώρα και τους κλέβουν κιόλας. Εχει ξεφύγει η κατάσταση στην περιοχή» λέει εξοργισμένος ο Παναγιώτης.
Ο 23χρονος Κάσελ Αλί ήρθε στην Ελλάδα το 2013 και δουλεύει στα χωράφια του Παναγιώτη. Πριν από δύο εβδομάδες, ενώ δούλευε μόνος του, «ήρθαν τρία άτομα με σιδερογροθιές και με χτύπησαν στο κεφάλι και στο μάτι. Μου έκλεψαν τα λεφτά και το κινητό από την τσέπη μου. Τους έχω δει πολλές φορές, γυρνάνε συνέχεια εδώ γύρω».
«Λειτουργούν σαν ύαινες. Κυκλοφορούν μαζί και περιμένουν πότε θα πετύχουν τα θύματα μόνα τους σε κανένα χωράφι ή τους επιτίθενται τη νύχτα που κοιμούνται. Είναι συμμορία» εξηγεί ο Παναγιώτης. «Πριν από μερικές ημέρες ένας από τους ιδιοκτήτες, όταν τους αντιλήφθηκε, μην μπορώντας να κάνει κάτι άλλο, τους είπε πάρτε 30 ευρώ και φύγετε, μην τους χτυπήσετε. Η κατάσταση είναι ανεξέλεγκτη».
Αίμα, πέτρες και σίδερα… Μπαίνοντας στα αυτοκίνητα, κατευθυνόμαστε στο σημείο όπου έγινε η επίθεση προκειμένου να πάρουν τα αναγκαία. Περνάμε την περίφραξη και φτάνουμε μπροστά στην είσοδο. Οι κηλίδες από το αίμα είναι ακόμη εκεί. Πεταμένες πλαστικές καρέκλες, μερικές σπασμένες από τα χτυπήματα στα κεφάλια των θυμάτων, μια μεγάλη φιάλη υγραέριο, σίδερα, πέτρες, ένα ξύλο με δύο μεγάλα καρφιά να προεξέχουν, καφάσια. Τα «όπλα» που χρησιμοποίησαν οι δράστες για να χτυπήσουν τα θύματά τους είναι ακόμη εκεί. Η πόρτα της εισόδου σημαδεμένη από τα χτυπήματα, σπασμένη. Μια πέτρα είναι καρφωμένη πάνω της. Μέσα στο σπίτι, ανάμεσα στα κρεβάτια, ίχνη αίματος υπάρχουν ακόμη στο πάτωμα. Σε σακούλες βάζουν τα πράγματά τους, ενώ κοιτούν συνεχώς γύρω για να βεβαιωθούν ότι δεν θα εμφανιστεί κανείς να τους επιτεθεί.
Πάνω από 60 εξήντα επιθέσεις το τελευταίο εξάμηνο
Οι ρατσιστικές επιθέσεις είναι πλέον πολύ συχνές στην περιοχή του Ασπρόπυργου το τελευταίο εξάμηνο. Συνολικά, σύμφωνα με τον πρόεδρο της Πακιστανικής Κοινότητας Τζαβέντ Ασλάμ, «ξεπερνούν τις εξήντα. Δεν μιλάει κανείς. Θα κάνουμε μηνύσεις και συνέντευξη Τύπου να το μάθει ο κόσμος, διαμαρτυρίες, συλλαλητήρια. Τι άλλο να κάνουμε;».
Ανάλογα ρατσιστικά περιστατικά είχαν σημειωθεί στον Ασπρόπυργο το 2012. «Τον Σεπτέμβριο εκείνης της χρονιάς, λίγους μήνες αφότου η Χρυσή Αυγή είχε μπει στη Βουλή, είχαν γίνει μέσα σε δύο μέρες επιθέσεις σε δέκα σπίτια όπου έμεναν Πακιστανοί. Τους έσπασαν τα χέρια και τα πόδια. Ηταν τόσο πολύ το αίμα τότε…» θυμάται ο κ. Ασλάμ.
Το φόρτωμα των ρούχων και των μαγειρικών σκευών ολοκληρώνεται. Οι εργάτες επιστρέφουν στο σπίτι όπου θα μένουν πλέον ώστε να τακτοποιήσουν τα υπάρχοντά τους.
Η δικογραφία για την επίθεση και τον ξυλοδαρμό των τεσσάρων Πακιστανών τη νύχτα της 3ης Απριλίου βρίσκεται πλέον στην Περιφερειακή Διεύθυνση Ρατσιστικού Εγκλήματος στο Αιγάλεω, όπως λέει στο Documento ο δικηγόρος Δημήτρης Ζώτος, αφού η επίθεση καταγράφηκε ότι είχε ρατσιστικά κίνητρα.
