Μετά από τις αποκαλύψεις του Documento, o Κυριάκος Μητσοτάκης, αναγκάστηκε να κάνει έναν πολιτικό ελιγμό και να αποσύρει τα αμαρτωλά voucher.
Φυσικά δεν τόλμησε να αποπέμψει τον υπουργό του, για τον πολύ απλό λόγο πως υλοποιούσε δική του απόφαση και πολιτική. Οι ενδιάμεσοι εισπράκτορες στους οποίους έδινε δεκάδες εκατομμύρια ο Βρούτσης, με πρώτο και κύριο την οικογένεια της συνεργάτιδάς του, ήταν συνδεδεμένοι με τον κομματικό ιστό.
Το ερώτημα είναι αν ήταν και με το κομματικό ή κάποια υπουργικά ταμεία. Γιατί το ρίσκο που ανέλαβε η κυβέρνηση, παρότι έκθετη και κατακρινόμενη από παντού, να επιμένει στην υλοποίηση ενός γελοίου προγράμματος «επιμόρφωσης» είναι κάτι πολύ ύποπτο.
Ο πρωθυπουργός γνώριζε και επέμενε στην τηλεκπαίδευση, χρησιμοποιώντας ψέματα για να τη δικαιολογήσει. Σήμερα μάλιστα κάλυψε τον υπουργό του με την εμπιστοσύνη του.
Σε κάθε περίπτωση, οι πολιτικοί χειρισμοί που έγιναν, παρότι έχουν το χαρακτήρα διάσωσης του Μητσοτάκη, έμμεσα έστω, παραδέχονται και την ευθύνη του Βρούτση. Ποιος θα ισχυριστεί ότι δεν γνώριζε, ή ότι υπέθετε, ή ότι ήλπιζε πως επιμορφώνει επαγγελματίες; Ποιος θα στηρίξει και πώς ότι δεν ήταν αρπαχτή όταν όλα τα στοιχεία οδηγούν ως το υπουργικό γραφείο;
Το μεγάλο ερώτημα είναι για τον ΣΥΡΙΖΑ. Θα πάρει την ευθύνη να οδηγήσει όλα αυτά στον Εισαγγελέα; Θα έχει το θάρρος, αντί να κουνάει τις δημοσιογραφικές αποκαλύψεις ως επιτυχία αντιπολίτευσης, να κάνει και αυτό που πρέπει σε νομικό επίπεδο; Ή θα περιμένει κάποιον πολίτη να βγάλει τα κάστανα από την φωτιά;
