Εν αρχή ο Παπαπαναγιώτου. Γνωστός για την πολιτική του αβρότητα δημοσιογράφος, που από την ταραγμένη Αριστερά προσορμίστηκε σύμβουλος του Κυριάκου.
Του Θανάση Καρτερού
Και όλως τυχαίως σύζυγος της διαβόητης επιστολογράφου, που υπέγραψε ως Αννίτα Π. το πόνημα του πόνου της για την τραγωδία της φωτιάς. Αυτός ο άνθρωπος αυτός απαντάει λοιπόν στον διαπορούντα για τη χαμέρπεια του πράγματος Πολάκη με ρηγάδικα φεμινιστικά συνθήματα. Εν συνεχεία, ο Χαραλαμπόπουλος. Που από λιονταρίσιο unfollow μεταμορφώθηκε σε γατίσιο follow του Μαρινάκη. Και δεν μας εξηγεί μόνο γιατί το αφεντικό του είναι πολιτικώς διωκόμενος. Αλλά και γιατί ο Τσίπρας δεν είναι αριστερός. Άσε που μπήκε τελευταία σε βαθιά νερά κι εξηγεί και γιατί δεν είμαστε κομμουνιστές. Κούνια που μας κούναγε!
Υπάρχουν κι άλλοι. Ας μείνουμε, όμως, στους δύο. Προφανώς, ο καθένας έχει δικαίωμα να αλλάξει στρατόπεδο. Απόψεις. Ιδέες. Αντιλήψεις. Δικές του είναι και οι ιδέες, και οι απόψεις, και οι αντιλήψεις, ό,τι θέλει τις κάνει. Έχουν υπάρξει εξάλλου καν και καν τέτοια από την εποχή του Πάγκαλου. Οι άνθρωποι δεν είναι ξόανα, να μένουν αιωνίως απαράλλαχτοι. Αλλά, συγγνώμη κιόλας. Άμα, κύριε, αλλάζεις μυαλά -και στα κίνητρα της αλλαγής δεν πρόκειται να μπω-, τι μας κάνεις και τον ιδεολογικό γκιουλέκα; Πόθεν το ιδεολογικό πτυχίο για να μας κάνεις και αριστερά μαθήματα; Ποιος σε διόρισε κριτή των αριστερών, όχι από τη θέση που πλέον ανήκεις, αλλά από θέσεις που παράτησες; Πώς εξαπολύεις ρηγάδικα πυρά από το στρατηγείο του Μητσοτάκη και κομμουνιστικά από το στρατηγείο του Μαρινάκη;
Και δεν τα λέω αυτά επειδή η κριτική τους ενοχλεί, όπως ίσως φαντάζονται οι ίδιοι. Αλλά επειδή τα ρηγάδικά τους προκαλούν σωματική δυσανεξία και τα κομμουνιστικά τους στομαχική αταξία. Ακόμα χειρότερα: επειδή όσα λένε, γράφουν, αναρτούν στα γνωστά ευώδη μέσα, σωρός κουβάρι με όσα έλεγαν κι έγραφαν παλιότερα, συνιστούν μια επικίνδυνη πνευματική επίθεση. Υπάρχει σοβαρός κίνδυνος να μας τρελάνουν, πώς το λένε; Ο εστί μεθερμηνευόμενο ότι η αριστερή τους πάρλα και η ριζοσπαστική τους λογοδιάρροια αποδεικνύονται ένα είδος ύπουλης πνευματικής τρομοκρατίας. Ως εκ τούτου, μια παράκληση: Ας κοσκινίζουν όσο θέλουν παλιές στάχτες με το καινούργιο κοσκινάκι τους. Ας μην παριστάνουν όμως και τις αριστερές -πολύ και γνησίως αριστερές μάλιστα- Σταχτοπούτες. Αυτό δεν αντέχεται…
Πηγή: avgi.gr
