Γιώργος Αυγερόπουλος, δημιουργός ντοκιμαντέρ, δημοσιογράφος
Οι καταγγελίες της εφημερίδας Documento ότι επιχειρείται η οικονομική εξόντωσή της από τη νέα κυβέρνηση της χώρας ήταν πολύ σοβαρές για να μείνουν αναπάντητες. Οποιαδήποτε απόπειρα εξουδετέρωσης και φίμωσης «αντιφρονούντων» (πολλώ δε μάλλον ενός ΜΜΕ) δεν έχει καμία θέση σε μια σύγχρονη δημοκρατική ευρωπαϊκή κοινωνία, την οποία ευαγγελίζεται η ΝΔ και που μόνο όλοι μαζί μπορούμε να χτίσουμε.
Ρένα Δούρου, τέως Περιφερειάρχης Αττικής, μέλος ΠΓ ΣΥΡΙΖΑ
Η περίπτωση του Documento και η προσπάθεια υπονόμευσης της έκδοσής του, δεν αφορά έναν εκδότη ή ένα έντυπο. Δεν είναι κομματική διαμάχη ή διχογνωμία σε ιδιωτικό επίπεδο. Είναι δημόσιο διακύβευμα.
Αφορά την απρόσκοπτη λειτουργία του Τύπου ως δύναμης ελέγχου και κριτικής της εξουσίας. Αφορά τη εύρυθμη λειτουργία της Πολιτείας. Αφορά, in fine, την ίδια τη Δημοκρατία, στην κοιτίδα της. Γιατί η ελευθεροτυπία είναι αδιαπραγμάτευτο δημόσιο αγαθό. Αυτό ακριβώς διακυβεύεται μέσα από περιπτώσεις σαν αυτή σήμερα, που φέρνει στο νου τους σκωπτικούς στίχους του Αλέξανδρου Σούτσου: “Eίν’ ελεύθερος ο Τύπος, φθάνει μόνον να μη βλάψεις / της Αρχής τους υπαλλήλους, / τους κριτάς, τους Υπουργούς μας και των Υπουργών τους φίλους. / Eίν’ ελεύθερος ο Τύπος, φθάνει μόνον να μη γράψεις”.
Γιώργος Λακόπουλος, δημοσιογράφος
Θα φτιάξουμε πλατεία Κλαυθμώνος για δημοσιογράφους; Η εφημερίδα Documento κατηγόρησε τον Πρωθυπουργό ότι ζήτησε προσωπικά ο ίδιος από επιχειρήσεις, να μην διαφημιστούν στις σελίδες της.
Προφανώς γιατί δεν του αρέσουν. Οι σελίδες της εφημερίδας, όχι οι επιχειρήσεις.
Δικαίωμα του. Αλλά μέθοδος να στέλνουν οι εφημερίδες πρώτα στον πρωθυπουργό την ύλη τους και μετά να τη δημοσιεύουν δεν ισχύει στη χώρα- εδώ και 44 χρόνια. Όπως δεν θα έπρεπε να ισχύει και μέθοδος όποιος έχει την εξουσία να τη χρησιμοποιεί για την αγιογράφησή του, τιμωρώντας όσους δεν συμμορφώνονται.
Αν κάποιος διαφωνεί με μια εφημερίδα δεν τη διαβάζει. Αν υπάρχει κάτι τον αφορά απαντάει. Αν τον θιγεί προσφεύγει στη Δικαιοσύνη. Άλλος τρόπος για τις σχέσεις οποιουδήποτε με τα ΜΜΕ δεν υπάρχει.
Τώρα μάθαμε υπάρχει κι ένας ακόμη- ειδικά για πρωθυπουργούς. Ο διαφημιστικός αποκλεισμός – ‘η πιο ασφαλής μέθοδος για οικονομικό στραγγαλισμό. Δεν κοστίζει παρά μόνο ένα τηλεφώνημα και από εκεί και πέρα εναπόκειται στην αξιοπρέπεια αυτού που το δέχεται.
Κανείς από την κυβέρνηση δεν απάντησε στη κατηγορία για την άγαρμπη πρωθυπουργική παρέμβαση. Και προφανώς μένει.
Αλλά μαζί με την αποστροφή για την βάναυση και στοχευμένη παραβίαση στοιχειωδών αρχών της κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας υπάρχει μια απορία: ο Πρωθυπουργός δεν έχει δουλειά να κάνει και διαμορφώνει το διαφημιστικό χώρο των εφημερίδων;
Εκτός από λυπηρό και είναι οπισθοδρόμηση. Όλοι ξέρουν ότι η πλατεία Κλαυθμώνος πήρε το όνομα της από τους δημοσίους υπάλληλους που έσπευδαν εκεί όταν τους απέλυε η νέα κυβέρνηση.
Θέλουμε μια νέα πλατεία Κλαυθμώνος για δημοσιογράφους; Κάθε κυβέρνηση που έρχεται να οδηγεί σε αδιέξοδο ς μη αρεστές εφημερίδες με κατάχρηση της ισχύος της και να αφήνει στο δρόμο τους μη αρεστούς δημοσιογράφους; Τότε γιατί και η επομένη δεν θα κάνει το ίδιο αλλά με όσους ενοχλούν την ίδια και απλώς θα αλλάξει ο πληθυσμός στην πλατεία;
Υπήρχαν πάντοτε συγκρούσεις της εξουσίας με τα ΜΜΕ. Αλλά υπήρχε και αλληλεγγύη στο χώρο των ΜΜΕ. Τώρα δεν υπάρχει χώρος για αλληλεγγύη . Ίσως γιατί δεν υπάρχουν πλέον πραγματικά ΜΜΕ. Αυτό επιτρέπει σε πρωθυπουργούς και έτερους Καπαδόκες να αναλαμβάνουν αρχισυντάκτες και επικεφαλής μάρκετινγκ …