Δεν αφήνουν στιγμή τα στελέχη του Περισσού και ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δημήτρης Κουτσούμπας που να μην προβάλλουν ότι με την Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση, έχει χαραχθεί ο δρόμος προς μια πιο δίκαιη κοινωνία και η εποχή που διανύουμε, ανεξάρτητα από τους συσχετισμούς, τα πισωγυρίσματα και τις καμπές της ταξικής πάλης, είναι εποχή της ανατροπής του καπιταλισμού. Το λένε με ένταση και αυτές τις μέρες που συμπληρώνονται τριάντα χρόνια, από τον Δεκέμβρη του 1991, όταν το σφυροδρέπανο βγήκε από τη σημαία της Σοβιετικής Ένωσης -ΕΣΣΔ, και μπήκε η επίσημη βούλα της διάλυσής της. Είναι πολλά τα αφιερώματα του Περισσού στα αίτια της ανατροπής των καθεστώτων στις σοσιαλιστικές χώρες στα τέλη του 20ου αιώνα. Κι όλα αυτά υπό το φως της θέσης ότι ο σοσιαλισμός παραμένει επίκαιρος, παρά την ήττα, και αποτελεί την διέξοδο απέναντι στην καπιταλιστική βαρβαρότητα.
Ο Περισσός μελετά από χρόνια την υπόθεση της «σοσιαλιστικής οικοδόμησης του 20ου αιώνα», κρατώντας σαν σημαντική παρακαταθήκη τις κατακτήσεις της και φωτίζοντας τα μεγάλα λάθη, τις παραλείψεις , τις αρνητικές πτυχές που οδήγησαν το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα και το ΚΚΕ σε τραυματικές εμπειρίες και στρεβλές πολιτικές επιλογές. Τόσο το ΚΚΕ όσο και η ΚΝΕ προσεγγίζει τη μελέτη του παρελθόντος σαν απαραίτητο στοιχείο για την ανασύνταξη του κομμουνιστικού κινήματος σε διεθνές επίπεδο, αλλά και σε κάθε χώρα, και για τη διαμόρφωση προγράμματος επαναστατικής αιχμής στις σύγχρονες συνθήκες, με βάση την μαρξιστική – λενινιστική κοσμοθεωρία. Όπως σημείωνε πριν από λίγες ημέρες ο Γραμματέας του Κεντρικού Συμβουλίου της ΚΝΕ Νίκος Αμπατιέλλος στο 3ο Συνέδριο της Ομοσπονδίας Νέων Κομμουνιστών στο Μεξικό, «σήμερα περισσότερο από ποτέ επιβεβαιώνεται πως δεν μπορεί να υπάρξει “προοδευτική εναλλακτική” εντός των τειχών του συστήματος, ο καπιταλισμός δεν μπορεί να εξανθρωπιστεί. Οι ανάγκες και τα δικαιώματα των εργαζομένων δεν «χωράνε» στο πλαίσιο του ανελέητου κυνηγιού του καπιταλιστικού κέρδους. Όσοι σπέρνουν αυταπάτες ότι μπορεί να υπάρξει δήθεν “δίκαιος” καπιταλισμός, συνειδητά αποκρύπτουν αυτή την αλήθεια, να χειραγωγήσουν την εργατική τάξη».
Σε αυτό το πλαίσιο, με αφορμή «τα 30 χρόνια από τις αντεπαναστατικές ανατροπές», η ΚΝΕ έχει καλέσει στο Podcast της την Αλέκα Παπαρήγα, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και πρώην ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ , να μιλήσει «για εκείνη την περίοδο, για τον σοσιαλισμό που γνώρισε η ανθρωπότητα, για τις αιτίες ανατροπής του, αλλά και για την πρόταση του ΚΚΕ σήμερα». Η συνέντευξη θα μεταδοθεί (πρώτη live stream προβολή) από το κανάλι της ΚΝΕ στο YouTube και από τις πλατφόρμες που φιλοξενούν podcasts (Spotify, Apple Podcasts, Google Podcasts) την Κυριακή 26 Δεκέμβρη στις 21.00. Κάθε άλλο τυχαία η ημέρα για τη συνέντευξη της Αλέκας Παπαρήγα. Όπως αναφέρει η ΚΝΕ στο δελτίο τύπου «Βράδυ της 26ης Δεκέμβρη 1991. Η κόκκινη σημαία με το σφυροδρέπανο κατεβαίνει από το Κρεμλίνο στη Μόσχα. Γραφόταν η «τελευταία πράξη» των αντεπαναστατικών ανατροπών στην ΕΣΣΔ». Εκείνον τον Δεκέμβρη του 1991, η Αλέκα Παπαρήγα ως ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, μιλούσε για τραγική εξέλιξη για τους λαούς της ΕΣΣΔ με διεθνείς επιπτώσεις…
Ο Περισσός με ιδιαίτερη ένταση από το 18ο συνέδριο (Φεβρουάριος 2009) προέβαλε την αναγκαιότητα να βγουν συμπεράσματα «για τη σοσιαλιστική οικοδόμηση στον 20ό αιώνα». Το ΚΚΕ κινήθηκε μεταξύ άλλων με γνώμονα ότι η έλλειψη αποτίμησης ήταν το έδαφος για να θεριεύουν περαιτέρω αντικομμουνιστικές απόψεις της αστικής ιδεολογίας και του οπορτουνισμού. Το ζήτημα απέκτησε βαρύτητα και στο πεδίο της αντιπαράθεσης, όπως σημείωνε, με αστικά και μικροαστικά ιδεολογήματα, σχετικά με το χαρακτήρα των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων και τις απόψεις για «κρατική παρέμβαση» και «επανακρατικοποίηση», για «παγκόσμια διακυβέρνηση» και «ρύθμιση της αγοράς που παραπέμπουν σε ένα δήθεν εξανθρωπισμένο καπιταλισμό, που παραπέμπουν σε ένα δήθεν εξανθρωπισμένο καπιταλισμό. Οι εξελίξεις εκείνης της εποχής ’89-’91 διερευνώνται ακόμα…
Όπως αναδεικνύεται στις επεξεργασίες της ΚΕ του ΚΚΕ, ο Περισσός αποδέχεται τον σοσιαλιστικό χαρακτήρα της EΣΣΔ. Είναι κάτι που το βασίζει : στην κατάργηση των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής, στην ύπαρξη σοσιαλιστικής ιδιοκτησίας και υποταγμένης (παρά τις όποιες αντιφάσεις) σε αυτή συνεταιριστικής ιδιοκτησίας, στον κεντρικό σχεδιασμό, στην εργατική εξουσία και στις πρωτόγνωρες κατακτήσεις προς όφελος των εργαζομένων . Aυτά, σύμφωνα με το ΚΚΕ, δεν αναιρούνται από «το γεγονός ότι από μια περίοδο και μετά, σταδιακά, το Kόμμα έχασε τα επαναστατικά χαρακτηριστικά του κι έτσι έγινε δυνατό να κυριαρχήσουν οι αντεπαναστατικές δυνάμεις στο Kόμμα και στην εξουσία στη δεκαετία του 1980». Το ΚΚΕ χαρακτηρίζει τις εξελίξεις του 1989 – 1991 ως «νίκη της αντεπανάστασης», ως «ανατροπή της σοσιαλιστικής οικοδόμησης», ως «κοινωνική οπισθοδρόμηση». «Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι αυτές οι εξελίξεις υποστηρίχτηκαν από τη διεθνή αντίδραση, ότι η σοσιαλιστική οικοδόμηση, ιδιαίτερα στην περίοδο εξάλειψης των καπιταλιστικών σχέσεων και θεμελίωσης του σοσιαλισμού, μέχρι το B΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, συγκεντρώνει τα ιδεολογικά και πολιτικά πυρά του διεθνούς ιμπεριαλισμού», σημειώνει. Και απορρίπτει τον όρο «κατάρρευση», «γιατί υποβαθμίζει την αντεπαναστατική δράση, την κοινωνική βάση στην οποία μπορεί αυτή να αναπτυχθεί, να κυριαρχήσει εξαιτίας αδυναμιών και παρεκκλίσεων του υποκειμενικού παράγοντα κατά τη σοσιαλιστική οικοδόμηση».
Με βάση την ανάλυση του ΚΚΕ, οι κίνδυνοι για εκφυλισμό των κομματικών διαδικασιών, για ανάπτυξη «παρεκκλίσεων» κ.ά. στη σοσιαλιστική κοινωνία δεν εξαλείφονται άμεσα. Όπως έχει σημειώσει, πέραν του ιμπεριαλιστικού περίγυρου και της αναμφισβήτητης αρνητικής επίδρασής του, η κοινωνική βάση του οπορτουνισμού παραμένει όσο διατηρούνται μορφές ομαδικής και ατομικής ιδιοκτησίας, όσο παραμένουν εμπορευματικές χρηματικές σχέσεις, οι κοινωνικές διαφορές…
Σήμερα, το ΚΚΕ προτάσσει την οργάνωση την πάλης για έρθουν στο προσκήνιο οι λαϊκές ανάγκες, αναδεικνύοντας παράλληλα ως υπεύθυνους για τη δυσμενή κατάσταση που επικρατεί «την εξουσία του κεφαλαίου και τους συμμάχους της, την ΕΕ και το ΝΑΤΟ». Όπως επεσήμανε πρόσφατα, σε εκδήλωση στη Γαλλία για τα εκατόν πενήντα χρόνια από την παρισινή Κομμούνα ο Δημήτρης Κουτσούμπας «η Ιστορία έχει αποδείξει ότι μόνο ο λαός μπορεί να σώσει τον λαό, όταν βαδίσει αποφασιστικά στον δρόμο της ανατροπής, για να πάρει ο ίδιος στα χέρια του το τιμόνι της εξουσίας».