Ο Χρήστος Θηβαίος αφήνει πίσω του τον ζόφο των ηµερών και βουτάει στα βαθιά καθαρτήρια νερά της µουσικής, λίγες µέρες προτού εµφανιστεί στον «Σταυρό του Νότου» για να τραγουδήσει «Έπειτα από το µεγάλο µπουµ» και επιλέγει για το Docville τα 15 αγαπημένα του τραγούδια.
«All my loving»
Το άκουσα σε ηλικία 12 χρόνων, ενθουσιάστηκα και στα 13 µου έµαθα κιθάρα και από εκεί και πέρα άρχισα να µελετάω τους Beatles.
«Αϊ γαρούφαλό µου (Εις µνηµόσυνον)»
Ενα τραγούδι µε τη συγκλονιστική ερµηνεία της Ελένης Βιτάλη που έχω συνδέσει µε την αναρχική ζωή που έζησα και ζω στα Εξάρχεια. Πρόκειται για µια διασκευή που έκανε ο Αργύρης Κουνάδης σε ισπανικό τραγούδι από τον καιρό του ισπανικού εµφυλίου, σε στίχους Βαγγέλη Γκούφα.
«Ο λύκος»
Της Αρλέτας, της υπέροχης φίλης µου που την έχω πάντα µέσα µου. Για τις βραδινές βόλτες στα Εξάρχεια, τον αέρα που αναπνέουµε στον λόφο του Στρέφη και στα παγκάκια του.
«A day in the life»
Των Beatles από τον δίσκο «Sgt. Pepper’s lonely hearts club band». Η εφηβεία µου και η αρχή της δηµιουργικότητάς µου. Θα µε ακολουθεί για πάντα αυτό το τραγούδι του Πολ ΜακΚάρτνεϊ και του Τζον Λένον µε τη συγκλονιστική ενορχήστρωση, τη µυρωδιά από το βινύλιο και τα τέσσερα πιάνα που παίζουν συντονισµένα το τελικό µι µατζόρε.
«Είπα να φύγω»
Σε µουσική Γιάννη Σπανού και στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου. Το εµβόλιµο λαϊκό που µπήκε µέσα µου, παράλληλα µε τους Beatles και την Αρλέτα. Συγκινούµαι µε την ερµηνεία του Γιάννη Πάριου και µε τη χροιά της φωνής του.
«Waiting for the sun»
Tων Doors από τον δίσκο «Strange days», από τον οποίο επηρεάζοµαι και αποτελεί την έµπνευσή µου για τον τίτλο «Μέρες αδέσποτες». Στα εφηβικά µου χρόνια εκτός από Doors και Beatles άκουγα Deep Purple, Genesis και Πίτερ Γκάµπριελ, του οποίου η φωνή είναι µια οξιά στην οποία πάντα θα προσεύχοµαι.
«Bohemian rhapsody»
Μέσα σε όλα τα αγγλόφωνα… Φρέντι Μέρκιουρι και Queen. Πάντα στην εφηβεία µου θεωρούσα ότι εάν δεν τραγουδάς σαν τον Μέρκιουρι, δεν είσαι τραγουδιστής. Κάτι ανάµεσα στη λυρική πορεία του τενόρου πατέρα µου, κάτι ανάµεσα στη δική µου ροκ, πάντα ο Φρέντι Μέρκιουρι ήταν αυτός που θαύµαζα. Με αυτόν και το «Jesus Christ superstar» άρχισα να µελετάω πραγµατικά µουσική. Το «Bohemian rhapsody» θεωρώ ότι είναι ένας ύµνος συναισθήµατος, αλλά και ενσυναίσθησης και ψυχανάλυσης.
«Federico Garcia Lorca»
Των Θάνου Μικρούτσικου και Νίκου Καββαδία. Μεγαλώνω πια, αρχίζω και µαθαίνω τα ελληνικά. Ο «Σταυρός του Νότου» ήταν πραγµατικά η επανάσταση στο ελληνικό τραγούδι· και «ανέµισες για µια στιγµή το µπολερό»… νοµίζω ότι είναι για πάντα το κόκκινο χαλί µας στην τραγουδοποιία και η σηµαία που ανεµίζουµε στην ερµηνεία µας.
«Αύγουστος»
Του Νίκου Παπάζογλου. Τον άκουσα χρόνια µετά σε ένα φοιτητικό πάρτι στην Μπολόνια και άλλαξαν για µένα πολλά πράγµατα. Μπήκα κατά κάποιον τρόπο στη λαϊκή µπαλάντα.
«I giardini di Marzo»
Του Λούτσιο Μπατίστι. Εξαιρετικός τραγουδοποιός. Εµαθα ιταλικά διαβάζοντας τους στίχους του. Mας ακολουθούν ακόµη οι µελωδίες του, γιατί αυτό το τραγούδι παρουσιάστηκε στο ελληνικό κοινό από τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου και αγαπήθηκε ως «Πριν το τέλος» µε τους υπέροχους στίχους της Λίνας Νικολακοπούλου.
«Crêuza de mä»
Του Φαµπρίτσιο ντ’ Αντρέ. Ενας δίσκος εξ ολοκλήρου σε γενοβέζικη διάλεκτο, που ήταν πραγµατικά και ένα σηµάδι για µένα στο µέλλον, γιατί βασίστηκα πάνω στη διάρθρωση του λόγου και της σύλληψης για να γράψω ύστερα από πάρα πολλά χρόνια το «Σιδερένιο νησί». Η φράση «Crêuza de mä» σηµαίνει «Τα µονοπάτια προς τη θάλασσα».
«Φωτιά µου»
Του Μίλτου Πασχαλίδη, µε τον οποίο είµαστε αδέρφια και συγκινούµαι κάθε φορά που τον ακούω να τραγουδάει και µε εµπνέει. Ενα βράδυ έχοντας γράψει τον πρώτο δίσκο «Μέρες αδέσποτες» συναντιέµαι µε τον Μίλτο, βρισκόµαστε στο αυτοκίνητό του, κάνουµε µια βόλτα και µου βάζει να ακούσω ένα καινούργιο τραγούδι. Ενθουσιάζοµαι και µου λέει ότι ήθελε κι εκείνος να γράψει το δικό του «Ηµερολόγιο». Αυτό το τραγούδι ήταν τελικά το «Φωτιά µου» και από τότε πάντα µε συγκινεί εκείνη η στιγµή µέσα στο αυτοκίνητο που άκουσα σε µια κασέτα το καινούργιο τραγούδι του Μίλτου.
«Τειρεσίας»
Του Θανάση Παπακωνσταντίνου µε τον Σωκράτη Μάλαµα. Από την αρχή που άκουσα τα τραγούδια του Θανάση Παπακωνσταντίνου και του Σωκράτη Μάλαµα ενθουσιάστηκα και για µένα ήταν θάρρος και είναι θάρρος η τραγουδοποιία τους και η ερµηνεία τους. Και για τις µέρες που ζούµε θα πω την εξής φράση: «Τρέξε να ψηλαφήσεις την πλάση, ακριβέ µου, το µπράτσο της απλώνει να κρατηθείς».
«∆εν αντέχουνε τα µάτια µου στα µάτια σου»
Του Ορφέα Περίδη. Γιατί πάντα θα ’θελα για µένα και τα παιδιά µου να νιώσουµε τον µεγαλύτερο έρωτα στη ζωή µας. Νοµίζω ότι είναι η µεγαλύτερη ευχή για κάθε άνθρωπο. Πραγµατικά αν δεν υπήρχε ο Ορφέας Περίδης, δεν θα τραγουδούσα µε τον τρόπο που τραγουδάω.
«Του έρωτα (Της αγάπης µαχαιριά)»
«Αϊ σκοτεινό φως του έρωτα». Χάρη, αγαπηµένε µου, και Πάνο, που µε µάθατε να γράφω και να ερµηνεύω, και ο Μότσαρτ θα ζήλευε το κλαρίνο του Θύµιου Παπαδόπουλου.
INFO
«Έπειτα απ’ το μεγάλο μπουμ». Κυριακή 7 Μαρτίου στις 21.00, live streaming ο Χρήστος Θηβαίος ζωντανά από τον «Σταυρό του Νότου». Link on line προπώλησης www.viva.gr
