Ο Αλέξης Χαρίτσης δίνοντας πρόσφατα το στίγμα της Νέας Αριστεράς δήλωσε ότι δεν θέλουν «γενικές καταγγελίες και εύκολους αφορισμούς» αλλά «συγκεκριμένες θέσεις». Αυτό βέβαια έχει νόημα εάν οι θέσεις τόσο του ίδιου προσωπικά όσο και της πολιτικής κίνησης της οποίας είναι επικεφαλής είναι… συγκεκριμένες. Κάτι που δεν συμβαίνει.
Είναι χαρακτηριστικό ότι στην ίδια συνέντευξή του στο «Βήμα» ο κ. Χαρίτσης μας πληροφόρησε ότι η χώρα χρειάζεται «βιώσιμο και συμπεριληπτικό, παραγωγικό μοντέλο, κοινωνική και παραγωγική αξιοποίηση του Ταμείου Ανάκαμψης» χωρίς περαιτέρω διευκρινίσεις.
Σε τι διαφέρει όμως αυτή η γενικολογία από όσα έλεγε ο Χαρίτσης πριν από έξι μήνες, παρουσιάζοντας το «σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ για την ανασυγκρότηση του παραγωγικού και αναπτυξιακού μοντέλου για μια δίκαιη, βιώσιμη και πράσινη ανάπτυξη»; Υπάρχει δηλαδή σχέδιο αλλά επειδή αποχώρησε ο κ. Χαρίτσης το έχει «ξεχάσει» και θα φτιάξει άλλο ή δεν υπάρχει, οπότε το στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ τότε και της Νέας Αριστεράς τώρα μιλάει χωρίς συγκεκριμένες θέσεις και τώρα και τότε;
Τα πράγματα μπερδεύονται περισσότερο εάν θυμηθούμε ότι στην πορεία προς τις κάλπες του 2023 ο τομεάρχης τότε Ανάπτυξης και Επενδύσεων του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Χαρίτσης έλεγε πως «η χώρα χρειάζεται ένα συμπεριληπτικό αναπτυξιακό υπόδειγμα» το οποίο εάν είχαν συγκεκριμενοποιήσει τότε ο κ. Χαρίτσης και οι συνοδοιπόροι του, δεν θα χρειαζόταν να το ψάχνουν τώρα!
Ισως μάλιστα έπρεπε να το κάνουν από το 2017, όταν ο κ. Χαρίτσης ως αρμόδιος τότε υπουργός Ανάπτυξης μιλούσε για την «ανάγκη αλλαγής παραδείγματος» και για «νέο παραγωγικό μοντέλο», αυτό δηλαδή που ακόμη ψάχνει.
Σε ένα βέβαια σημείο των δηλώσεών του ο κ. Χαρίτσης έχει δίκιο: οι γενικολογίες εκφράζουν μια αποτυχημένη αντιπολιτευτική τακτική. Αυτός βέβαια διατυπώνει τη θέση έχοντας στόχο τον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν θα ήταν άσχημο όμως να βρει έναν καθρέφτη και να κοιταχτεί λίγο…
