Μια συζήτηση με τον κιθαρίστα και κινητήρια δύναμη των Accept με αφορμή την κυκλοφορία του νέου άλμπουμ «Humanoid» και τη συναυλία της Αθήνας.
Μισός αιώνας ιστορίας και 17 άλμπουμ. Κοινός παρονομαστής ο Wolf Hoffmann, ο 64χρονος κιθαρίστας που συνεχίζει να γράφει ιστορία με τους Accept από τον πρώτο κιόλας δίσκο, σε πείσμα των αλλαγών που έχουν συντελεστεί στους κόλπους της γερμανικής μπάντας, αλλά και της τεχνολογικής κοσμογονίας που συντελείται γύρω μας και εγείρει ζητήματα, τα οποία θίγει το «Humanoid» που μόλις κυκλοφόρησε. Σε λίγες μέρες οι Accept ξεκινούν την παγκόσμια περιοδεία για την προώθηση του νέου τους άλμπουμ – η οποία στις 21 Ιουλίου θα κάνει στάση στην Αθήνα – και το Documento μίλησε με τον Wolf Hoffmann για μουσική, τεχνολογία, φωτογραφία, αλλά και… για σεξ.
Τι είναι σήμερα πιο σημαντικό για ένα συγκρότημα που μετράει σχεδόν 50 χρόνια και 17 δίσκους; Να κερδίζει νέους οπαδούς ή να κρατάει ζεστούς αυτούς που μεγάλωσαν μαζί του;
Αυτά τα δύο είναι κατά κάποιο αλληλένδετα. Το σίγουρο είναι ότι πρέπει να συνεχίζεις να βγάζεις δίσκους διαφορετικά γίνεσαι μια μπάντα που ζει με και από το παρελθόν και οι Accept δεν ανήκουν σε αυτήν την κατηγορία. Θέλουμε να γράφουμε καινούρια τραγούδια που να τα αγκαλιάζει ο κόσμος, να μιλάει για αυτά, να τα παίζουμε ζωντανά μαζί με παλιό κλασικό υλικό. Είναι μεγάλη υπόθεση να ανεβαίνεις στη σκηνή και να έχεις από κάτω κοινό που δεν αποτελείται μόνο από μεγαλύτερους σε ηλικία ανθρώπους αλλά και από μικρά παιδιά που μας μαθαίνουν μέσα από το νέο μας υλικό και μετά ανακαλύπτουν την ιστορία των Accept αλλά και του heavy metal γενικότερα.
Με την αποχώρηση του Peter Baltes είσαι ο μοναδικός από την αυθεντική σύνθεση των Accept. Αισθάνεσαι ότι κουβαλάς κάποιο μεγαλύτερο βάρος;
Η αλήθεια είναι ότι πάντα ήμουν εγώ εκείνος που σήκωνε το μεγαλύτερο βάρος τόσο στο συνθετικό όσο και στο επικοινωνιακό κομμάτι, κάτι σαν βασική κινητήριος δύναμη πίσω από τους Accept. Η αποχώρηση του Peter ήταν κάτι λυπηρό αλλά δεν μπορούσα παρά να κοιτάξω μπροστά. Ναι, μερικές φορές αισθάνομαι ότι πρέπει να κάνω περισσότερα πράγματα αλλά δεν παραπονιέμαι. Άλλωστε συνεχίζω να κάνω αυτό που διάλεξα, αυτό που αγαπώ.
Σε ενόχλησε ο τρόπος με τον οποίο ο Peter έφυγε από τη μπάντα;
Περισσότερο θα έλεγα ότι με στεναχώρησε αφού θα ήθελα να είχαν εξελιχθεί αλλιώς τα πράγματα αλλά έχουν ήδη περάσει αρκετά χρόνια και δεν έχει νόημα να κοιτάμε πίσω και να κάνουμε υποθέσεις για το τι θα μπορούσε να γίνει ή πώς θα ήμασταν σήμερα αν δεν είχε φύγει. Πολλοί με ρωτάνε κατά καιρούς ποια θα ήταν η πορεία των Accept αν δεν είχε συμβεί το ένα ή το άλλο. Δεν θα μάθουμε ποτέ και δεν έχει και σημασία. Η ζωή είναι αυτή που είναι και οφείλουμε να ζούμε το σήμερα και με το βλέμμα στο αύριο.
Τι έχουν φέρει στους Accept τα νεότερα μέλη;
Φρέσκο αίμα, πολλή ενέργεια και τον ενθουσιασμό του μουσικού που εντάσσεται σε ένα συγκρότημα με ιστορία και με το οποίο έχει την ευκαιρία να ταξιδέψει και να παίξει ζωντανά σε όλον τον κόσμο. Δεν είναι κάτι που μπορείς να το βρεις παντού. Αλλά και για μένα είναι συναρπαστικό να μοιράζομαι με νεότερους μουσικούς όλο αυτό που έχουν πετύχει οι Accept. Η αλήθεια βέβαια είναι ότι δεν είμαι και πολύ μεγαλύτερος από αυτούς (γέλια).
Δεν είναι λίγοι εκείνοι που χωρίζουν την καριέρα των Accept σε δύο περιόδους, αυτή του Udo και αυτήν του Mark. Μήπως όμως αυτό αδικεί τη συνολική προσφορά του συγκροτήματος;
Καταρχάς, αυτό είναι μια πραγματικότητα. Υπάρχουν όντως δύο εποχές στην ιστορία των Accept και μάλιστα με ένα μεγάλο διάστημα ανάμεσά τους που το συγκρότημα ήταν ανενεργό. Τότε μάλιστα πίστεψα ότι όλα είχαν τελειώσει για τους Accept, ότι το heavy metal είχε πεθάνει, αλλά τελικά αποδείχτηκε ότι είχαμε πολλά ακόμα να δώσουμε. Όταν βρήκαμε τον Mark Tornillo ήταν σαν να χτίζαμε μια νέα μπάντα στα θεμέλια της παλιάς. Για μένα ήταν ένα εντελώς νέο κεφάλαιο.
Αυτός είναι και ο λόγος που το «Blood of the Nations» θεωρείται ως ένα από τα σημαντικότερα άλμπουμ στην ιστορία της μπάντας;
Ναι, γιατί αν το καλοσκεφτείς οι πιθανότητες να κάνουμε ένα comeback με νέο τραγουδιστή μετά από ένα τόσο μεγάλο διάστημα αποχής δεν ήταν με το μέρος μας. Θυμάμαι μάλιστα πολλούς οπαδούς και δημοσιογράφους να μας λένε ότι δεν άξιζε καν να μπούμε στον κόπο. Μέχρι που βγήκε το «Blood of the Nations» και όλοι άλλαξαν γνώμη. Υπό αυτήν την έννοια είναι ίσως το σημαντικότερο άλμπουμ στην ιστορία των Accept, αφού με αυτό καταφέραμε κάτι που φάνταζε ακατόρθωτο. Ήταν μια περίοδος που όλα λειτουργούσαν υπέρ μας, βρήκαμε τον Mark Tornillo κατά τύχη (σ.σ. ο Wolf Hoffmann τον βρήκε ψάχνοντας τραγουδιστή στο ίντερνετ) και λίγο μετά ξεκίνησε η συνεργασία μας με τον παραγωγό Andy Sneap, λες και κάποια πράγματα ήταν γραφτό να συμβούν. Δεν με λες και θρήσκο αλλά ένιωθα ότι μια ανώτερη δύναμη μας βοήθησε να κάνουμε μια νέα αρχή, σε αντίθεση με την περίοδο του «Eat the Heat» με τον David Reece που όταν όλα ήταν εναντίον μας.
Τελικά ήταν τόσο κακό το «Eat the Heat»;
Όχι, απλά δεν ταιριάζει με τη μεγάλη εικόνα των Accept. Κάποιοι ακόμα και σήμερα έρχονται σχεδόν συνωμοτικά και μου λένε ότι τους αρέσει πραγματικά.
Ας αφήσουμε το τότε και ας έρθουμε στο τώρα. Με δεδομένο ότι το «Humanoid» κυκλοφορεί αυτές τις μέρες, η συμμετοχή σας στα καλοκαιρινά φεστιβάλ θα έχει χαρακτήρα προώθησής ή θα αρκεστείτε σε κάποια best off setlist;
Και τα δύο. Σίγουρα θα παίξουμε μερικά καινούρια κομμάτια αλλά πάντα λαμβάνουμε υπόψη μας ότι το κοινό στα φεστιβάλ είναι διαφορετικό και πιο πολυσυλλεκτικό από εκείνο στις headline συναυλίες μας. Όπως και η φύση αυτών των σόου είναι διαφορετική. Μοιάζει λίγο με το σεξ, τα φεστιβάλ είναι σαν ένα βιαστικό στα όρθια, ενώ ένα headline σόου σε ένα κλειστό κλαμπ είναι ο έρωτας που απολαμβάνεις και δεν θες να τελειώσει. Και στις δύο περιπτώσεις πάντως οφείλεις να δίνεις τον καλύτερο εαυτό σου (γέλια).
Ας αφήσουμε το σεξ και ας μείνουμε στο «Ηumanoid» στο οποίο μιλάτε για μια άλλη σχέση, αυτήν που αφορά την εξάρτησή μας από την τεχνολογία. Η δική σου σχέση με την τεχνολογία ποια είναι;
Είναι μια ανάμεικτη σχέση θα έλεγα. Δεν την φοβάμαι, μερικές φορές μάλιστα με συναρπάζει το τι μπορούμε να κάνουμε χάρη σ’ αυτήν. Δες τι κάνουμε τώρα εμείς για παράδειγμα. Όλο αυτό θα ήταν αδύνατο ή πανάκριβο με τα παλιά αναλογικά τηλέφωνα. Είμαι άλλωστε αρκετά μεγάλος για να θυμάμαι τις εποχές που θέλαμε μια περιουσία για να επικοινωνήσουμε με κάποιον που βρίσκεται στην άλλη άκρη της γης ή που χρησιμοποιούσαμε έναν μεγάλο χάρτη για να περιηγηθούμε σε μια πόλη, κάτι που σήμερα κάνουμε με το κινητό μας. Όταν όμως η συζήτηση πηγαίνει σε θέματα όπως η τεχνητή νοημοσύνη ανησυχώ μήπως χαθεί ο έλεγχος αφού ξέρω ότι δεν μπορούμε να σταματήσουμε τα άλματα της τεχνολογίας. Το θέμα λοιπόν είναι να την χρησιμοποιείς όσο δεν κινδυνεύεις να σε ρουφήξει καμιά μαύρη τρύπα. Το βλέπουμε και στη μουσική με όλα αυτά τα plug-ins και τα γκάτζετ που μπορούν εύκολα να σε σαγηνεύσουν και να χάσεις την ουσία. Προσωπικά χρησιμοποιώ ό,τι χρειάζομαι και μένω μακριά από τα υπόλοιπα.
Πόσο έχει αλλάξει όλο αυτό τον τρόπο που γράφεται η μουσική;
Αυτό που έχει αλλάξει ριζικά είναι η προσέγγιση. Ενας νέος άνθρωπος που θέλει να γίνει μουσικός έχει δύο επιλογές: Η πρώτη είναι να κάτσει να μάθει ένα όργανο, να ξοδέψει χρόνο και λεφτά για μαθήματα και εξοπλισμό και μετά να βρει μερικούς άλλους να φτιάξουν μια μπάντα. Η άλλη είναι να πατήσει απλά ένα κουμπί και σε λίγα δευτερόλεπτα να έχει στα χέρια του ένα πλήρες τραγούδι. Είναι τρελό! Δες το και από τη δική σου δημοσιογραφική πλευρά. Μπορείς να καθίσεις μπροστά στον υπολογιστή σου, να με καλέσεις στο zoom, να απομαγνητοφωνήσεις τη συζήτησή μας ή να γράψεις ένα ωραίο άρθρο για όλα όσα λέμε τώρα. Μπορείς βέβαια και να ανοίξεις μια συζήτηση στο chat GPT και να πάρεις τις απαντήσεις στα ερωτήματα που θα θέσεις και να τα παρουσιάσεις σαν μια κανονική συνέντευξη. Όλα είναι θέμα επιλογής. Το πώς θα τελειώσει όλο αυτό, ουδείς το γνωρίζει. Μόνο ο Ιησούς (γέλια).
Από την άλλη ακούγεται αστείο το γεγονός ότι η λέξη accept είναι μία από αυτές που συναντάμε πιο συχνά στην καθημερινότητά μας…
Εχεις δίκιο, δεν το είχα σκεφτεί.
Σε ενοχλεί το γεγονός ότι σήμερα στις συναυλίες ο περισσότερος κόσμος προτιμά να καταγράφει παρά να παρακολουθεί;
Με ενοχλεί αλλά το έχω πλέον συνηθίσει και αποδεχτεί. Με ενοχλεί που οι περισσότεροι προτιμούν να εστιάζουν σε κάτι πολύ μικρό όπως είναι η οθόνη ενός κινητού αντί για κάτι πολύ μεγάλο, όπως είναι η σκηνή. Αν είχα επιλογή θα γύριζα τον χρόνο πίσω στα χρόνια που ο κόσμος άκουγε και έβλεπε, αντί να καταγράφει. Είναι πολύ σημαντικό για μένα να είμαι στη σκηνή και να ξέρω ότι κάθε νότα που παίζω θα είναι εκεί για μια στιγμή και ότι ο θεατής από κάτω θα απολαύσει αυτήν ακριβώς τη στιγμή. Δεν με νοιάζει να είμαι στο youTube για τα επόμενα 2.000 χρόνια. Μπορώ όμως να το αλλάξω; Η απάντηση είναι όχι!
Στις metal συναυλίες πάντως το φαινόμενο αυτό είναι κάπως πιο περιορισμένο.
Εξαρτάται. Αν πας στην Ιαπωνία νομίζεις ότι είσαι σε μια άλλη εποχή αφού κανείς δεν καταγράφει και όλοι παρακολουθούν και συμμετέχουν. Υπάρχει βέβαια και η σχετική απαγόρευση για την χρήση κινητών στις συναυλίες εκεί στην οποία το κοινό πειθαρχεί. Αλλά και σε χώρες με πιο θερμόαιμο κοινό όπως η Λατινική Αμερική και η Νότια Ευρώπη ο κόσμος συμμετέχει ενεργά. Η Ελλάδα ανήκει σε αυτήν την κατηγορία και είναι ένας από τους λόγους που μας αρέσει πολύ να παίζουμε εκεί.
Εξακολουθείς να έχεις πάθος με τη φωτογραφία;
Και ναι και όχι, κάτι που φυσικά οφείλεται σε αυτό που λέγαμε πριν. Όταν ξεκίνησα να ασχολούμαι με τη φωτογραφία η όλη διαδικασία ήταν συναρπαστική, μια τέχνη που ξεκινούσε από το κλικ μέχρι την εκτύπωση. Ακόμα και η αγωνία για το τελικό αποτέλεσμα ήταν μέρος της όλης μαγείας, η οποία χάθηκε όταν μπήκαμε στην ψηφιακή εποχή. Το έκανε τόσο εύκολο που καταντά ανούσιο. Ακόμη κι αν δεχτούμε ότι ένας καλός φωτογράφος θα κάνει καλύτερες λήψεις αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι ένας άσχετος μπορεί να βγάλει μια τουλάχιστον αξιοπρεπή φωτογραφία αφού αυτά τα μαραφέτια (σ.σ. δείχνει το κινητό του τηλέφωνο) είναι καλύτερα από οποιοδήποτε φιλμ. Όλο αυτό με έκανε να χάσω το ενδιαφέρον μου, σε συνδυασμό φυσικά με το γεγονός ότι είμαι ένας μουσικός… πλήρους απασχόλησης που επιμένει να γράφει μουσική με τον παραδοσιακό τρόπο και να ανυπομονεί να βγει στον δρόμο.
INFO
Το «Humanoid» κυκλοφόρησε στις 26 Απριλίου από τη Napalm Records. Οι Accept θα εμφανιστούν την Κυριακή 21 Ιουλίου στο Release Athens Festival μαζί με τους Judas Priest και τον Bruce Dickinson.
