Στο κοινωνικό- οικονομικό πεδίο που διαμόρφωσε η πανδημική κρίση χιλιάδες εργαζόμενοι κληθήκαν να απασχοληθούν με συνθήκες εργασίας μόνιμου προσωπικού και τις υποχρεώσεις αυτού χωρίς βεβαίως να τους αποδίδονται και τα αντίστοιχα εργασιακά δικαιώματα. Ενώ δηλαδή οι εργαζόμενοι δούλευαν περισσότερο από αυτό που προβλέπεται, αναλαμβάνοντας την ατομική τους ευθύνη, το κράτος αρνήθηκε να αναλάβει την κρατική. Τι έκανε αντ’ αυτού; Πέρασε βράδυ ένα νομοσχέδιο, από εκείνα τα εντελώς «διαφανή» και «φιλικώς προσκείμενα στο δίκιο του εργάτη». Η τροπολογία κατατέθηκε από μέρους του Υπουργείου Εσωτερικών και δια χειρός Βορίδη. Ουσιαστικά δίνει τη δυνατότητα σε δήμους να παρατείνουν τις συμβάσεις εργαζομένων οι οποίοι προσελήφθησαν για την κάλυψη αναγκών που προκάλεσε η πανδημία, ενώ ταυτόχρονα αρνείται την δυνατότητα στους εργαζόμενους να μονιμοποιηθούν. Οι συμβάσεις τους παρατείνονται για λιγότερο από δύο χρόνια. Γιατί συμβαίνει αυτό;
Σε σχετική ομιλία του ο Μάκης Βορίδης είπε: «Δεν πρόκειται να υπερβεί καμία από αυτές (τις συμβάσεις) τα δύο χρόνια, διότι αυτό γράφεται στον νόμο. Και από κει και πέρα ο προγραμματισμός προσλήψεων που θα κάνουμε για τους οργανισμούς τοπικής αυτοδιοίκησης για το 2023, σύμφωνα με το πώς ιεραρχούμε τις ανάγκες των οργανισμών τοπικής αυτοδιοίκησης, σε σχέση και με τις συνολικές ανάγκες προσλήψεων». Εδώ προκύπτει το εξής εύλογο ερώτημα: Η τοπική αυτοδιοίκηση θα προγραμματίσει τις προσλήψεις και τις ανάγκες της για ανθρώπινο δυναμικό και υλικούς πόρους καθ’ υπόδειξη του υπουργείου και του κυριού Βορίδη; Τότε γιατί λέγεται αυτό-διοικηση;
Ο κύριος Βορίδης συνέχισε λέγοντας: «Αυτό είναι κάτι (η μονιμοποίηση του προσωπικού) που συνταγματικά απαγορεύεται και σας εξήγησα γιατί: για λόγους δημοσίου συμφέροντος οι συγκεκριμένες ενέργειες δεν μπορούν να γίνουν. Η χυδαιότητα εδώ είναι όλη της αριστεράς». Αναφερόμενος στη χυδαία αριστερά είπε: «επικαλείστε μια απόφαση, η οποία υπήρξε πράγματι, Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου. Ότι δεν μπορεί να καταστρατηγούνται δια των διαδοχικών συμβάσεων, με τις διαδοχικές παρατάσεις. Και τι αποκρύπτετε; Την διετία, την οποία εμείς την έχουμε βάλει μέσα γιατί κανείς δεν έχει ξεπεράσει τα δύο χρόνια, άρα, δεν εμπίπτουν στον νόμο και ότι αυτό δεν μπορεί να ισχύει για τις έκτακτες συνθήκες», προσέθεσε αναφερόμενος στην απόφαση, εξέδωσε τον περασμένο Φεβρουάριο το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο ανοίγοντας το δρόμο για τη μονιμοποίηση όσων απασχολούνται με συμβάσεις εργασίας ορισμένου χρόνου, οι οποίες συχνά ανανεώνονται και στην πράξη οι συμβασιούχοι καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες του Δημοσίου. Η συγκεκριμένη απόφαση δίνει την δυνατότητα σε εργαζόμενους των οποίων οι συμβάσεις παρατάθηκαν να μπορούν να επικαλεστουν την προστασία που παρέχει το Εθνικό και το Ευρωπαϊκό νομικό πλαίσιο σε περιπτώσεις κατάχρησης και να διεκδικήσει την αναγνώριση της σχέσης εργασίας του ως σύμβαση αορίστου χρόνου. Το ποιανού είναι τελικά η χυδαιότητα είναι θέμα για άλλη συζήτηση. Όταν πάντως η συνθήκη είναι έκτακτη (πανδημική) και οι εργαζόμενοι καλύπτουν ανάγκες μεγαλύτερες των αρμοδιοτήτων τους το να τους απολύεις μια μέρα πριν την συμπλήρωση 2 χρόνων μόνο και μόνο για να μην μονιμοποιηθούν δεν το λες και ανθρώπινο.
