Από τον περασμένο Μάιο, ο υπουργός Εσωτερικών, (ο οποίος υπογράφει το Προεδρικό Διάταγμα που υποβαθμίζει και μετατρέπει τους καλλιτέχνες σε ανειδίκευτους εργάτες εξισώνοντας αναγνωρισμένα πτυχία δραματικών και άλλων σχολών με τα απολυτήρια Λυκείου), είχε περιγράψει στο ακροατήριο του 14ου Συνεδρίου της Νέας Δημοκρατίας την επίθεση που συντελείται σήμερα κατά των σπουδαστών της τέχνης.
Μπορεί πλέον ο Μάκης Βορίδης να ρίχνει την ευθύνη στο υπουργείο Παιδείας για το Προεδρικό Διάταγμα, όμως είναι ο ίδιος που πριν από σχεδόν επτά μήνες τοποθετούσε τις σημερινές αποφάσεις στο πλαίσιο της ιδεολογικής αντιπαράθεσης της παράταξής του με την Αριστερά, τονίζοντας πως διαχρονικά, διανοούμενοι, καλλιτέχνες και άλλοι βρίσκονται στο πλευρό της.
Διαβάστε επίσης: Οργή καλλιτεχνών για την υποβάθμιση των σπουδών τους – Δυναμική πορεία στο Σύνταγμα (Photos)
Στην ομιλία του στο 14ο Συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας τον περασμένο Μάιο, ο Μάκης Βορίδης επέλεξε να μιλήσει για «το κράτος ως ιδεολογικός μηχανισμός: από την ανατροπή του εξισωτισμού στην υπεράσπιση της αξιοκρατίας και της ακεραιότητας», μιλώντας ξεκάθαρα για μία «μάχη ιδεών» στους κόλπους του Δημοσίου. Πρόκειται για μία ομιλία που κάλλιστα θα μπορούσε να την έχει κάνει την περίοδο της θητείας του στο ΛΑΟΣ του Γιώργου Καρατζαφέρη, που πλέον βρίσκει ανοιχτά αυτιά στο κοινό της κυβέρνησης Μητσοτάκη.
Σε κεκαλυμμένο εμφυλιακό τόνο, ο υπουργός Εσωτερικών μίλησε στους γαλάζιους συνέδρους για την Αριστερά που «αν την ακούγαμε η χώρα θα είχε γίνει σοβιετικό καθεστώς», κατηγορώντας τους αντιπάλους της συντηρητικής παράταξης πως σε κάθε ιστορική συγκυρία βρίσκονται στη «λάθος πλευρά της ιστορίας».
«Άρα, συνεννοημένοι με όλους. Οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους. Ερώτημα προς όλους: Γιατί κατά σύμπτωση, αυτοί οι συγκεκριμένοι βρίσκονται πάντα στη λάθος πλευρά της ιστορίας; Ποιος είναι ο λόγος; Δεν έχουν μήπως τόσους πολλούς διανοούμενους μαζί τους, δεν έχουν μήπως τόσους πολλούς καλλιτέχνες να τους στηρίζουν, δεν έχουν μήπως μεγάλη ηγεμονία σε όλους τους ιδεολογικούς μηχανισμούς είτε αυτό είναι διανόηση είτε είναι τέχνη, είτε είναι ευρύτερα όλο το πλαίσιο των ιδεολογικών μηχανισμών; Γιατί πάντα βρίσκονται στη λάθος πλευρά της ιστορίας; Μία πολύ απλή απάντηση: Γιατί υποστηρίζουν τις λάθος ιδέες. Είναι οι ιδέες τους που είναι λάθος, που τους οδηγούν κάθε φορά στη λάθος πλευρά της ιστορίας» σημειώνει ο Μ. Βορίδης κατά την ομιλία του.
Στη συνέχεια, αφού περιγράφει πως οι «ιδεολογικοί μηχανισμοί» είναι αδύναμοι από μόνοι τους να αλλάξουν, και πως για την αλλαγή αυτή δεν αρκεί η αλλαγής πολιτικής ηγεσίας του υπουργείου Εσωτερικών, παραθέτει τον σχεδιασμό της κυβέρνησης για την αλλαγή των ισορροπιών αυτών, εντάσσοντας τις παρεμβάσεις που χρειάζονται στις αλλαγές της Δημόσιας Διοίκησης, και κρύβοντας την τιμωρία των «υποστηρικτών» της λεγόμενης ιδεολογικής ηγεμονίας της Αριστεράς πίσω από την «αξιοκρατία».
«Διότι αν έχεις οικοδομήσει ένα κράτος στο οποίο εργάζονται 600.000 μόνιμοι δημόσιοι υπάλληλοι και περίπου 240.000 συμβασιούχοι με διάφορες μορφές σχέσεων. Και σε αυτό το κράτος αυτοί οι 840.000 άνθρωποι που έχουν οικογένειες, που γυρνάνε σπίτι τους, που μιλάνε με τους φίλους τους, στην πραγματικότητα τί σκέφτονται; Πως εγώ ό,τι και να κάνω δεν θα βελτιώσω τη θέση μου, δεν θα αλλάξει ο μισθός μου, δεν συνδέεται η προσπάθεια μου με την υπηρεσιακή μου εξέλιξη. Είτε δουλέψω πολύ, είτε λίγο αυτό τελικά δεν έχει καμία σημασία για την επαγγελματική μου πορεία και διαδρομή. Κανείς δεν θα εκτιμήσει τις προσπάθειές μου, τα χαρίσματα μου, τις αρετές μου σε σχέση με κάποιον ο οποίος εργάζεται δίπλα μου. Γιατί; Διότι οικοδομήθηκε μία τέτοια αντίληψη και κουλτούρα όλα αυτά τα χρόνια μέσα σε αυτούς τους μηχανισμούς. Με επηρεάζει αυτό ως άνθρωπο; Την αντίληψη μου για τον κόσμο την επηρεάζει; Η απάντηση είναι προφανώς ναι. Και ακριβώς επειδή επηρεάζει την αντίληψη μου για τον κόσμο, παράγει μία συγκεκριμένη αντίληψη για το πώς πρέπει να σκέφτομαι γενικότερα. Και επηρεάζει το περιβάλλον μου. Να η λειτουργία, αντικειμενικά, του ιδεολογικού μηχανισμού. Τί πρέπει να κάνεις για να τα αλλάξεις;» αναρωτιέται ο υπουργός Εσωτερικών στην ιδεολογική του τοποθέτηση, για να συνεχίσει με το τι ακριβώς παρεμβάσεις είναι απαραίτητες.
«Πρέπει να παρέμβεις ακριβώς σε αυτά τα στοιχεία τα οποία παράγουν τον εξισωτισμό. Όπου πια το μόνο κριτήριο π.χ. για την εργασία στο Δημόσιο είναι να μπούμε μέσα γιατί κανείς δεν θα μας απολύσει ποτέ και θα έχουμε όλη μας τη ζωή δουλειά, δηλαδή μία λογική ήσσονος προσπάθειας. Αν το αλλάξεις όμως αυτό, αν ξαφνικά έχει σημασία αν είσαι καλός ή κακός, έχει σημασία αν δουλεύεις λίγο ή πολύ, έχει σημασία και αυτό μετατρέπεται σε κάτι πρακτικό. Όποιος πετυχαίνει τους στόχους του, γιατί ξαφνικά αποκτάς στόχους που μέχρι τώρα δεν έχεις, θα έχει ένα μπόνους παραγωγικότητας, άρα θα αμείβεται καλύτερα. Όποιος πετυχαίνει τους στόχους του, στην αξιολόγηση θα το συνδέουμε αυτό με την εξέλιξη του, τη θετική ή την αρνητική ως προϊσταμένου. Στη διαδρομή καριέρας του όλα αυτά αποκτούν σημασία και έχει διαδρομή καριέρας. Αντί να βαλτώνει σε μία θέση, «μπήκες εκεί και θα μείνεις για πάντα και δεν θα κουνηθεί τίποτα, ποτέ», έχει έναν μηχανισμό κινητικότητας που μπορεί να ελπίζει ότι θα πάει κάπου καλύτερα και το καλύτερα είναι ότι πια οι οργανισμοί για να τον προσελκύσουν, οι οργανικές μονάδες πρέπει οι ίδιοι να είναι πιο καλοί, πρέπει οι ίδιοι να είναι πιο ελκυστικοί» συνεχίζει ο Μ. Βορίδης, για να συνοψίσει στο τέλος πως η κυβέρνηση Μητσοτάκη «φτιάχνει ένα νέο κράτος», στην υπηρεσία των ιδεολογικών αντιλήψεων της Δεξιάς.
«Αλλάζει το περιβάλλον του εξισωτισμού; Χτίζεται μία διαφορετική αντίληψη; Και πλέον είναι πιο κοντά στις δικές μας αρχές και αξίες όλος αυτός ο εργαζόμενος κόσμος γιατί αλλάζει το πρότυπο και το υπόδειγμα μέσα στο οποίο λειτουργεί; Η απάντηση είναι ναι. Να λοιπόν η δουλειά που κάνουμε όλο αυτό το τελευταίο διάστημα στη Δημόσια Διοίκηση. Αλλάζουμε την αξιολόγηση, ενδυναμώνουμε τις δεξιότητες, εισάγουμε το bonus παραγωγικότητας, βάζουμε ξανά στοχοθεσία, συνδέουμε την επίτευξη των στόχων με την εξέλιξη των προϊσταμένων και με την εξέλιξη την υπηρεσιακή, φτιάχνουμε διαδρομές καριέρας, ανοίγουμε τη συζήτηση για την καινοτομία στη Δημόσια Διοίκηση, αλλάζουμε το οργανωσιακό περιβάλλον. Τί φτιάχνουμε; Ένα νέο κράτος που νικάει τον εξισωτισμό, που ανατρέπει δομημένα στερεότυπα δεκαετιών» καταλήγει τον περασμένο Μάιο ο υπουργός Εσωτερικών, που καταχειροκροτείται από τους συνέδρους του τελευταίου συνεδρίου της Νέας Δημοκρατίας.
Δείτε το βίντεο της ομιλίας Βορίδη στο 14ο Συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας:
Άλλωστε, με ακόμα πιο καθαρά λόγια είχε ο ίδιος περιγράψει τον «εχθρό», τον Νοέμβριο του 2014 στην Πρέβεζα, για τα 40 χρόνια της Νέας Δημοκρατίας, το πρώτο διάστημα της ένταξής του στo κόμμα. Τότε που έλεγε πως «αν αρχίσω να σας μετράω κομμουνιστές ηθοποιούς, κομμουνιστές ζωγράφους, κομμουνιστές ποιητές, να σας μετράω κομμουνιστές τραγουδιστές, αυτούς που τραγουδάμε εμείς, στην πραγματικότητα βλέπετε πώς συγκροτείται η ιδεολογική ηγεμονία. Θα μου πείτε σιγά ένα τραγουδάκι είναι. Δεν είναι ακριβώς, γιατί αυτοί, επειδή παράγουν επιρροή, επειδή τους βλέπει ο κόσμος, σου λέει τι συμπαθής κύριος με τον οποίο εγώ διασκεδάζω κάθε βράδυ και σιγοτραγουδάω, καλός άνθρωπος θα είναι, σου λέει τι είναι, είναι κομμουνιστής. Παράγεται νομιμοποίηση. Αυτό λοιπόν είναι ο ιδεολογικός μηχανισμός. Προσθέστε τα σωματεία, τα συνδικάτα και δείτε ένα περιβάλλον εντός του οποίου στην πραγματικότητα η πολιτική εξουσία ακυρώνεται».
Συνεπώς, ακόμα και εάν ο υπουργός διατείνεται πως η υπογραφή του στο προεδρικό διάταγμα είναι τυπική, είναι τα λόγια του και η έγκρισή τους από το ακροατήριο της Νέας Δημοκρατίας που τον διαψεύδουν και επιβεβαιώνουν περί του αντιθέτου. Η απόφαση της κυβέρνησης που εξισώνει τα πτυχία των αναγνωρισμένων καλλιτεχνικών σχολών με το απολυτήριο Λυκείου, εκτός της εκδούλευσης στα Κολέγια, αποτελεί μία από τις πιο αντιδραστικές αποσκευές που έφερε μαζί του ο σημερινός υπουργός κατά την προ δεκαετίας -σχεδόν- μεταγραφή του στη Νέα Δημοκρατία.
