Αν η βία αποτελεί ένα αποτρόπαιο στοιχείο της καθημερινότητας, ο βιασμός είναι η ακραία ωμότητα της ταπείνωσης που οδηγεί σε ένα αξεπέραστο πένθος και κατεδαφίζει τον δυναμισμό του εγώ.
Ο βιαστής αρχικά θέλει να καταστήσει το θύμα του ένα αδιάφορο υποκείμενο που θα μισήσει τον εαυτό του, θα καταργήσει τη συμβολική του ελευθερία και θα καθηλωθεί σε μια διαρκή ενοχοποίηση. Δευτερευόντως πάντα υπάρχει μια κρυφή επιθυμία στον βιαστή για το πώς το θύμα του θα μεταμορφωθεί σε νόμισμα που θα κυκλοφορεί και θα αποθησαυρίζεται. Αυτή είναι διπλή διεστραμμένη επιθυμία του βιαστή που πάντα κρύβει μέσα του και έναν προαγωγό.
Ο βιαστής έχει μια πρόθεση να διαστρεβλώνει τη λογική. Βλέπει τη ζωή ως άθροισμα των άκρων και την κοινωνία ως κινούμενη άμμο της «κρυπτωνυμίας» (όπως θα έλεγε ο Jacques Derrida). Πιστεύει δηλαδή πως όλοι έχουν κάτι ενοχικό να κρύψουν αλλά βολεύονται μέσα στους αναγνωρισμένους κοινωνικούς τους ρόλους που τους καλύπτουν και τους απενοχοποιούν.
Για τον βιαστή δεν υπάρχει η ντροπή που βιώνεται στο βλέμμα του Άλλου (για να θυμηθούμε τους Sartre και Lacan) αλλά η μετάβαση από την ατομική ισχύ στην κοινωνική ισχύ. Εκεί κτίζεται για εκείνον ένα πλεόνασμα αναγνωρίσιμο.
Αν η βία θεωρείται ως η έκφραση μιας χαμένης συνάντησης μεταξύ εμπειρίας και γλώσσας (όπως θα έλεγαν οι Freud και Vygotsky) ο βιασμός αποτελεί μια χαμένη συνάντηση με τη συμβολική τάξη της ζωής και της λογικής.
Η βία μπορεί κάποιες φορές να είναι χωρίς γιατί, ή ακόμη να γίνεται και «θεϊκή βία» όπως λέει ο Walter Benjamin, για τις προσπάθειες υπονόμευσης της αυταρχικής κρατικής λειτουργίας ενώ ο βιασμός εκφράζει την αποτρόπαιη και απόλυτη καταστροφή της ισορροπίας, τον απόλυτο εξαναγκασμό της κυριαρχίας, τη διαστροφική πράξη.
Η βία κινείται μέσα στο θόρυβο και στη σιωπή, ο βιασμός αποτελεί μια βαθιά απανθρωποποίηση που κινείται στα περιφρονητικά σκοτάδια της ψυχής και του χώρου. Και ας μη μπερδευόμαστε, ο βιασμός δεν είναι σεξουαλική επιθυμία, ή λιμπιντική αναρχία, είναι ακραία πράξη όπου ο βιαστής θεωρεί το θύμα του κατώτερο όν.
Και επειδή έχει αναπτυχθεί χρόνια μια «κουλτούρα» του βιασμού, και όσο και αν το αρνούμαστε είναι εδώ, κυρίως από νομικές διασταλτικές ερμηνείες που τείνουν να εξομοιώσουν θύμα και θύτη και αναφέρονται σε «υπερ-σεξουαλικοποίηση» του θύματος, προεκτείνοντας έτσι μια άποψη όπου η σεξουαλική βία και κακοποίηση εξομαλύνονται, υποβαθμίζονται και δεν αμφισβητούνται αρκετά από το κοινωνικό σύνολο, ας μάθουμε λοιπόν ότι: Η σεξουαλικότητα είναι σχέση, είναι επικοινωνία, ακόμη και αν κάποιες φορές μπορεί να αποτελεί έναν αντιφατικό συνδυασμό μιας φετιχιστικής πρακτικής ο οποίος τελικά μπορεί να αποτελεί και να αναζητά μια έξοδο στη μεταφυσική. Ο βιασμός είναι πάντα ογκηρός συντρίβει την προσωπικότητα, αναιρεί τη ζωή και δημιουργεί αναφλέξεις τραυμάτων μια ζωή. Ο βιασμός, η σεξουαλική κακοποίηση, η σεξουαλική επίθεση, ανεξάρτητα από ηλικία, φύλο, ή σεξουαλικό προσδιορισμό, αποτελούν ακραίο άθροισμα και ανατροπή των όρων συνύπαρξης.
Στην ατζέντα της ομαλοποίησης της σεξουαλικής βίας και κακοποίησης συμβάλουν ο σεξισμός, η βίαιη πορνογραφία, το ναρκισσιστικά πρότυπα, η δύναμη της εξουσίας. Αν σπάσουμε λοιπόν ως κοινωνίες τις ακραίες «εκπομπές εξουσίας», τα συμβολικά μητρώα του σχιζο-ηδονισμού και της ορμικής βιαιότητας, και όλα τα υποπροϊόντα της κοινωνικής συναλλαγής που εκφράζουν την παθογένεια της οπισθοδρόμησης.
Ο Απόστολος Αποστόλου είναι καθηγητής πολιτικής και κοινωνικής φιλοσοφίας
