O Μητσοτάκης Μωυσής, ο Λιγνάδης γνωστός σκηνοθέτης, ο Φουρθιώτης έντιµος εκδότης, ο Πλεύρης υπουργός Υγείας, ο Αδωνης υπουργός Ανάπτυξης, η Novartis σκευωρία, οι χιλιάδες νεκροί επιτυχία. Και ο Βαξεβάνης κακούργος. Γιατί όχι; Σε µια κανονικότητα στην οποία ακόµη και οι λέξεις χάνουν το νόηµά τους, οι αξίες και οι άνθρωποι θα γλιτώσουν; Ιδιαίτερα οι άνθρωποι που αρνούνται να το βουλώσουν; Οταν µάλιστα το καθεστώς παραπατάει και ορισµένοι επιµένουν να ψάχνουν αυτό που κρύβεται κάτω από την Πέτσα, τότε θα πληρώσουν τα επίχειρα. Και τις διαφηµίσεις θα τους κόψουν και στις αγωγές θα τους τρελάνουν και τον χαρακτήρα τους θα τον κάνουν κόσκινο µε fake news. Κανονικότητα είναι αυτή, δεν είναι παίξε γέλασε.
Αλλά να φτάσουν εκεί που έφτασαν; Σε τι είδους τρικυµία εν κρανίω και παραφροσύνη βρίσκεται ο Μητσοτάκης για να διαπράττει αυτό το άλµα πάνω στα παλούκια του Βαξεβάνη και της κοινής γνώµης; ∆ιότι τις προθέσεις και τα καλά του αισθήµατα τα ξέρουµε. Από τις προθέσεις όµως µέχρι την εκτέλεση ενός σχεδίου µε κακουργήµατα και χειροπέδες υπάρχει και η σκέψη. Η πολιτική. Το µυαλό. Θέλω, αλλά πρέπει; Εξυπηρετεί την εικόνα µου; Θα το καταπιεί ο χειµαζόµενος µικροµεσαίος, ο νεοδηµοκράτης τουλάχιστον; Συµφέρει τελικά ή δεν συµφέρει; Οχι βέβαια τη δηµοκρατία, την κοινωνία, τη χώρα, αλλά τον εαυτό µου, που τον έχω ένα και µοναδικό.
Να θέλεις, για παράδειγµα, όπως ο νεόκοπος γραµµατέας της Ν∆, τον θάνατο του Τσίπρα, εντάξει, και νόµιµο είναι και ηθικό και κανένας Χατζηνικολάου δεν θα σε µαλώσει. Αλλά δεν είσαι τόσο βλάκας να το επιχειρήσεις και να φας το κεφάλι σου, έτσι δεν είναι; Το ίδιο και µε τον ηθικό θάνατο και την καταδίκη που θέλουν για τον Βαξεβάνη. Πώς του ήρθε του Μητσοτάκη να στήσει τέτοιου είδους όχι στρατοδικείο, που γράφτηκε, αλλά γυψοδικείο; Στο οποίο όχι ο µισητός δηµοσιογράφος, αλλά ο ίδιος ως αυτουργός µιας νέας επιχείρησης γύψου, ως γυψαδόρος δηλαδή, ήταν βέβαιο ότι θα δικαστεί. Πολύ µυαλό ήθελε να προβλέψει αυτό που γίνεται από την πρώτη στιγµή µε τις µαζικές και οργισµένες αντιδράσεις µέσα κι έξω από την Ελλάδα;
Είναι καθεστώς, είναι αυταρχικός, θέλει τη δηµοσιογραφία γιουσουφάκι του, δεν ανέχεται την κριτική, καταδιώκει την αλήθεια, βιάζει την πραγµατικότητα, εκβιάζει, εξαγοράζει, γράφει στα σκαρπίνια του τη δηµοκρατία και τα δικαιώµατα. Σωστά. Ολα αυτά καθρεφτίζονται στη δίωξη του Βαξεβάνη. Αλλά µαζί µε όλα αυτά και άλλα τόσα, αυτή η άτσαλη φάρσα δείχνει και κάτι άλλο: Ο Μητσοτάκης τα έχει και χαµένα.
Χα-µέ-να.
Είναι γιατί βλέπει ότι τον έχει πάρει ο κατήφορος της φθοράς, θα πείτε. Γιατί αισθάνεται κάτω από τα πόδια του δονήσεις επίφοβες. Γιατί έχει γίνει τετράστιχο σε όλη την επικράτεια. Γιατί έχασε τον έλεγχο της πανδηµίας και βύθισε την Ελλάδα στον φόβο και τον θάνατο. Γιατί άρχισαν να διακινούνται κάτι περίεργα σενάρια για τεχνοκράτη πρωθυπουργό. Πολύ θέλει ο άνθρωπος;
Πολύ δεν θέλει, αλλά θέλει κάτι παραπάνω απ’ όλα αυτά. Κάτι που να διαπερνάει και να διογκώνει όλα αυτά. Κάτι που να κάνει την ανασφάλεια έγκληµα. ∆ιότι µια πράξη τέτοιας δίωξης όπως του Βαξεβάνη, τόσο ακραία, τόσο φορτισµένη µε µίσος και εκδίκηση, είναι πολύ προσωπική. Ποια ευαίσθητη χορδή του έθιξε µε τις αποκαλύψεις του το Documento κι αποφάσισε να κάνει το κράτος και τη ∆ικαιοσύνη όπλο εκδίκησης, ο Θεός κι η ψυχή του το ξέρουν.
Και η Μαρέβα του ίσως…
Ο Θανάσης Καρτερός είναι δημοσιογράφος
