Χθες το βράδυ ο Αλέξης Τσίπρας έκανε (ξανάκανε δηλαδή) αυτό που δε θα τολμούσε να κάνει ποτέ ο Κυριάκος Μητσοτάκης: Να πάει στο πιο εχθρικό προς αυτόν κανάλι, στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων, και να δώσει συνέντευξη.
Ζωντανά και όχι μαγνητοσκοπημένα, χωρίς χαρτάκια, σημειώματα και χωρίς να υποδεικνύει με το δάχτυλο τι ερώτηση να του κάνουν. Έχοντας απέναντί του μία δημοσιογράφο της οικογένειας Μητσοτάκη, η οποία -για να είμαστε δίκαιοι- δεν ήταν περισσότερο σκληρή μαζί του απ’ ό,τι ένας μέσος τηλεοπτικός δημοσιογράφος σε οποιοδήποτε άλλο από τα κανάλια που ελέγχει η κυβέρνηση (δηλαδή όλα).
Και ήταν ένας Τσίπρας που έχει κάποια καινούργια στοιχεία, τα οποία δεν είναι εύκολο να παραβλέψει κανείς. Δεν ήταν ο φλεγόμενος πολιτικός του 2015 αλλά ένας ώριμος, συνειδητοποιημένος πολιτικός, που δε βαριόταν να αναλύει – ακόμα και διακοπτόμενος, ακόμα και επί ματαίω – τις θέσεις του. Ένας Τσίπρας της ουσίας και όχι των τσιτάτων.
Δεν ήταν παθιασμένος ούτε να πει ούτε να βρει το δίκιο του. Ξέρει προφανώς ότι στον ΣΚΑΪ δε θα το βρει. Ξέρει ότι ενδεχομένως και στην κάλπη να μην το βρει. Και αυτό έχω την αίσθηση ότι του δίνει μία άλλη ελευθερία: Να λέει αυτά που πιστεύει χωρίς να έχει το μυαλό του στις ψήφους που θα πάρει ή στην τηλεθέαση που θα κάνει.
Θα μου πεις, αν δεν πάρει ψήφους, πώς θα κερδίσει τις εκλογές; Με μία δόση μελαγχολίας, θα πω ότι νιώθω πως αυτό όλο και λιγότερο τον ενδιαφέρει. Αυτό που κυριαρχεί μέσα του είναι να είναι χρήσιμος στη χώρα του. Κι αν αυτή η χώρα το καταλάβει, ας τον ψηφίσει.
Ο Τσίπρας εδώ και καιρό δε βαράει νταούλια για να χορεύουν οι αγορές, όσο κι αν θέλει να τον παρουσιάζει έτσι η καθεστωτική προπαγάνδα. Ο Τσίπρας πλέον λέει δέκα πράγματα που μπορεί να κάνει, εξηγεί πώς θα τα κάνει και από ‘κει και πέρα το αποτέλεσμα δεν είναι στο χέρι του.
Νομίζω ότι όταν έχεις έναν βαθιά διεφθαρμένο αντίπαλο που έχει όλο το Σύστημα με το μέρος του, ο πιο τίμιος δρόμος είναι να δείξεις ποιος είσαι, και από ‘κει και πέρα ας κάνει ο ελληνικός λαός την επιλογή του.
Δεν είναι όλοι οι λαοί κατάλληλοι για να έχουν αδιάφθορους ηγέτες. Υπάρχουν και οι Ούγγροι, οι Ιταλοί, οι Τούρκοι… Μπορεί ο ελληνικός λαός να θέλει οριστικά να εγγραφεί ανάμεσά τους. Τι θα κάνει δηλαδή ο Τσίπρας; Τον Διογένη με το φανάρι ή τον Δον Κιχώτη;
Αν για να κυβερνήσει η Αριστερά έπρεπε να πτωχεύσει η χώρα, και μόλις πέρασε ο κίνδυνος ο λαός της διαλέγει να τον κοροϊδεύουν καθημερινά αυτοί που τον χρεοκόπησαν και επιθυμεί να ζει μετρώντας τα ψιλά για μια φρατζόλα ψωμί, με γεια του με χαρά του.
Ο Τσίπρας είναι ένας τίμιος άνθρωπος. Κανείς δεν το έχει αμφισβητήσει αυτό – ούτε οι πιο φανατικοί του εχθροί. Αν ο ελληνικός λαός κλείνει τα μάτια του και ονειρεύεται πώς θα γίνει μεγαλύτερο λαμόγιο, αν με άλλα λόγια κοιτάζει στον καθρέφτη του και βλέπει έναν μικρό Μητσοτάκη, είναι δικαίωμά του.
Ο Τσίπρας δεν μπορεί να κάνει κάτι γι’ αυτό. Μπορεί να κυβερνήσει τη χώρα εφόσον ο λαός της τον εκλέξει. Αλλά δεν μπορεί να αλλάξει λαό.
