Καλή,_x000D_
κακή θα δείξει, αλλά και στο τραπέζι μας θα έρθει η ομελέτα. Ένα τραπέζι που_x000D_
για δεκαετίες τώρα έρχονταν, αν έρχονταν, μόνο τα χρειώδη, προϊόν ως συνήθως_x000D_
συμβιβασμών μεταξύ των κυρίαρχων ελίτ που αντιλαμβάνονταν το κράτος ως δοβλέτι_x000D_
τους και του περίφημου πολιτικού κόστους.
Και που η λογική «κάλλιο πρώτος στο χωριό παρά δεύτερος στην πόλη», κυριαρχούσε και κυριαρχεί μέχρι σήμερα στην Αντιπολίτευση και στα διάφορα παράκεντρα εξουσίας.
Να μη λυθεί το ονοματολογικό της πΓΔΜ, αποφάνθηκε προ μηνών η ΝΔ, διότι «έχουμε ακόμη χρόνο γιατί να βιαζόμαστε». Ούτε το «άνοιγμα» του ενεργειακού στην Ν.Α. Μεσόγειο, ούτε οι ενεργειακοί δρόμοι στην Β. Ελλάδα, ούτε το κινέζικο project «one belt one road» και τα οικονομικά και γεωστρατηγικά ωφελήματα για τη χώρα δεν συγκίνησαν την Πειραιώς. Όχι τόσο όσο τη συγκίνησαν τα «εθνικά» ψηφαλάκια. Αυτό δεν είναι ο ορισμός του λαϊκισμού;
Είναι η ίδια Αντιπολίτευση που πίσω από την πρόταση για θρησκευτική ουδετερότητα είδε ότι θα βγουν τα αυγά απ’ τα τσουρέκια και ο σταυρός από τη σημαία, ενώ δεν δίστασε από δικά της παράκεντρα να επιτεθεί ακόμη και στον Αρχιεπίσκοπο τον οποίο εμφάνισε ως «Συριζαίο» επειδή επιχείρησε και αυτός από την πλευρά του να κλίσει ένα χρονίζον και δισεπίλυτο θέμα. Φυσικά δεν παρέλειψε επισήμως να κρατήσει τις δέουσες αποστάσεις αλλά η δουλειά με τα θρησκευτικά ψηφαλάκια γίνεται από κάτω… Αυτό δεν είναι ο ορισμός του λαϊκισμού;
Τα ίδια και περί τα υπόλοιπα εθνικά θέματα. Να μη επιδιωχθεί συμφωνία με την Αλβανία με το αφοπλιστικό για τη διεθνή διπλωματία επιχείρημα ότι «είναι κράτος κατσαπλιάδων και οργανωμένης μαφίας»! Να μην ασκήσουμε το δικαίωμά μας, που απορρέει από διεθνείς συνθήκες, αύξησης από τα 6 στα 12 μίλια των χωρικών μας υδάτων στο Ιόνιο γιατί θα εκληφθεί ως υποχώρηση από τον Ερντογάν το γεγονός ότι δεν το πράττουμε στο Αιγαίο! Το ότι δεν το πράττουμε από το 1982 που έχουμε το δικαίωμα δεν λέει τίποτε στην Πειραιώς η οποία είναι στη γραμμή γενικώς να μην κάνουμε τίποτε, να καθίσουμε στον καναπέ και να συνεχίσουν οι κυρίαρχες πολιτικές ελίτ (οικογένειες) και οι ισχυροί του χρήματος να ζουν όπως ζούσαν δεκαετίες τώρα.
Μόνο που μας χρεοκοπήσανε και κάποιος πρέπει να πληρώσει για αυτό. Και πρέπει να πάμε παρακάτω. Να σπάσουμε αυγά, να συγκρουστούμε με οργανωμένα και παγιωμένα συμφέροντα και νοοτροπίες κι αν σε τελική ανάλυση πρέπει να ασκήσουμε μια κριτική στον πρωθυπουργό να το κάνουμε προς την κατεύθυνση ότι πρέπει να γίνουν ακόμη πιο τολμηρά και γρήγορα βήματα. Αλλά να του πιστώσουμε κάτι του Τσίπρα: σπάει αυγά, «ανοίγει» θέματα, αναζητεί λύσεις και συγκλίσεις και διαύλους επικοινωνίας και επιχειρεί να πάει παρακάτω. Κι όταν το απαιτούν οι συνθήκες και οι συγκυρίες καταφεύγει στον λαό, είτε μέσω εκλογών είτε στους αντιπροσώπους του στη Βουλή, κι ο νοών νοείτω.