Θυμάμαι έναν σπουδαίο της δημοσιογραφίας, της παλιάς γενιάς, πολλά χρόνια πίσω, που έλεγε «μην το κάνετε να φαίνεται τόσο εύκολο». Η ατάκα αυτή ανασύρθηκε στη μνήμη μου αρκετά χρόνια αργότερα, την εποχή της πρώτης φοράς Αριστερά.
Ήταν το 2015 και μετά, τότε που ο Τσίπρας άνοιξε διάπλατα τις πόρτες της εξουσίας σε όλα τα στελέχη της νέας γενιάς του ΣΥΡΙΖΑ. Ο Τσίπρας αποδείχθηκε στην πράξη μεγαλόψυχος με το νέο κύμα στελεχών, αυτό για το οποίο τώρα παραμέρισε ο ίδιος για να περάσει.
Είδαμε στελέχη από τα σπάργανα του κόμματος, χωρίς επί της ουσίας προηγούμενη εργασιακή εμπειρία αλλά με σημαντικά βιογραφικά σπουδών, να ανελίσσονται γοργά, να καταλαμβάνουν τη μια θέση ευθύνης μετά την άλλη, να αναλαμβάνουν χαρτοφυλάκια, να γίνονται μέχρι και υπουργοί με αυτοκίνητα και οδηγό.
Και ο Τσίπρας ήταν πάντα εκεί, δίπλα τους, χωρίς απαραίτητα αυτό να είναι αμοιβαίο. Ο Τσίπρας στάθηκε γενναιόδωρος ακόμη και με αυτούς που παραζαλισμένοι από την ταχύτητα της προσωπικής ανέλιξης άρχισαν να χαράσσουν προσωπικές στρατηγικές. Ως αρχηγός, ως πρόεδρος, ως πρωθυπουργός ο Τσίπρας είχε όραμα και ανοιχτό μυαλό. Και εμπιστευόταν. Χωρίς ιδιοτέλεια και αστερίσκους.
Παρατηρώντας τότε τις παράλληλες πορείες των νέων στελεχών με την πορεία του ίδιου του Τσίπρα, πολλές φορές πολλοί αναρωτηθήκαμε μήπως ήταν λάθος του που τα έκανε όλα να φαίνονται τόσο εύκολα, που τα επέτρεπε να γίνονται τόσο εύκολα, μήπως, τελικά, χάθηκε το μέτρο.
Ακόμη όμως κι αν έκανε λάθος, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι από τη μία στην προ 2015 εποχή και στην πρώτη περίοδο της διακυβέρνησης έπρεπε να βρει και να ποντάρει σε νέα στελέχη και από την άλλη στην πορεία επωμίσθηκε και το βάρος της ευθύνης της ανανέωσης και της εξέλιξης του κόμματος. Ο ΣΥΡΙΖΑ πολύ γρήγορα άρχισε να μυρίζει καμαρίλα και ο Τσίπρας ήταν αναγκασμένος να τον μετασχηματίσει εν κινήσει.
Τα κόμματα όσο γηράσκουν τόσο μικραίνουν και γίνονται αποκρουστικά για την κοινωνία. Οι δε κομματικές ελίτ, διαχρονικά, πέφτουν θύματα του «ιδρυματισμού» τους. Σ’ αυτό ενδεχομένως ο Τσίπρας προσπάθησε να απαντήσει με δύο τρόπους: με την ανανέωση και με τη διεύρυνση. Έδωσε χώρο και χρόνο σε όλους.
Πριν από λίγες μέρες, ένα από αυτά τα ευνοημένα στελέχη της νέας γενιάς συναντήθηκε με τον νέο πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, στο γραφείο του στη Βουλή. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ, ο Στέφανος Κασσελάκης, σε αυτήν τη συνάντηση, που ήταν περισσότερο συνάντηση γνωριμίας, «τόλμησε» να ρωτήσει τον συνομιλητή του ποια είναι τα ενδιαφέροντά του. Αυτό θεωρήθηκε προσβλητικό. Τόσο προσβλητικό που όταν το εν λόγω στέλεχος της νέας γενιάς εξήλθε από το γραφείο του νέου προέδρου εξέφρασε την έντονη δυσαρέσκειά του. Έξαλλος αναρωτιόταν πώς είναι δυνατόν ο νέος πρόεδρος να μη γνωρίζει το «σπουδαίο» παρελθόν του και την πορεία του. Δεν έχουν νόημα περισσότερες λεπτομέρειες γιατί ο δημόσιος διάλογος δεν αντέχει πλέον άλλους Λουδοβίκους. Ούτε η Αριστερά…
Η ουσία είναι πως η περιδίνηση στην οποία περιήλθε ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ στις τελευταίες εσωκομματικές εκλογές δεν λέει να κοπάσει. Σαν να κάνει αέναους κύκλους γύρω από ένα σπιράλ χωρίς έξοδο. Αντιθέτως πληθαίνουν οι πληροφορίες για «αντάρτικα», «λευκές απεργίες» και άλλα τέτοια ωραία που στον πυρήνα τους έχουν τελικά (και) την αμφισβήτηση της πρόσφατης λαϊκής ετυμηγορίας, αποτέλεσμα μιας δημοκρατικής εκλογικής διαδικασίας. Χάθηκε το μέτρο. Μόνο θλίψη προκαλεί αυτό το γρήγορο πέρασμα ορισμένων από το συλλογικό στο ατομικό (ενίοτε …ομαδικού ατομικού), ακόμη και από στελέχη της νέας γενιάς. Ας είμαστε όμως αισιόδοξοι ότι θα βρεθεί έξοδος απ το σπιράλ…
Για τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ είναι περίοδος όπου όλα και όλοι κρίνονται. Τόσο στο εσωτερικό του κόμματος, όσο και στην κοινωνία. Μια κοινωνία που υποφέρει από τις καταστροφικές πολιτικές του χειρότερου πρωθυπουργού που γνώρισε η χώρα. Όσο για το ερώτημα, αν ήταν λάθος του Τσίπρα που το έκανε να φαίνεται τόσο εύκολο, μένει προς το παρόν αναπάντητο.
