Τώρα που πέρασαν τα εσωκομματικά του ΣΥΡΙΖΑ, επιτρέψτε μου να σας πω γιατί δεν ασχολήθηκα καθόλου μα καθόλου: Γιατί δεν υπάρχει κανένας με κανένα ονοματεπώνυμο μεγάλο ή μικρό, ο οποίος μπορεί, επί της ουσίας, να δημιουργήσει σήμερα πρόβλημα στον Τσίπρα. Κανένας βουλευτής, ευρωβουλευτής, μεγαλοστέλεχος ή τελευταίος τροχός της αμάξης.
Βγήκε κάποιος και είπε ότι είδε ισοπαλία ανάμεσα σε έναν συγκροτημένο πολιτικό αρχηγό και σε μία ταραντέλα συμφερόντων. Ε, και λοιπόν;
Θα βγω αύριο εγώ και θα πω ότι ο Τσίπρας δε μου άρεσε σε μία ομιλία γιατί είχε στραβό πέτο ή έκανε ενάμισι σαρδάμ. Ε, και λοιπόν;
Τον Τσίπρα αυτή τη στιγμή δεν τον αγγίζει η αιχμή κανενός. Όχι γιατί είναι τέλειος, αλλά γιατί ο Τσίπρας είναι η επιλογή. Όλοι αυτοί -αυτό το 32% στην ήττα του και 36% στη νίκη του- ήρθαν από παντού, από διαφορετικούς κόσμους και διαδρομές γιατί ένας -ναι ένας- νέος άνθρωπος μίλησε τη γλώσσα του και άγγιξε τις αξίες του. Να το πω ωμά; Σκασίλα τους τι θα πει το οποιοδήποτε στέλεχος. Αυτοί είναι εδώ για εκείνον.
Από εκεί και πέρα, εκείνος προτείνει και διαλέγει τα στελέχη του. Και έχει κάνει από εξαιρετικές επιλογές ανθρώπων που βοήθησαν να βγει η χώρα από τη χρεοκοπία μέχρι τις κάκιστες επιλογές της Κωνσταντοπούλου και του Βαρουφάκη. (Το θετικό είναι ότι πρώτα έκανε τις κακές επιλογές και μετά τις καλές, μαθαίνοντας το παιχνίδι της διακυβέρνησης.)
Όποιος βαυκαλίζεται ότι υπάρχει ένα κόμμα ή ένα στελεχιακό δυναμικό πίσω από τον Τσίπρα που είναι αντάξιό του, ας ανοίξει τα μάτια και ας δει το απέραντο κενό.
Όποιος ρωτάει τον Τσίπρα «τι θα κάνετε αν χάσετε τις εκλογές;», ας δει το γελοίο του ερωτήματός του.
Είναι σαν να ρωτάς τον Ανδρέα Παπανδρέου ή τον Κωνσταντίνο Καραμανλή τι θα έκαναν ύστερα από μία ήττα. Η απάντηση είναι: Ό,τι ήθελαν θα έκαναν. Θα έφευγαν – άμα ήθελαν. Θα έμεναν – άμα ήθελαν και για όσο ήθελαν.
Η «ισοπαλία» που είδε ευρωβουλευτής, ενώ δεν έχει καμία πολιτική αξία, ξεσήκωσε τεράστιο μένος εναντίον του στα κοινωνικά δίκτυα. Όχι γιατί οι Συριζαίοι δεν αντέχουν την εσωκομματική δημοκρατία ή την «άλλη φωνή».
Αλλά διότι ένας κόσμος που είναι αναγκασμένος να παρακολουθεί μία χυδαία διακαναλική προπαγάνδα, ένας κόσμος που ανέχεται δεκάδες καλοταϊσμένα λαμόγια να βρίζουν τον Τσίπρα από το πρωί ως το βράδυ, δεν ανέχεται εσωκομματικά χτυπήματα στο σπίτι του. Και ο Τσίπρας είναι το σπίτι του.
Και μάλιστα, σπίτι που διάλεξε και «αγόρασε» με το συναισθηματικό του υστέρημα. Ούτε με νοίκι, ούτε στην τύχη, ούτε για λίγο.
