Ο Νίκος Μπίστης σε άρθρο του στο ειδησεογραφικό site “ieidiseis” στις 12-1-2022, έγραψε ότι “Το συμπέρασμα από αυτή την περιπέτεια είναι ότι στις ελληνοτουρκικές σχέσεις και το Κυπριακό δεν υπάρχει άλλη λύση από τον διάλογο, τον συμβιβασμό και στο τέλος Χάγη. Ξέρω ότι δεν είναι δημοφιλής αυτή η πρόταση. Τα μεγαλεπίβολα East Med , οι τριμερείς ή πολυμερείς συμφωνίες βολεύουν καλύτερα το εθνικό θυμικό.”
Το άρθρο αυτό έρχεται σε συνέχεια των δηλώσεων Ροζάκη, που ευθέως πρότεινε υποχώρηση της Ελλάδος από τα 12 ναυτικά μίλια : “Εκεί η μόνη εύλογη προσπάθεια της Ελλάδας θα ήταν να συζητήσει όχι 6 ναυτικά μίλια για τα νησιά, αλλά κάποιο διαφορετικό εύρος στα 8 ή στα 10 ναυτικά μίλια», δήλωσε. Πρόσθεσε, δε, ότι σε περίπτωση συμφωνίας, κανένας δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι η Τουρκία θα τηρούσε το λόγο της, αλλά εμείς θα είχαμε κάνει ότι μπορούσαμε για να διατηρήσουμε την ειρήνη», αλλά και του Παναγιώτη Ιωακειμίδη ο οποίος σε άρθρο του στην εφημερίδα Yeni Safak έγραψε ότι “Με την ευκαιρία λοιπόν αυτή ας ξεκαθαρισθεί: η εφαρμοσμένη πολιτική της Αθήνας στο σκέλος της αναχαίτισης (containment) της Τουρκίας από του να καταστεί περιφερειακή δύναμη είναι αδιέξοδη, ατελέσφορη, ανέφικτη. Δεν θα φέρει αποτελέσματα. Σπαταλάμε τζάμπα πόρους. Και όσο συντομότερα το καταλάβουμε τόσο καλύτερα.”.
Παρατηρούμε λοιπόν μία προσπάθεια “λείανσης” των εθνικών θέσεων και προετοιμασίας του ελληνισμού για μία υποχώρηση από εθνικά κυριαρχικά δικαιώματα. Στην καλύτερη περίπτωση, νομίζουν ότι υποχώρηση αυτή θα φέρει την ειρήνευση τις σχέσεις των δύο χωρών.
Βέβαια παρά τις μεγαλοστομίες τους, δε μας εξηγούν πως θα υλοποιηθούν οι θέσεις τους αυτές. Ειδικότερα δε μας εξηγεί ο κ. Μπίστης τι εννοεί όταν λέει ότι πρέπει να οδηγηθούμε στην Χάγη, μετά από έναν συμβιβασμό. Τι είδους συμβιβασμό εννοεί για να οδηγηθούμε στην Χάγη;
Προφανώς ο κ. Μπίστης υπονοεί ότι το συνυποσχετικό που απαιτείται να προσυπογράψουν οι δύο χώρες, για την προσφυγή στην Χάγη (και το οποίο καθορίζει τα επίδικα στοιχεία της διαφοράς τα οποία θα εκδικαστούν στο διεθνές δικαστήριο), θα περιέχει κι άλλα ζητήματα εκτός από την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας.
Πώς όμως θα υπογράψει συνυποσχετικό η Ελλάδα με μία χώρα που έχει ηρτημένη την απειλή το casus beli, και δεν έχει προσχωρήσει στην διεθνή σύμβαση για το δίκαιο της θάλασσας;
Θα αποδεχθούμε στο συνυποσχετικό ως επίδικο θέμα την αποστρατιωτικοποίηση το νησιών του Αιγαίου;
Θα αποδεχτούμε λ.χ να συζητήσουμε για 8 ή 10 ναυτικά μίλια κυριαρχίας στην Κρήτη, στην Κάρπαθο και στη Γαύδο, όπως προτείνει ο κύριος Ροζάκης;
Πως αλλιώς θα έπρεπε να αντιδράσει η Ελλάδα απέναντι στον επεκτατικό μαξιμαλισμό της Τουρκίας, εκτός από το να σφυρηλατήσει συμμαχίες, με όμορες χώρες της περιοχής της ανατολικής Μεσογείου;
Εν τέλει, και οι τρεις με τις δημόσιες παρεμβάσεις τους και θέλουν να μας πείσουν ότι προκειμένου να βελτιωθούν οι σχέσεις μας με την Τουρκία θα πρέπει εμείς να υποχωρήσουμε από πάγιες αρχές του διεθνούς δικαίου. Και μάλιστα οι απόψεις αυτές ακούγονται από ανθρώπους που υπηρέτησαν σε καίριες θέσεις στο ελληνικό πολιτικό σύστημα.
Απόψεις που θυμίζουν την πολιτική κατευνασμού του Τσάμπερλεν απέναντι στη Γερμανία πριν το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Και αυτός πίστευε ότι αν δώσουν στη Γερμανία την μισή Τσεχοσλοβακία, θα απέτρεπαν τον Χίτλερ από περαιτέρω διεκδικήσεις. Όλοι ξέρουμε τι επακολούθησε τελικά.
Να τους θυμίσουμε όμως την δήλωση του Τσώρτσιλ μετά τη συμφωνία του Μονάχου: “Η κυβέρνηση είχε να διαλέξει ανάμεσα στον Πόλεμο και την Ντροπή. Διάλεξε την Ντροπή. Αλλά θα έχει και Πόλεμο».”
Ο Αγαμέμνων Τάτσης είναι δικηγόρος – οικονομολόγος, μέλος Κ.Ε.Α ΣΥΡΙΖΑ – Π.Σ – ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ