Όταν ο Γερμανός σκηνοθέτης Ράινερ Β. Φασμπίντερ γύριζε το 1979 την «Τρίτη γενιά» τόσο η ομάδα Μπάαντερ – Μάινχοφ στην πατρίδα του όσο και οι Ερυθρές Ταξιαρχίες στην Ιταλία ήταν σε πλήρη δράση, με ληστείες τραπεζών, απαγωγές και δολοφονίες
Ωστόσο σε κάποιο σημείο της ταινίας ο ήρωας λέει: «Πριν από κάποιο καιρό είδα στον ύπνο μου ότι οι καπιταλιστές επινόησαν την τρομοκρατία για να αναγκάσουν το κράτος να προστατεύσει τα συμφέροντά τους μέσω της καταστολής».
Τα λόγια του φαίνεται πως θέλει να κάνει πράξη ο πρωθυπουργός της χώρας με τις εξαγγελίες του σε πρόσφατη εκδήλωση για τα θύματα της τρομοκρατίας. Πλαισιωμένος λοιπόν από τα δημοσιογραφικά του εξαπτέρυγα, ανακοίνωσε ότι η κυβέρνηση θα καταστρώσει σχέδιο εθνικής στρατηγικής για την αντιμετώπισή
της, θα ιδρύσει διεύθυνση πρόληψης της βίας και θα αναλάβει μια εκστρατεία αποδόμησης των ιδεών υπέρ της τρομοκρατίας.
Να θυμίσουμε διευκρινιστικά πως η τρομοκρατία είναι καταδικαστέα από την εποχή του Ντοστογέφσκι. Ο Πιοτρ Βερχοβένσκι στους «Δαιμονισμένους» είναι αμείλικτος εχθρός του κόσμου κι αν συνεχίζει να ζει ανάμεσά του, το κάνει μόνο για να τον καταστρέψει. Εδώ βρίσκεται και η σημαντικότερη διαφορά μεταξύ επανάστασης και τρομοκρατίας. Η πρώτη ξεκινάει με την αφύπνιση της συλλογικής συνείδησης, η δεύτερη με την εκθαμβωτική λάμψη της ατομικής πράξης.
Η απορία μας είναι άλλη. Γιατί ο Κυριάκος Μητσοτάκης επαναφέρει το θέμα με τόση ζέση, όταν οι πιο επικίνδυνες οργανώσεις της 17 Νοέμβρη και του ΕΛΑ έχουν εξαρθρωθεί εδώ και τόσα χρόνια; Θέλει να φανεί συνεπής στο αφήγημα περί ασφάλειας γιατί του δίνει
πόντους στις δημοσκοπήσεις; Θέλει να ανεβάσει κι άλλο τη δημοτικότητα του Χρυσοχοΐδη για να δικαιωθεί στην επιλογή του; Από τα μέχρι τώρα δείγματα γραφής του συγκεκριμένου υπουργού καθίσταται σαφές ότι προτεραιότητά του είναι η πάταξη της πολιτικής παραβατικότητας και όχι της ποινικής. Οι στατιστικές μιλούν για αύξηση της εγκληματικότητας στην καθημερινή ζωή, αλλά εκείνος επιμένει να ονειρεύεται πως θα χτίσει μια δεύτερη καριέρα με ξεβρακώματα, ξυλοδαρμούς και συλλήψεις αθώων.
Αλήθεια, πιστεύει κανείς Ελληνας ότι η ζωή του απειλείται από τους Ρουβίκωνες; Οι πεταμένες μπογιές γράφουν πολύ καλά στις τηλεοπτικές οθόνες αλλά ελάχιστα στην επιδοκιμασία των πολιτών. Ακούγεται επομένως τουλάχιστον άκαιρο, ειδικά αυτή την περίοδο, να εφαρμοστεί εθνική στρατηγική για την άσφαιρη –κυριολεκτικά και μεταφορικά– τρομοκρατία,
όταν κάτι τέτοιο δεν υπάρχει για τα εθνικά θέματα.
Είναι εμφανές πλέον ότι η τρομοκρατία αποτελεί το πρόσχημα για περισσότερη αστυνόμευση, εντονότερη καταστολή και περιστολή των ατομικών ελευθεριών. Οσο δε για το εγχείρημα της αποδόμησης του ιδεολογικού της οπλοστασίου, μάλλον θα καταφύγουν στον Big Brother όχι ως τηλεπαιχνίδι αλλά ως τη ζοφερή πραγματικότητα του Οργουελ: «Δεν μας ικανοποιεί η παθητική υπακοή ούτε καν η απόλυτη υποταγή. Αυτό θα πρέπει να γίνει με τη φαινομενικά ελεύθερη βούληση. Δεν καταστρέφουμε τους αντιρρησίες, αλλά τους μεταπείθουμε και ελέγχοντας τη σκέψη τους τους μετασχηματίζουμε. Καίμε κάθε κακό και κάθε ψευδαίσθηση που υπάρχει μέσα τους, τους φέρνουμε στη δική μας πλευρά, όχι μόνο εμφανισιακά αλλά γενικότερα – σωματικά και ψυχικά. Τους κάνουμε έναν από μας προτού τους εξολοθρεύσουμε».
