Δεν απευθύνομαι σε αυτόν που πρώτα παίρνει θέση ανάλογα μα τα γούστα του και μετά εξετάζει τι έχει γίνει. Δεν απευθύνομαι στον οπαδό, σε αυτόν που θεωρεί ότι η πολιτική και κοινωνική ζωή είναι γήπεδο στο οποίο πρέπει «η ομάδα να κερδάει». Δεν γράφω γι όποιον πιστεύει ότι ο πολιτισμός και το μέλλον, χωράνε στο πλαίσιο του στενού του συμφέροντος και κινούνται από τοίχο σε τοίχο του σπιτιού του ή του εγκεφάλου του.
Γράφω για αυτόν που καταλαβαίνει ότι οι αντιθέσεις πρέπει να συνθέτουν την ζωή και τον πολιτισμό μας, η Δημοκρατία είναι αδιαπραγμάτευτος και όχι σχετικός όρος και αξίζει ως κοινωνία να λύνουμε προβλήματα για να μην παραδοθούμε στη ζούγκλα και τη βαρβαρότητα.
Το βράδυ της Παρασκευής βρέθηκα σε μια πολύ δύσκολη στιγμή της ζωής μου. Ένα άγνωστο πρόσωπο, πλησίασε στο τραπέζι που έτρωγα με την οικογένειά μου, άρχισε να με απειλεί και να με βρίζει, να υπόσχεται ότι θα μου κάνει τα χειρότερα, γιατί (όπως προέκυψε από το παραλήρημα της αθλιότητάς του) είχα δημοσιεύσει (στο μακρινό 2012) ότι ήταν στη λίστα Λαγκάρντ. Αυτή τη λίστα που είχε παραδώσει η Κριστίν Λαγκάρντ επισήμως ως υπουργός Οικονομικών της Γαλλίας στην ελληνική κυβέρνηση γιατί είχε κρυφούς καταθέτες της ελβετικής τράπεζας HSBC. Η κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου αντί να ερευνήσει τους καταθέτες για μαύρο χρήμα, έκρυψε τη λίστα. Η συνέχεια είναι γνωστή. Αποκάλυψα τη λίστα, με συνέλαβαν, με οδήγησαν σε δίκη δύο φορές και τελικώς αθωώθηκα γιατί, όπως κατέληξαν τα δικαστήρια υπηρέτησα τη δημοσιογραφία και το δημόσιο συμφέρον. Η αποκάλυψη της λίστας Λαγκάρντ, μου χάρισε δύο διεθνή δημοσιογραφικά βραβεία, που με κάνουν πολύ περήφανο και μου θυμίζουν ότι έτσι πρέπει να κάνει ο δημοσιογράφος.
Αυτός ο άγνωστος τραμπούκος λοιπόν, με έβρισε χυδαία και με απείλησε δημόσια σε ένα εστιατόριο γιατί δημοσίευσα τη λίστα Λαγκάρντ στην οποία βρισκόταν ως καταθέτης εκατομμυρίων. Γιατί δηλαδή έκανα τη δουλειά μου. Ο τύπος αυτός, δεν κατέφυγε στη Δικαιοσύνη ως αδικημένος ή προσβεβλημένος, αλλά 11 χρόνια μετά επέλεξε να τραμπουκίσει. Η επίθεση κλιμακώθηκε με απόπειρα να χτυπήσει τη σύντροφό μου η οποία προσπαθούσε να ηρεμήσει την οκτάχρονη κόρη μας που έκλαιγε ζητώντας του ταυτόχρονα να φύγει και με ξυλοδαρμό της μητέρας της.
Αυτά είναι τα γεγονότα. Ο θρασύδειλος δράστης εξαφανίστηκε μετά από όσα έκανε και όταν η Εισαγγελέας Χαλκίδας διέταξε έρευνα στο σπίτι του και σύλληψή του, βρήκε κατά την έφοδο, όπως ήταν λογικό, μια κυρία που χασκογελούσε λέγοντας “δεν ξέρω πού είναι ο Μιχάλης Στασινόπουλος”.
Θέλω να διευκρινίσω κάτι που είναι προσωπικό. Όταν συνέβησαν όλα αυτά έπρεπε να κάνω ταυτόχρονα πολλά πράγματα. Να διατηρήσω την ψυχραιμία μου και να αποφύγω τα χειρότερα, να προστατεύσω την οικογένειά μου, να σεβαστώ ότι δεκάδες άνθρωποι που βρέθηκαν εκεί για να γευματίσουν βρίσκονταν χωρίς να το θέλουν μέσα στη δίνη μιας ανωμαλίας. Η στάθμιση δεν ήταν εύκολη. Νοιώθω ενοχές γιατί δεν κατάφερα να προστατεύσω την οικογένειά μου και κυρίως την κόρη μου η οποία για ώρες μετά ήταν σε άσχημη κατάσταση. Ναι θα πω την αλήθεια, εκ των υστέρων νιώθω απαίσια γιατί επιλέγοντας να επιδείξω ήθος, ανωτερότητα και ευπρέπεια, έθεσα σε κίνδυνο τους ανθρώπους που αγαπώ. Ντρέπομαι γιατί άφησα να τους κάνουν κακό. Δεν ξέρω ποια στάση ήταν η σωστή, αλλά η στάση που κράτησα με κάνει να νοιώθω ένα “τίποτα” που απολογείται σε κάποιον ρόλο περισσότερο απ’ ό,τι στην αξία της οικογένειάς του που κινδύνευσε.
Αφήνω όμως τα προβλήματα συνείδησης τα οποία έτσι κι αλλιώς δεν μπορώ να λύσω με δημόσια ψυχανάλυση. Όταν δημοσιοποίησα τα γεγονότα, υπήρξε ένα κύμα συμπαράστασης. Τα περισσότερα Μέσα Ενημέρωσης γνωστοποίησαν τα γεγονότα, η ΕΣΗΕΑ έβγαλε σκληρή ανακοίνωση και ο ΣΥΡΙΖΑ έθεσε πολιτική διάσταση στο θέμα. Πολιτική άποψη εξέφρασα και εγώ με δηλώσεις μου. Όταν η δημοσιογραφία έχει απαξιωθεί, όταν η ερευνητική δημοσιογραφία έχει ποινικοποιηθεί, όταν ο ίδιος ο πρωθυπουργός αποκαλεί δημοσιογράφους που κάνουν τη δουλειά τους ως εγκληματίες γιατί τον κρίνουν, είναι θέμα χρόνου κάποιος τραμπούκος να σηκώσει χέρι ή να πατήσει μια σκανδάλη. Η άποψη αυτή που έχει παγιωθεί για να μην χρειαστεί να απολογούνται τα πολιτικά πρόσωπα, τον νομιμοποιεί να κάνει τα χειρότερα.
Ωστόσο είχα μια αυταπάτη. Ότι μετά από ένα τόσο τραγικό συμβάν, στο οποίο δεν υπήρχε απλώς ένας δημοσιογράφος που έτρωγε αμέριμνα και δέχθηκε επίθεση, αλλά οικογένεια και ένα παιδί, η κυβέρνηση θα κρατούσε τα προσχήματα. Θα έβγαζε μια ανακοίνωση στην οποία θα έλεγε τα αυτονόητα, ότι δεν είναι δυνατόν οι δημοσιογράφοι να δέχονται επιθέσεις. Το έχει κάνει άλλωστε όταν κάποιοι έβαψαν με μαρκαδόρο τις ζαρτινιέρες στις πολυκατοικίες δημοσιογράφων. Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος είχε αποκαλέσει απειλή και εκφοβισμό τον μαρκαδόρο (και καλά έκανε).
Τώρα όμως που υπήρξε δημόσια και αδιαμφισβήτητη επίθεση για την αποκάλυψη μάλιστα ενός επίσης αδιαμφισβήτητου σκανδάλου, το κόμμα που υποτίθεται στηρίζει τις αρχές της φιλελεύθερης Δημοκρατίας σιγεί; Βγάζει ανακοίνωση για πράξεις βαψίματος τοίχων με άγνωστο δράστη στο σκοτάδι, αλλά όχι για γνωστό δράστη και δημόσια. Τι επιλεκτική άποψη για τη Δημοκρατία είναι αυτή; Δεν το θεωρεί απειλή όσα έγιναν; Δεν απειλούν τη Δημοκρατία; Δεν αποτελούν μια ακόμη απόδειξη ότι η δημοσιογραφία είναι απροστάτευτη με ηθικό αυτουργό και φυσικό πολλές φορές τον πρωθυπουργό;
Οφείλω να πω και δημόσια, ότι μοναδική εξαίρεση σε αυτή την άσχημη εικόνα, υπήρξε ο Άδωνης Γεωργιάδης. Δημόσια αλλά και ιδιωτικά καταδίκασε την επίθεση λέγοντας μάλιστα ότι δεν «χωράνε “αλλά” και εξαιρέσεις». Το έκανε μάλιστα την ημέρα που έχει την τιμητική του στο φύλλο του Documento στην πρώτη σελίδα. Καμιά ανακοίνωση δεν έβγαλε ούτε το ΠΑΣΟΚ. Ο Νίκος Ανδρουλάκης αποδεικνύει καθημερινά ότι κρατά το κόμμα όμηρο των προσωπικών του συμπαθειών και αντιπαθειών, ως καλός και αδιαμφισβήτητος «πελάτης» του συστήματος predator. Πού να τολμήσει να κάνει βήμα πέραν των ορίων που θέτει καθημερινά και σιωπηλά ο Μητσοτάκης;
Όπως δήλωσα από την πρώτη στιγμή, το θέμα δεν είναι ένα προσωπικό μου πρόβλημα. Βρισκόμαστε μπροστά σε ένα σοβαρό πολιτικό πρόβλημα, ένα πρόβλημα Δημοκρατίας. Όσοι δημοσιογράφοι δεν είναι σε διατεταγμένη υπηρεσία, απειλούνται, εκφοβίζονται, διώκονται. Ο δημοσιογράφος εμφανίζεται ως εχθρός ενώ αποτελεί στήριγμα της κοινωνίας. Αυτό αργά ή γρήγορα θα το πληρώσουν όλοι. Η ανοχή στα φαινόμενα αυτά αφήνει την κοινωνία χωρίς δίχτυ προστασίας. Σε λίγο ο αδικημένος πολίτης δεν θα έχει σε ποιον να απευθυνθεί. Όποιος γράφει ή λέει την αλήθεια θα θεωρείται προκαταβολικά τοξικός, ανακατωσούρας και αυτός που προκαλεί την τύχη του. Βρισκόμαστε σε επικίνδυνη πύλη που ανοίγει μπροστά μας έναν σκοτεινό δρόμο. Αν σβήσουμε το φως, το σκοτάδι θα μας καταπιεί. Θα καταπιεί κάθε άνθρωπο που θέλει Δημοκρατία, όποια άποψη και αν έχει, είτε συμφωνεί είτε διαφωνεί με τον κάθε δημοσιογράφο.
Τελειώνω αυτή την αναφορά σε πρώτο πρόσωπο, με την δημοσιοποίηση ενός ακόμη γεγονότος το οποίο δεν είχα σκοπό να δημοσιοποιήσω. Όπως όμως διαμορφώνονται τα πράγματα, το θεωρώ απαραίτητο.
Την προηγούμενη βδομάδα, ενώ βρισκόμουν στο εξωτερικό με την οικογένειά μου, οι γείτονες μου με ενημέρωσαν αναστατωμένοι, ότι ένα drone πραγματοποιούσε επί πολλή ώρα πτήση πάνω από το σπίτι μου και στη συνέχεια μέσα στην αυλή μου. Η πτήση μεγάλης διάρκειας που έκανε μέσα στο σπίτι μου, ανάγκασε τους γείτονες να βγουν έξω και να καταγράψουν την παρουσία του. Αφού ενημερώθηκα, ενημέρωσα την Αστυνομία. Η κινητοποίηση που έγινε, ανάγκασε τον χειριστή του drone να κατεβάσει το κατασκοπευτικό εργαλείο με το οποίο έκανε κατόπτευση των συστημάτων ασφαλείας μου και να εξαφανιστεί.
Αυτά τα λίγα σε προσωπικό επίπεδο. Τα υπόλοιπα πρέπει να λυθούν σε κοινωνικό και πολιτικό. Αν δεν συμβεί, ο κίνδυνος είναι μεγάλος.
Διαβάστε επίσης: Η ΕΣΗΕΑ καταδικάζει την επίθεση εναντίον του Κώστα Βαξεβάνη
