Ποιο τείχος; Ποιο Τείχος του Βερολίνου, ποιο Σινικό τείχος; Ο τοίχος. Όταν τα τείχη πέφτουν, ο τοίχος μένει. Εκεί, ακλόνητος, άφθαρτος. Μπροστά στον τοίχο είσαι άτυχος. Γιατί ο τοίχος που κλείνει την παραλία, που κόβει το δάσος, που βοήθησε να καούν τόσοι άνθρωποι είναι ο ίδιος τοίχος που στήριξε το πολιτικό σύστημα. Είναι η τοιχοποιία της σύγχρονης πολιτικής Ελλάδας.
Προσέξτε, δεν είναι ο τοίχος ενός αυθαιρέτου. Είναι ο τοίχος με τον οποίο έβγαλαν μεροκάματο εκτός από τον οικοδόμο ο πολεοδόμος, ο αστυνομικός, ο βουλευτής, ο υπουργός και χάρη στον οποίο έχτισαν καριέρες πρωθυπουργοί. Ο τοίχος του αυθαιρέτου έχει τη δική του ιστορία και δεν χρειάστηκε να τη γράψει κανένας με μπογιά. Είναι χαραγμένη στις συνειδήσεις του Νεοέλληνα και στα γκισέ της γραφειοκρατίας πάνω από τα οποία τα φακελάκια πήγαιναν και έρχονταν σε μια ιδιότυπη αλληλογραφία κρυφής νομοθεσίας.
O τοίχος της αυθαιρεσίας στην Ελλάδα –προσέξτε, όχι των αυθαιρέτων, της αυθαιρεσίας– που συγκεντρώνει τρομερή αντοχή, έχει χτιστεί με όλα τα υλικά της γκρίνιας, των ιδιοκτησιακών ονείρων, των πολιτικών υποσχέσεων και φυσικά της διαφθοράς. Και η διαφθορά, εν αντιθέσει με ό,τι έχει υποστεί φθορά, δημιουργεί συνήθως ισχυρές δυνάμεις αντίστασης. Οι παράγκες και τα κεραμίδια που χρησιμοποιήσαμε «για να βάλουμε το κεφάλι μας, βρε αδερφέ» έγιναν τέρατα αυθαιρεσίας, τα οποία πάλι κεραμίδι αποκαλούμε, ακόμη κι αν έχουν πέντε πατώματα πάνω ακριβώς στη θάλασσα.
Και ξαφνικά ήρθε η φωτιά και πέσαμε πάνω στον τοίχο. Αλλοι κάηκαν και άλλοι κλαίμε. Ξεχάσαμε και τα «μένουμε Ευρώπη» και τις μεγάλες λεωφόρους της ανάπτυξης που χτίζονταν από τους εθνικούς εργολάβους. Στριμωχτήκαμε στα αδιαπέραστα δρομάκια των αυθαιρέτων, στους απροσπέλαστους τοίχους και τις μάντρες. Ξαναανακαλύψαμε, με φριχτό τρόπο, ότι μεθοδικά, ίσως με μεγαλύτερη μεθοδικότητα από αυτήν που το κράτος επιδεικνύει στις επίσημες διαδικασίες, ένα άλλο κράτος έστησε άλλους κανόνες για να νομιμοποιεί τις παρανομίες. Ο κύριος βουλευτής και ο γιος και ο συμπέθερος και ο νομάρχης ήταν οι πρώτοι καταπατητές δάσους και αιγιαλού. Μετά μοιράστηκαν οικόπεδα και αυθαίρετα στους γνωστούς και τους γνωστούς των γνωστών και η αυθαιρεσία όχι μόνο απλώθηκε αλλά χτίστηκε και η συνενοχή. Κανένας δεν έδειχνε τον βουλευτή και τη φάρα του, γιατί ήταν δίπλα και ο άλλος που δεν ήταν πλούσιος και ο άλλος που ήταν φτωχός. Μέσα από το αφήγημα των αναγκών του λαού χτίστηκαν ολόκληρες περιοχές με αυθαίρετα. Δεν είναι που χτίστηκαν, ηλεκτροδοτήθηκαν κιόλας, γιατί οι κυβερνήσεις αντί να γκρεμίζουν τους τοίχους των αυθαιρέτων άνοιγαν παράθυρα στους νόμους για να περνάνε οι καταπατητές αλώβητοι.
Το σύστημα των αυθαιρέτων, πέρα από σύστημα ευρείας διαφθοράς και καταπάτησης, έγινε βιομηχανία ψήφων.
Η απειλή για το γκρέμισμα των αυθαιρέτων και πολύ περισσότερο το τελικό μη γκρέμισμα και η νομιμοποίηση έφερναν εκλογική πελατεία. Υπουργοί δημιούργησαν τη στιβαρή τους διακυβέρνηση και το προφίλ τους πάνω στις κολόνες των αυθαιρέτων. Καλοχαιρέτες της πολιτικής βγήκαν βουλευτές τάζοντας σχέδια για ένταξη στο σχέδιο.
Η σημερινή κυβέρνηση δεν έχει εμπλοκή σε αυτήν τη διαδικασία αλλά σε αυτήν πέφτει ο κλήρος να αποφασίσει τι θα γίνει με αυτήν τη μάστιγα. Διάφορες παγιωμένες καταστάσεις μπαίνουν υπό αναίρεση μετά το τραγικό κόστος της φωτιάς. Οχι, η ιδιοκτησία δεν είναι το πιο ιερό πράγμα, όπως θέλουν να λένε όσοι περιέφραξαν με μάντρες τις ιδιοκτησίες τους, αποκλείοντας τη διέξοδο προς τη θάλασσα και τη σωτηρία. Το πιο ιερό πράγμα είναι το δημόσιο συμφέρον και η ανθρώπινη ζωή. Αυτό το δίλημμα αντιμετωπίζει η κυβέρνηση και πρέπει να αποφασίσει αν θα βάλει τάξη σώζοντας ζωές στο μέλλον ή αν θα υποχωρήσει στα επιχειρήματα περί κακομοίρηδων που υπάρχουν εκεί τόσο χρόνια και κυρίως πολιτικού κόστους.
Η ΝΔ με ανακοίνωσή της ρώτησε την κυβέρνηση γιατί δεν γκρέμισε τα τρεισήμισι αυτά χρόνια τα αυθαίρετα. Είναι λοιπόν ευκαιρία η κυβέρνηση να διατυπώσει το ερώτημα αντίστροφα: αν τελικώς πάρει τη μεγάλη απόφαση να βάλει μπουλντόζες, θα είναι η ΝΔ σύμφωνη και συμπαραστάτης; Θα έχει το πολιτικό θάρρος να συναινέσει ή οι κομματάρχες θα αρχίσουν να καβαλάν τις μπουλντόζες μπροστά στις κάμερες με την ίδια ευκολία που φόρεσαν τις στολές των μακεδονομάχων; Θα επεκτείνει η ΝΔ το αίτημα της ασφάλειας ως την ασφάλεια των κατοίκων από τη φωτιά ή θα μείνει στα Εξάρχεια αποφεύγοντας τη Ραφήνα και τον Μαραθώνα;
Το ζητούμενο όμως παραμένει, με ή χωρίς ΝΔ. Θα προχωρήσει η κυβέρνηση σε γκρέμισμα των αυθαιρέτων για τα οποία υπάρχουν τελεσίδικες δικαστικές αποφάσεις; Θα εξασφαλίσει την ασφάλεια των πολιτών αλλά και το δικαίωμά τους να χαίρονται τα κοινά αγαθά ή θα ξεκινήσει συμψηφισμούς; Θα απελευθερώσει παραλίες και δάση από τους καταπατητές, δείχνοντας ταυτόχρονα την αποφασιστικότητα κυβέρνησης που οραματίζεται μια τακτοποιημένη και ευνομούμενη χώρα;
Προφανώς οι επιλογές δεν είναι πολλές. Η ως τώρα διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ έχει δείξει ότι η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός τυγχάνουν μεγαλύτερης εκτίμησης όταν αντιστρατεύονται την παγιωμένη και διεφθαρμένη κατάσταση παρά όταν την αποδέχονται ως τετελεσμένο. Οι προσπάθειες συμψηφισμών και ανοχής μεταφέρουν την κυβέρνηση από το πεδίο του ηθικού πλεονεκτήματος και του υγιούς και ουσιαστικού ριζοσπαστισμού σε αυτό όπου υπερισχύουν παλιοί κανόνες και παλιές συντηρητικές δυνάμεις. Η απελευθέρωση της χώρας από τον βραχνά δεκαετιών διαφοροποιεί την κυβέρνηση ακόμη και αν οι αποφάσεις της δείχνουν να πλήττουν κοινωνικά στρώματα. Αυτοί που σήμερα καταλαβαίνουν την αναγκαιότητα να τελειώνει η χώρα με τους παλιούς λογαριασμούς είναι περισσότεροι και ισχυρότεροι σύμμαχοι από όσους θεωρούν το προσωπικό όφελος ανάγκη της κοινωνίας. Ο Αλέξης Τσίπρας έχει υποχρέωση να υλοποιήσει την πολιτική που πιστεύει και η οποία τον ανέδειξε στην κοινωνία και όχι την πολιτική ως παγιωμένη πίστη σε προϋπάρχοντα σχήματα. Ή, για να το πω διαφορετικά, του πάει περισσότερο να είναι σε μπουλντόζα παρά σε λιμουζίνα. Τα μάτια όλων είναι ανοιχτά. Έχουν κλάψει άλλωστε τόσο πολύ.