Το Documento απευθύνθηκε στον ηχολήπτη Τίτο Καργιωτάκη για να γράψει την άποψή του σχετικά με όσα συμβαίνουν στον χώρο του πολιτισμού εξαιτίας της πανδημίας
Εµείς οι τεχνικοί των συναυλιών (ηχολήπτες, φωτιστές, τεχνικοί βίντεο, τεχνικοί σκηνής, riggers κ.ά.) είµαστε ένας κλάδος εργαζοµένων µη αναγνωρισµένων από το κράτος. Οσο κι αν έχουν προσπαθήσει για την αναγνώριση των επαγγελµατικών µας δικαιωµάτων και υποχρεώσεων κάποιοι συνάδελφοι που ασχολούνται µε το Σωµατείο Τεχνικών Απασχολούµενων σε Ζωντανές Οπτικοακουστικές Εκδηλώσεις (ΣΤΑΖΟΕ), το κράτος µας αγνοεί συστηµατικά.
Οι εκάστοτε διοργανωτές συναυλιών πολλές φορές µάς κολλάνε άσχετα ένσηµα (µέχρι και χειριστή χλοοκοπτικού µηχανήµατος) για να είναι καλυµµένοι από το ΙΚΑ και κάθε φορά που το διαπιστώνουµε δεν καταλαβαίνουµε γιατί, αφού υπάρχουν σχετικοί ΚΑ∆ που µας αφορούν (ηχολήπτης, φωτιστής, τεχνικός οπτικοακουστικών µέσων κ.ά.). Σαν να είµαστε ανύπαρκτοι. Αν και είµαστε οι πρώτοι που φτάνουν για να στήσουν µια παραγωγή και οι τελευταίοι που φεύγουν όταν µαζευτούν τα πάντα και πολύ αργότερα από όλους τους άλλους, καθώς έχουµε πολύ µεγάλη ευθύνη για την οµαλή διεξαγωγή της συναυλίας. Και αυτήν τη στιγµή, πλην λίγων τυχερών που δούλευαν σε νυχτερινά µαγαζιά ή εταιρείες ενοικίασης οπτικοακουστικού εξοπλισµού, εξαιρούµαστε από τα µέτρα στήριξης της κυβέρνησης.
Πάντα λόγω της θέσης µας στις κονσόλες βλέπουµε τις πλάτες σας καθώς παρακολουθείτε τις συναυλίες των καλλιτεχνών που αγαπάτε. Μας λείπουν πολύ αυτές οι πλάτες, όπως µας λείπουν και οι πλάτες αυτού του κράτους που ποτέ δεν στήριξε την τέχνη και τα παρεµφερή επαγγέλµατα χωρίς διακρίσεις. Φυσικά, επιλεγµένες περιπτώσεις που ενδεχοµένως εξυπηρετούν πολιτικά ή άλλα οφέλη για την εκάστοτε κυβέρνηση υπάρχουν πάντα. Τι θα γίνει όµως τώρα, σε αυτές τις δύσκολες µέρες, µε τους υπόλοιπους; Τους νέους και αφανείς, τους διάσηµους και τους λιγότερο διάσηµους αλλά σε καµία περίπτωση λιγότερο σηµαντικούς καλλιτέχνες˙ µε όλους τους ανθρώπους που δουλεύουµε γύρω από αυτούς και γι’ αυτούς; Καθώς η επαναλειτουργία της βιοµηχανίας του θεάµατος δεν προβλέπεται σύντοµα, ελπίζω να επιβιώσουµε έως τότε και να µη γεµίσει ο τόπος εξαθλιωµένους καλλιτέχνες και τεχνικούς. Το αγαπάµε πολύ αυτό που κάνουµε για να ζήσουµε και θα θέλαµε πολύ να συνεχίσουµε να ζούµε και να το κάνουµε. Γίνεται;
