Ο ντράμερ των Pink Floyd μιλάει για την εποχή της Πομπηίας, τον Σιντ Μπάρετ, το UFO Club, τον Ρότζερ Γουότερς και τον Ντέβιντ Γκίλμορ και τη μουσική σήμερα.
Το τηλέφωνο χτύπησε ακριβώς την ώρα που είχε κανονιστεί το ραντεβού. «Καληµέρα, είµαι ο Νικ Μέισον. Είσαι η Εµυ;». Και κάπως έτσι άρχισε η συνοµιλία µε τον ντράµερ-θρύλο, ιδρυτικό µέλος των Pink Floyd. Εκείνη την ηµέρα ήταν µαζί µε τους Nick Mason’s Saucerful of Secrets στη Ρίγα της Λετονίας, έναν από τους δεκάδες σταθµούς της παγκόσµιας περιοδείας τους που ξεκίνησε τον Απρίλιο από την Ιρλανδία και ολοκληρώνεται τον Νοέµβριο στον Καναδά, µε ενδιάµεσους σταθµούς την Ευρώπη και τις ΗΠΑ. Οσο µιλάµε αναρωτιέµαι τι είναι αυτό που κρατάει σε τέτοια αξιοζήλευτη φόρµα ένα µουσικό µε πορεία τόσων δεκαετιών ώστε να µπορεί να παίζει σχεδόν κάθε βράδυ σε άλλη πόλη.
Η µπάντα ιδρύθηκε το 2018, όταν ο Νικ Μέισον το πήρε πλέον απόφαση ότι δεν υπήρχε περίπτωση να επανενωθούν οι Pink Floyd – αυτό ούτως ή άλλως θα ήταν αδύνατο µετά τον θάνατο του Ρίτσαρντ Ράιτ το 2008, αλλά και εξαιτίας της έντασης που υπάρχει εδώ και πολλά χρόνια µε τον Ρότζερ Γουότερς. Παρότι οι Pink Floyd έχουν διαλυθεί εδώ και δεκαετίες, κατά έναν περίεργο τρόπο είναι πάντα εδώ. Κυρίως για τον τρόπο που έδειξαν τον κόσµο στις επόµενες γενιές.
Πρόσφατα ο Μέισον και ο Ντέιβιντ Γκίλµορ κυκλοφόρησαν το σινγκλ «Hey hey, rise up» υπέρ της Ουκρανίας µαζί µε τους Γκάι Πρατ και Νίτιν Σόουνι. Στη χώρα µας έρχεται για δύο βραδιές (3 & 4/6) µαζί µε το γκρουπ του, δηλαδή τον Γκάρι Κεµπ των Spandau Ballet (φωνή), τον Ντοµ Μπέκεν των Orb (κίµπορντς), τον Λι Χάρις (κιθάρα) και τον Γκάι Πρατ (µπάσο) για να παίξουν τραγούδια της πρώτης περιόδου των Pink Floyd. «Επιλέξαµε αυτά τα τραγούδια γιατί νοµίζω ότι οι tribute µπάντες, όπως επίσης ο Ρότζερ και ο Ντέιβιντ, έχουν καλύψει πλήρως τη µεταγενέστερη περίοδο. Θεωρώ ότι υπάρχουν πολλά ενδιαφέροντα πράγµατα να ακούσουµε από τη µουσική εκείνης της εποχής και διαθέτουµε περισσότερη ελευθερία στον τρόπο που θα την ερµηνεύσουµε».
Εδώ και µέρες βλέπω ξανά το βίντεο από το live σας στην Ποµπηία και ακούω ξανά το «Echoes». Γι’ αυτό το τραγούδι έχουν πει πολλοί ότι υπήρξε η γέφυρα µεταξύ της πρώτης περιόδου των Pink Floyd και της µεταγενέστερης, κατά την οποία εκτοξεύτηκε η φήµη σας.
Νοµίζω ότι το «Echoes» είναι µέρος της γέφυρας. Υπάρχουν και άλλα τραγούδια, ιδιαίτερα από το «A saucerful of secrets», που λειτουργούν κατ’ αυτό τον τρόπο. Στην πραγµατικότητα τα τραγούδια αυτά περιέχουν ιδέες που αναπτύχθηκαν σε µεταγενέστερα άλµπουµ. Επίσης, σε αυτά ενυπάρχει κατά κάποιον τρόπο η ιδέα των µεγαλύτερων σε διάρκεια κοµµατιών.
Πώς θυµάστε το live σας στην Ποµπηία;
Χαίροµαι πολύ που το κάναµε. Μέχρι το 1972 είχαµε ελάχιστες ηχητικές και οπτικές καταγραφές του γκρουπ. Στην ουσία δεν είχαµε πολύ σαφή εικόνα σχετικά µε το πώς ακουγόµασταν και πώς φαινόµασταν live. Το εγχείρηµα της Ποµπηίας δεν ήταν ιδέα του συγκροτήµατος, αλλά του σκηνοθέτη Εϊντριαν Μάµπεν και ήταν πραγµατικά έξυπνη ιδέα. Αυτό που λειτουργεί καλά είναι ο ίδιος ο χώρος, το αµφιθέατρο. Υπάρχει κάτι µυστηριακό εκεί. Και εξαιτίας αυτού είναι ιδανικό σηµείο για να παίξει κανείς. ∆εν θα µπορούσαµε να είχαµε κάνει αυτό που κάναµε αν από κάτω υπήρχε κοινό. ∆εν θα µπορούσαµε να σταµατάµε και να ξεκινάµε όποτε θέλαµε. Πάντως, παρότι δεν υπήρχε κόσµος, είχαµε την αίσθηση του live γιατί είναι ανοιχτό.
Αρκετά γκρουπ εκείνη την εποχή πειραµατίστηκαν µε ουσίες. Εσείς;
Λοιπόν εµείς όχι. Το γεγονός ότι ο Σιντ (Μπάρετ) είχε θέµα µε το LSD ήταν πιθανότατα ο λόγος που οι υπόλοιποι τροµάζαµε στην ιδέα των ναρκωτικών. Επίσης η µουσική που κάναµε ήταν εξαρχής πολύ περίπλοκη για να τη συνδυάσουµε µε ουσίες. Σύντοµα άλλωστε έκλεισε ο κύκλος της ψυχεδέλειας και περάσαµε σε εντελώς άλλη φάση, µε πολύ διαφορετικούς στόχους και πολύ πιο ενδιαφέρουσες και σύνθετες µουσικές ιδέες.
Πώς θυµάστε τον Σιντ Μπάρετ;
Με µεγάλη στοργή αλλά και θλίψη γιατί δεν είχαµε ιδέα πώς να τον φροντίσουµε. Οταν ανατρέχω στο παρελθόν θυµάµαι ότι όταν ο Σιντ έχανε τον έλεγχο, αυτό που κάναµε ήταν να του δίνουµε µια µέρα άδεια για να χαλαρώσει και να επιστρέψει την εποµένη. Κάτι που είναι πραγµατικά παράλογο. Σήµερα γνωρίζουµε αρκετά πράγµατα σχετικά µε την ψυχική υγεία και θα µπορούσαµε να κατανοήσουµε και να ερµηνεύσουµε πολύ καλύτερα κάποιες καταστάσεις. Σκέφτοµαι πολλές φορές ότι δεν αποδείχτηκε ποτέ αν ο Σιντ όντως κάηκε από τα ναρκωτικά ή αν κάτι άλλο συνέβαινε µέσα του. Οταν θυµάµαι τα παλιά φέρνω στον νου µου την εικόνα ενός ανθρώπου πολύ χαρούµενου, φιλικού και άνετου. Με τον καιρό µετατράπηκε σε κάτι πολύ σκοτεινό και ζοφερό. Και στις σκέψεις µου αυτές πάντα υπάρχει ένα στοιχείο ενοχής σχετικά µε τη φροντίδα που του παρείχα.
Είναι χαρακτηριστική η συµβολή σας στον θρύλο που δηµιουργήθηκε γύρω από το UFO Club στο Λονδίνο των 60s. Θυµάστε κάποια ιστορία από εκεί;
∆εν θυµάµαι κάποια συγκεκριµένη ιστορία. Οµως το UFO Club ήταν πολύ σηµαντικό για την εποχή επειδή µέχρι τότε δεν υπήρχε εναλλακτικός χώρος µουσικής. Τότε όλοι έπαιζαν στα ballrooms κ.λπ. και το UFO άνοιξε ένα εντελώς νέο κεφάλαιο στους καλλιτεχνικούς κύκλους και στη διασκέδαση. ∆εν ήµασταν εκεί µόνο εµείς και οι Soft Machine, αλλά και ποιητές, χορευτές, καλλιτέχνες κάθε είδους και γίνονταν και προβολές µε προτζέκτορες και ειδικούς φωτισµούς. Το κλαµπ ήταν βραχύβιο, κράτησε µόλις λίγους µήνες, έξι ή εννιά –δεν θυµάµαι ακριβώς–, αλλά ήρθε σε πολύ σηµαντική χρονική στιγµή και δηµιούργησε έναν πραγµατικά νέο κόσµο.
Η διασηµότητα σας πρόσφερε µια καλή ζωή;
∆εν ήταν η διασηµότητα που το έκανε αυτό. Η διασηµότητα είναι απελπιστικά υπερτιµηµένη.
∆εν κάνει τα πράγµατα πιο εύκολα;
Αυτό που µου έδωσε µια υπέροχη ζωή ήταν το να έχω τη δυνατότητα να παίζω µουσική και να κερδίζω τα προς το ζην ή αρκετά περισσότερα από τα προς το ζην. Κάποιος που εργάζεται κάνοντας κάτι που πραγµατικά του αρέσει είναι προνοµιούχος. Αλλά αν κάποιος κάνει κάτι που του αρέσει και βγάζει χρήµατα από αυτό, τότε είναι πραγµατικά ευλογηµένος.
Για ποιο λόγο διαλύθηκαν οι Pink Floyd;
Ηταν αναπόφευκτο. Κάποια στιγµή τα µέλη ενός γκρουπ ακολουθούν τον δρόµο τους, γιατί αυτά που θέλει κάποιος να κάνει όταν είναι 19 χρόνων είναι τόσο διαφορετικά από όσα θέλει στα 50. Μεγαλώνοντας νιώθεις τον κόσµο αλλιώς και βλέπεις πολλά άλλα πράγµατα που θέλεις να ακολουθήσεις. Ούτως ή άλλως είναι σχεδόν ανήκουστο για τις µπάντες να µένουν µαζί για τόσο πολύ, όσο κι αν απογοητεύεται το κοινό. Το µόνο συγκρότηµα που πραγµατικά έχει µείνει µαζί είναι οι Rolling Stones. Ολοι οι άλλοι σχεδόν µοιραία κάποια στιγµή διαλύονται γιατί βρίσκουν άλλα πράγµατα που γοητεύουν τον καθένα. Και νοµίζω ότι αυτό είναι πρόοδος.
Πάντα ήσασταν πολύ κοντά με τον Ρότζερ Γουότερς. Πώς είχατε νιώσει με τη δικαστική διαμάχη που είχε ανοίξει ενάντια σε εσάς και τον Ντέιβιντ Γκίλμορ;
Πότε ήταν αυτό; Είκοσι, τριάντα χρόνια πριν;
Περισσότερο. Ηταν το 1986.
Ηταν κατανοητό αυτό που έλεγε ο Ρότζερ αλλά ειλικρινά είναι παράλογο να λέµε στους ανθρώπους τι µπορούν και τι δεν µπορούν να κάνουν. Ηταν τότε που ζητούσε να µην παίζουµε χρησιµοποιώντας το όνοµα Pink Floyd. Χρόνια πριν είχαµε υπογράψει συµβόλαιο σύµφωνα µε το οποίο αν κάποιος ήθελε να αποχωρήσει είχε το απόλυτο δικαίωµα να το κάνει. Κανείς µας δεν είχε υποχρέωση να µείνει στο γκρουπ. Ωστόσο όποιος αποχωρούσε δεν είχε το δικαίωµα να απαγορεύει στους υπόλοιπους να χρησιµοποιούν το όνοµα. Στο τέλος ο Ρότζερ το αποδέχτηκε.
Το 1989 είχατε έρθει στην Ελλάδα στο πλαίσιο της περιοδείας σας, σε µια συναυλία που έπειτα από τόσα χρόνια εξακολουθεί για το ελληνικό κοινό να είναι σηµείο αναφοράς.
Ηταν µια από τις πολλές εµφανίσεις της περιοδείας µας και θυµάµαι ότι είχαµε περάσει πολύ όµορφα. ∆εν είχαµε ξαναπαίξει στη χώρα σας. Τότε είχαν σπίτια στην Ελλάδα ο Ντέιβιντ και ο Ρικ –µε τα χρόνια και ο Ρότζερ– και έτσι νιώθαµε µια συγγένεια µε την Ελλάδα και τους ανθρώπους της. Εκείνη η συναυλία ήταν για µας σαν µια µεγάλη οικογενειακή γιορτή.
Πώς βρίσκετε τη σηµερινή µουσική;
Για να είµαι ειλικρινής, δεν ακούω πολύ σηµερινή µουσική. Ωστόσο τρέφω µεγάλο σεβασµό για τους νέους µουσικούς. Νοµίζω ότι είναι εξίσου ταλαντούχοι µε εκείνους που έπαιζαν πριν από 50 χρόνια. Και µάλιστα από πολλές απόψεις συχνά είναι καλύτεροι τώρα από τότε. Αρκετοί έχουν παρακολουθήσει πολύ υψηλού επιπέδου µαθήµατα µουσικής στο σχολείο. Εµείς ποτέ δεν είχαµε στο σχολείο δασκάλους ηλεκτρικής κιθάρας ή ντράµερ. Ο εγγονός µου είναι τεχνικά πολύ καλύτερος ντράµερ από µένα. Επιπλέον έχει καλή γνώση των σύγχρονων συστηµάτων εγγραφής. Τρέφω µεγάλο σεβασµό για τους νέους µουσικούς, οι οποίοι ζουν σε έναν πολύ πιο δύσκολο κόσµο. Οταν εµείς ξεκινούσαµε ήταν πολύ πιο εύκολο να υπογράψουµε συµβόλαιο µε δισκογραφική. Πλέον οι δισκογραφικές ασχολούνται µε τα γκρουπ µόνο όταν βρίσκονται ήδη στα µισά του δρόµου προς την επιτυχία. Είναι πολύ σηµαντικό να γράφει κανείς καλά τραγούδια.
Υπάρχουν πολλά καλά τραγούδια σήµερα;
Νοµίζω πως ναι. Υπάρχουν πολλοί καλοί τραγουδοποιοί, πολλά καλά τραγούδια. Αυτό που δεν υπάρχει όπως παλιά είναι η ιδέα του άλµπουµ. Εχει αλλάξει ο τρόπος που οι άνθρωποι ψάχνουν και ακούν µουσική –πλέον γίνεται µέσα από λίστες αναπαραγωγής–, οπότε είναι πιο δύσκολο να τους αγγίξεις σε βαθύτερο επίπεδο.
Από το 2018 είστε και πάλι on the road. Τι αλλαγές βλέπετε στον κόσµο σε σχέση µε παλιά;
Είναι µεγάλο θέµα αυτό. Χθες το συζητούσαµε µεταξύ µας. Κάποια πράγµατα παραµένουν ίδια. Ολη η φάση της περιοδείας είναι η ίδια. Είναι µια µικρή οµάδα ανθρώπων που είτε ταξιδεύει µε βαν είτε µε τσάρτερ. Γενικά στις περιοδείες περνάς υπέροχα. Αυτό όµως που έχει αλλάξει είναι ο έξω κόσµος.
Ως προς τι;
Αλλαξε πολλά πράγµατα η πανδηµία. Εξαιτίας του κορονοϊού σταµατήσαµε τις περιοδείες για δύο χρόνια, κάτι που µας απογοήτευσε βαθιά. Μας αποκαρδίωσε ότι δεν µπορούσαµε να εµφανιστούµε σε κοινό. Αυτήν τη στιγµή ο πόλεµος στην Ουκρανία είναι εξαιρετικά ανησυχητικός. Και ποιος ξέρει τι επιφυλάσσει το µέλλον. Απλώς ελπίζουµε να συνεχίσουµε να παίζουµε για όσο περισσότερο µπορούµε.
INF0
Οι Nick Mason’s Saucerful εμφανίζονται την Παρασκευή 3 Ιουνίου στο Θέατρο Δάσους και το Σάββατο 4 Ιουνίου στην Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων. Οι πόρτες ανοίγουν στις 19.00
