Μια βουτιά στα… παρασκήνια του ντοκιμαντέρ «Ζωντανοί στο Κύτταρο – Σκηνές ροκ» με αφορμή τη σημερινή συναυλία που θα δώσει ο Θοδωρής Κοτονιάς στην Τεχνόπολη.
Είναι χειμώνας του 2005. Τα γυρίσματα του μουσικού ντοκιμαντέρ «Ζωντανοί στο Κύτταρο – Σκηνές ροκ» κοντεύουν να ολοκληρωθούν. Τα Μακρινά Ξαδέρφια, το συγκρότημα του τραγουδοποιού και ερμηνευτή Θοδωρή Κοτονιά, με έχουν εντυπωσιάσει με τον καθαρόαιμο φολκ – ροκ ήχο τους και αποδέχονται την πρότασή μου για να γίνουν η backing band της ταινίας, συμπράττοντας με τον Θανάση Γκαϊφύλλια, τη Δέσποινα Γλέζου, τον Ηρακλή Τριανταφυλλίδη και τους υπόλοιπους προδρομικούς καλλιτέχνες της ελληνικής ροκ σκηνής. Εκείνο τον καιρό κάνουμε στενή παρέα με τον Κοτονιά στο σπίτι του στη Δραπετσώνα. Οινοποσίες, αρνιά που του στέλνουν οι δικοί του απ’ το χωριό, καφέδες και τσιγάρα, αλλά και συζητήσεις για τους Wishbone Ash, τον «Δημητράκη τον Μόρισον» και τη «Γιαννούλα την Τζόπλιν», όπως έλεγε χαρακτηριστικά με το χιούμορ του. Μπαίνουμε στο μοντάζ και ένα μεσημέρι, πάντα στη Δραπετσώνα, ζητάω από τον Κοτονιά να συνθέσει το τραγούδι για τους τίτλους τέλους του ντοκιμαντέρ. «Ναι, αλλά θα γράψουμε μαζί τους στίχους» μου προτείνει και πιάνει αμέσως την κιθάρα. Ηταν η πρώτη φορά που θα δοκίμαζα να γράψω στίχους για δική μου δουλειά, με τη συμβολή όμως ενός συνομήλικού μου καλλιτέχνη, ο οποίος αντικειμενικά έγραφε και γράφει καταπληκτικούς στίχους.
«Στην οδό Ηπείρου» ξεκινάω να λέω εγώ… «Μια φωνή του απείρου» συνεχίζει ο Κοτονιάς. Και καταλήγουμε: «Φώτα στη σκηνή/ τώρα σκοτεινή/ μα βαθιά στο κύτταρό της/ είναι ζωντανή». Μεσολαβεί το ρεφρέν: «Εχω έναν ήλιο/ σαν παλιό βινύλιο/ χάραγμα βαθύ/ μα δε θα χαθεί» κ.λπ., για να κλείσουμε με τη δεύτερη στροφή: «Είναι η εποχή μου σαν την ενοχή μου/ μνήμες τραγουδιών άτακτων παιδιών/ μεθυσμένα από το νέκταρ κάποιων λουλουδιών».
Το τραγούδι ολοκληρώνεται επιτόπου με τον Κοτονιά να συνθέτει τη μελωδία που του γέννησαν οι στίχοι μας και του δίνουμε τον τίτλο «Σαν παλιό βινύλιο». Λίγες μέρες μετά καλούμε στο στούντιο τη Λήδα Χαλκιαδάκη από τους Λήδα – Σπύρος των 70s, η οποία γίνεται η φωνή του τραγουδιού με τη συνοδεία του ηλεκτρικού ήχου των Μακρινών Ξαδερφιών. Μάλιστα στο φινάλε του ντουέτου Λήδας – Θοδωρή ηχογραφούνται τα γέλια μας από την όλη διαδικασία και μπαίνουν κι αυτά στην τελική μείξη. Πέρασαν είκοσι χρόνια από τότε, με τον Κοτονιά χαθήκαμε, ως είθισται μεταξύ των ανθρώπων, αλλά πάντα τον παρακολουθώ και σέβομαι το ταλέντο του. Το ίδιο ισχύει και για σημαντικούς ομότεχνούς του, όπως ο Γιώργος Νταλάρας, που τον πήραν κοντά τους και τον έφεραν στην πρώτη γραμμή των σύγχρονων τραγουδοποιών μας.
Θέλω να πάω στην Τεχνόπολη σήμερα, στη συναυλία «Με βάρκα στην καρδιά», με την οποία ο Κοτονιάς θα γιορτάσει τα είκοσι χρόνια του στη δισκογραφία. Κι εκεί με συγκίνηση θα ξανάρθουν στον νου μου τα γυρίσματα, η παλιά μας φιλία και το ένα και μοναδικό τραγούδι που αξιωθήκαμε να φτιάξουμε μαζί.
ΙΝFO
Τεχνόπολη Δήμου Αθηναίων, Πειραιώς 100 & Περσεφόνης, Γκάζι