Ο «θετός» γιος του Σάββα Ξηρού ζει στη Νέα Καλλικράτεια Χαλκιδικής και ακούει στο όνομα Θανάσης. Μέχρι πριν από πριν λίγα χρόνια ήταν ο Νασίρ από το Μπανγκλαντές.
Ενα τρομοκρατημένο πιτσιρίκι που περπατούσε επί τρεις μήνες άλλοτε σκοντάφτοντας στους σκελετούς άλλων απεγνωσμένων που δεν βρήκαν ποτέ τη δική τους γη της επαγγελίας και άλλοτε γυμνός πάνω στο χιόνι για να φτάσει στην Ελλάδα. Σήμερα είναι ολόκληρος άντρας και μοιράζεται την καθημερινότητά του στον τόπο καταγωγής του Σάββα με την πιστή σύντροφο του ισοβίτη Αλίθια και τον υπέργηρο παπα–Τριαντάφυλλο πατέρα του Σάββα, ο οποίος τον υπεραγαπά.
Πίσω από τη σχέση «πατέρα και «γιου» όχι στα χαρτιά αλλά στην ψυχή κρύβεται μια ιστορία ανθρωπιάς και αλληλεγγύης που όταν ο Σ. Ξηρός σου την αφηγείται το μυαλό σου φεύγει από τον «Μιχάλη» της 17Ν και τις εικόνες που αναπόσπαστα συνδέονται με τη δράση του στην οργάνωση…
Ο Σ. Ξηρός και ο Θανάσης γνωρίστηκαν στην απομόνωση του νοσοκομείου των φυλακών Κορυδαλλού.
«Με την Αλίθια, τον πατέρα και τον γιο μου…»
Αφορμή για να μάθουμε την ιστορία τους στάθηκε μια επικοινωνία που είχαμε με τον Σάββα μετά τη δημοσιοποίηση της αρνητικής εισήγησης του εισαγγελέα στην αίτηση του για υφ’ όρων απόλυση καθώς έχει διαγνωστεί με ποσοστό αναπηρίας 98% εφ’ όρου ζωής. Τον ρώτησα πού θα πάει να ζήσει σε περίπτωση που το συμβούλιο έχει διαφορετική άποψη από τον εισαγγελέα, κάτι που ο ίδιος δεν το πιστεύει πια, και μου απάντησε: «Με την Αλίθια, τον πατέρα (η παπαδιά Μοσχούλα έχει φύγει πια από τη ζωή) και τον… γιο μου».
Ολα όσα είπαμε στη συνέχεια για τον γιο, τον οποίο στην κυριολεξία ανάστησε πίσω από τους υγρούς τοίχους μιας φυλακής, είναι η περίτρανη απόδειξη ότι το καλό μπορεί να θριαμβεύσει ακόμη και στις πιο αντίξοες συνθήκες και ότι οι άνθρωποι δεν έχουν ποτέ μόνο μια όψη.
Ο Σάββας γνώρισε τον 18άχρονο τότε Νασίρ μια κρύα ημέρα του Γενάρη του 2012. Μόλις τον είχαν μεταγάγει στον Κορυδαλλό από τις φυλακές ανηλίκων του Βόλου.
Ηταν εννιά χρόνων παιδί όταν ξεκίνησε με τα πόδια από το Μπανγκλαντές, πέρασε Ιράν, Τουρκία και από εκεί Ελλάδα. Συνοδοιπόροι του πνίγηκαν στη διαδρομή, άλλοι έχασαν χέρια και πόδια από κρυοπαγήματα, κάποιες γυναίκες βιάστηκαν, όλοι τους φυλακίστηκαν.
Στην Αθήνα βγήκε αμέσως στο μεροκάματο, στην αρχή στη βιοτεχνία ενός Λιβανέζου που πότε τον πλήρωνε και πότε όχι. Μετά σε άλλη βιοτεχνία, από την οποία έφυγε χωρίς να πάρει ούτε ένα ευρώ… Και τότε κάποιοι ομοεθνείς του πολύ μεγαλύτεροι σε ηλικία τον έμπλεξαν στα ναρκωτικά. Τον έστελναν να κλέβει και έγιναν τα αστυνομικά τμήματα προσωρινές του κατοικίες. Χαρτιά δεν είχε, δουλειά δεν είχε, έμπαινε στην εφηβεία και ήταν ήδη χρήστης ουσιών.
Οι άθλιοι χρυσαυγίτες και τα μαθήματα
Κάποια στιγμή, όπως αφηγούνταν αργότερα στον Σάββα, βρέθηκε σε κέντρο απεξάρτησης όπου ερωτεύτηκε μια κοπελιά και χάραξε το όνομά της στο χέρι του. Αυτό στάθηκε αφορμή για να τον διώξουν. Ηταν στον δρόμο, κρύωνε και πεινούσε. Μπήκε σε ένα σπίτι για να βρει να φάει και να πάρει ένα ρούχο… Τον κλείδωσαν μέσα, τον έκαναν «μπαούλο» στο ξύλο, φώναξαν την αστυνομία… Ηταν κάτι άθλιοι χρυσαυγίτες, λέει ο Σάββας.
Ο μικρός έφαγε τέσσερα χρόνια και όταν πρωτοσυναντήθηκε με τον Σάββα ήταν ένα σκελετωμένο παιδί εξαρτημένο από ουσίες. Το πρώτο που έπρεπε να κάνω, λέει ο Σάββας, ήταν να τον βοηθήσω να ξεμπλέξει από τις ουσίες, όπως έχω κάνει και με άλλα παιδιά εδώ μέσα. Κάναμε μαθήματα ζωγραφικής, για τα μαθήματα γεωγραφίας μας έφερε η Αλίθια μια υδρόγειο. Δεν είχε ξαναδεί πώς είναι η Γη, είδε το γαλάζιο και όταν του είπα ότι αυτό είναι η θάλασσα απόρησε και ρώτησε: «Ολο αυτό είναι νερό;».
Πήραμε ένα βιβλίο του Αισώπου για αναγνωστικό, αλλά κυρίως του μίλαγα για να μάθει τη γλώσσα. Αρχισε να διαβάζει ιστορίες από την Παλαιά Διαθήκη. Το δύσκολο ήταν η απεξάρτηση, να βγουν από το μυαλό του τα ναρκωτικά, να τα δει σαν κάτι θλιβερό. Οταν μπήκε μέσα ήταν συντετριμμένος, ήθελε να επιστρέψει, αλλιώς πίστευε ότι θα πέθαινε… Του μίλησα για την Οδύσσεια και τις δυσκολίες που έχουν τα ταξίδια της επιστροφής.
Εψαχνε από κάπου να πιαστεί. «Τα παιδιά έχουν και βάσανα» λέει ο Σάββας με την εμπειρία πια του «γονιού»… Σιγά σιγά ο μικρός τα κατάφερε. Ψήλωσε και πέντε πόντους μέσα στη φυλακή, λέει ο «μπαμπάς» με καμάρι στη φωνή. Μόλις αποφυλακίστηκε ο Νασίρ άλλαξε θρήσκευμα, βαπτίστηκε Θανάσης και έφυγε σφαίρα για την Καλλικράτεια, όπου παραμένει από τον Μάρτιο του 2013. Μόλις πριν από μερικούς μήνες έφυγε από το σπίτι του παπα-Τριαντάφυλλου και νοίκιασε δικό του ακριβώς δίπλα.
«Αυτός ήταν νύχτα ημέρα στο νοσοκομείο όταν πέθανε η μητέρα μου. Την έκλαψε πιο πολύ από όλους».
Ο Θανάσης δουλεύει όπου τον φωνάξουν. Κλαδεύει, μαζεύει ελιές, καθαρίζει κήπους, βοηθάει τα γεροντάκια στο σπίτι. «Μιλάμε κάθε ημέρα στο τηλέφωνο, όποτε μπορεί έρχεται και με βλέπει. Μόνος ή με την Αλίθια».
