Σε λίγες μέρες ξαναβγαίνει στις αίθουσες ένα από τα κορυφαία φιλμ του παγκόσμιου κινηματογράφου, ο «Τελευταίος Αυτοκράτορας» του Μπερτολούτσι που σάρωσε τα όσκαρ του 1988.
Ο «Τελευταίος Αυτοκράτορας» του ιταλού Μπερνάρντο Μπερτολούτσι αποτελούσε μια από τις ελάχιστες φορές που κάποιος δυτικός σκηνοθέτης κατάφερνε να πραγματοποιήσει γυρίσματα στην αποκομμένη από την παγκόσμια κοινότητα Κίνα και η πρώτη φορά μετά από το 1949 που μια διεθνής παραγωγή θα ολοκληρωνόταν σε κινέζικα εδάφη με τη συνεργασία της κομμουνιστικής κινεζικής κυβέρνησης.
Όμως ο αριστερός σκηνοθέτης δεν ήταν απόλυτα σίγουρος για το φιλμ που θα έπρεπε να κάνει και ζήτησε από την ηγεσία της Κίνας να διαλέξει ανάμεσα στα δύο πρότζεκτ που είχε στο μυαλό του. Το πρώτο ήταν η ζωή του Που Γι, του τελευταίου αυτοκράτορα της Κίνας και το δεύτερο αφορούσε μια προσαρμογή του κλασικού βιβλίου του Αντρέ Μαλρό «Η ανθρώπινη μοίρα». Τελικά, η κινέζικη κυβέρνηση επέλεξε τον «Τελευταίο Αυτοκράτορα» και τα γυρίσματα ξεκίνησαν το φθινόπωρο του 1986.
Η αυτοβιογραφία του Που Γι με τίτλο «Από αυτοκράτορας πολίτης» ήταν η βάση για το σενάριο των Μαρκ Πέπλοου και Μπερτολούτσι, που ξεκινούσε με ένα στιγμιότυπο από το Πεκίνο του 1908. Ένα αγόρι τριών ετών αρπάζεται από τη μητέρα του και μεταφέρεται μέσα στη νύχτα στην Απαγορευμένη Πόλη. Το όνομά του είναι Που Γι. Μερικές μέρες αργότερα, στέφεται αυτοκράτορας με ονόματα όπως «Ο Άρχοντας των 10 Χιλιάδων Ετών» και «Ο Γιος των Ουρανών». Όταν όμως, το 1912 η Κίνα γίνεται δημοκρατία, τελειώνουν 3.000 χρόνια αυτοκρατορικής διακυβέρνησης. Ο μόνος που δεν αντιλαμβάνεται αυτές τις σαρωτικές ιστορικές αλλαγές είναι ο μικρός αυτοκράτορας, που περιτριγυρίζεται από αξιωματούχους, αυλικούς και πάνω από 1.500 ευνούχους, οι οποίοι του συμπεριφέρονται σαν να είναι θεός. Μόνο που δεν του επιτρέπεται να βγει έξω από το παλάτι, ούτε να γνωρίσει την πραγματικότητα του κινεζικού λαού καθώς ο μεσαιωνικός τρόπος ζωής στην Απαγορευμένη Πόλη δεν αλλάζει.
Το 1924 ο Που Γι εξορίζεται και από τότε αρχίζει να αναζητεί τη χαμένη του ταυτότητα, μέσα από τις συμπληγάδες της Ιστορίας. Στο τέλος της ζωής του γίνεται κηπουρός στους Βοτανικούς Κήπους του Πεκίνου κι αυτή είναι η μόνη περίοδος της ζωής του που είναι πραγματικά ελεύθερος. Ο Που Γι πέθανε φτωχός και μόνος το 1967.
Στη δημιουργία του για τη ζωή του τελευταίου αυτοκράτορα της Κίνας ο Μπερτολούτσι χρησιμοποιεί ως πολιτικές βινιέτες μια σειρά από φλας-μπακ που αποτυπώνουν την ταραχώδη ιστορία της Κίνας από τις αρχές 20ού αιώνα έως και τη δεκαετία του ’80. Αξίζει να σημειωθεί ότι κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων της τεράστιας σκηνής της στέψης του Που Γι στην Απαγορευμένη Πόλη, η βασίλισσα Ελισάβετ Β’ βρισκόταν στο Πεκίνο για κρατική επίσκεψη. Όμως δεν μπόρεσε να εξασφαλίσει άδεια από τις κινεζικές αρχές για να επισκεφθεί την Απαγορευμένη Πόλη καθώς προτεραιότητα είχε η ταινία του Μπερτολούτσι.
Το ρόλο του τελευταίου αυτοκράτορα της Κίνας κρατούσε ο Τζον Λον ενώ στους υπόλοιπους βασικούς ρόλους ο Πίτερ Ο’ Τουλ υποδύεται το Σκωτσέζο δάσκαλο του νεαρού Που Γι. Σε άλλους ρόλους συναντάμε τους Τζόαν Τσεν, Γινγκ Ρουοτσένγκ, Βίκτορ Γουόνγκ, Ντένις Νταν και Ρικ Γιανγκ. Τη διεύθυνση φωτογραφίας υπογράφει ο Βιτόριο Στοράρο, ενώ στην εξαίσια μουσική του Ριουίτσι Σακαμότο, οι Ντέιβιντ Μπερν και Κονγκ Σου έχουν τη δική τους συνδρομή.
Η αριστουργηματική ταινία, ναυαρχίδα της φιλμογραφίας του Μπερτολούτσι κέρδισε το 1988 εννιά βραβεία Όσκαρ: καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, διασκευασμένου σεναρίου, πρωτότυπης μουσικής, φωτογραφίας, μοντάζ, καλλιτεχνικής διεύθυνσης, κοστουμιών και ήχου. Έγινε έτσι μία από τις πιο πολυβραβευμένες ταινίες του θεσμού, ενώ συνολικά απέσπασε 40 ακόμα κινηματογραφικά βραβεία -μεταξύ των οποίων- BAFTA, Χρυσές Σφαίρες, Σεζάρ και Βραβεία Ενώσεων Κριτικών. Θα επαναπροβληθεί στις ελληνικές αίθουσες στις 7 Μαρτίου σε διανομή Feelgood.
