Ορθά, κατά τη γνώμη μας, αναφέρει ο Κώστας Δουζίνας στο άρθρο του «Πολιτική φιλοσοφία κι το “σώμα” της Αριστεράς» στο tvxs, ότι:
… «η περίφημη επιστροφή στην «κανονικότητα» […] Είναι ένα βαθιά οπορτουνιστικό και μηδενιστικό καθεστώς που καταστρέφει κοινωνικούς θεσμούς και δεσμούς. Αλλά ο αυταρχικός νεοφιλελευθερισμός πάει μακρύτερα. Αποτελεί καθολική ιδεολογία και κοσμοθεώρηση, μια νέα κοινωνική οντολογία. Οι πολίτες ως υπήκοοι, η ελευθερία ως κατανάλωση, η δημοκρατία ως τελετουργία που επιβεβαιώνει τις αποφάσεις των «αρίστων» τεχνοκρατών».
Αν αυτή είναι η ανάγνωση της πραγματικότητας από την Αριστερά τότε η ίδια οφείλει να αρθρώσει ένα πολιτικό λόγο στον αντίποδα. Οφείλει να εκφράσει ιδεολογικά κι οραματικά την κοινωνική πλειονότητα έναντι του «μηδενιστικού καθεστώτος».
Η αναπάντεχη κυβερνητική θητεία της Αριστεράς της περιόδου 2015-2019, παρά το ασφυκτικό πλαίσιο λειτουργίας της, ήταν μια τραυματική εμπειρία για την αστική τάξη και το πολιτικό της προσωπικό. Σε μια περίοδο κυριαρχίας των συντηρητικών και ακραία νεοφιλελεύθερων δυνάμεων στην Ευρώπη το “πείραμα” του ΣΥΡΙΖΑ ήταν ένα καμπανάκι κινδύνου για την πολιτική κυριαρχία του αστισμού στη χώρα μας. Μεθοδικά και οργανωμένα οι «ιδιοκτήτες» της χώρας προετοίμασαν όχι μόνο την επιστροφή της Δεξιάς στην κυβέρνηση αλλά και την αντιδημοκρατική μετεξέλιξη του καθεστώτος μέσω της θεσμικής θωράκισής του.
Οι ενδοεπιχειρηματικές διαφορές των ολιγαρχών παραμερίστηκαν προκειμένου να υλοποιηθεί το σχέδιο των “απαραίτητων θεσμικών αλλαγών”, κατά Βορίδη, ώστε να μη βιώσει η χώρα ξανά τη διακυβέρνηση της «παλαβής» Αριστεράς. Ο Μητσοτάκης και η κυβέρνησή του υλοποιούν με θρησκευτική ευλάβεια το νεοφιλελεύθερο σχέδιο της ολιγαρχίας του πλούτου σε βάρος της κοινωνικής πλειονότητας.
Η μεθοδική και οργανωμένη επίθεση στην κατοικία, στην εργασία, στο ασφαλιστικό, στην υγεία, στην παιδεία, στην ενημέρωση, στα δημοκρατικά και κοινωνικά δικαιώματα με την παράλληλη ενίσχυση της κρατικής καταστολής είναι σε πλήρη εξέλιξη. Οι δεσμεύσεις που αναλαμβάνουν σε βάθος χρόνου έναντι των δανειστών (ταμείο ανάκαμψης, χρέος, τράπεζες) διαμορφώνουν το οικονομικό πλαίσιο και τις διεθνείς εξαρτήσεις…
Το ερώτημα είναι: Το δυστοπικό αυτό πλαίσιο μπορεί να αμφισβητηθεί από την Αριστερά του 21ου αιώνα; Μπορούν να προταθούν πολιτικές υπεράσπισης των συμφερόντων της κοινωνικής πλειονότητας; Μπορεί η Αριστερά να προτείνει στους πολίτες με πειστικό και ρεαλιστικό τρόπο ένα πρόγραμμα κυβερνητικής προοπτικής το οποίο θα πηγαίνει πέρα από την «καλύτερη» διαχείριση της πραγματικότητας καταργώντας τους νόμους – εκτρώματα της ΝΔ; Ένα πρόγραμμα το οποίο εκτός των άλλων θα ενσωματώνει το φαντασιακό της Αριστεράς; Με άλλα λόγια ένα πλέγμα σημασιών, αξιών, στόχων που δημιουργεί η κοινωνία ως οργανική ολότητα. Μια προοπτική στην οποία η ατομική ανέλιξη θα συμβαδίζει με την κοινωνική ευθύνη;…
Η κυβερνητική θητεία του ΣΥΡΙΖΑ μας δίδαξε ότι οι αυταπάτες είχαν όχι μόνο πολιτικό κόστος για τον ίδιο αλλά κόστισαν και κοστίζουν πολύ περισσότερο για τις εκτός των τειχών κοινωνικές κατηγορίες πολιτών. Και επειδή οι πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες του 2015 ανήκουν ανεπιστρεπτί στο παρελθόν, και επειδή δεν καταργήθηκαν τα μνημόνια με ένα νόμο και ένα άρθρο, και επειδή πολλοί απογοητεύτηκαν από την «πρώτη φορά Αριστερά», και επειδή ο ταξικός αντίπαλος είναι συγκροτημένος, μεθοδικός και στοχοπροσηλωμένος στην αυταρχική θωράκιση του καθεστώτος, χρειάζεται μια επικοινωνιακή, και όχι μόνον, υπέρβαση προκειμένου να ακουστεί με αξιώσεις, για ακόμη μια φορά, ο κυβερνητικός λόγος της Αριστεράς από τη ΒΑΣΗ της κοινωνίας.
Χωρίς περικοκλάδες, χωρίς βερμπαλισμούς, χωρίς έπαρση και γενικότητες, με γειωμένη επιχειρηματολογία και υλοποιήσιμους στόχους, οφείλει να φύγει επιθετικά μπροστά με κάθε πρόσφορο τρόπο. Με το σύνολο των στελεχών της που καλούνται να αποδείξουν ότι είναι δεν είναι «θαυμαστά ελεύθεροι» στα λόγια και «θλιβερά δέσμιοι» σε προσωπικές στρατηγικές. Χωρίς αυταπάτες αυτή τη φορά, διότι… τρίτη φορά δύσκολα θα υπάρξει στο ορατό μέλλον…
ΥΓ: Η απλή αναλογική πρέπει να βρει την Αριστερά προγραμματικά έτοιμη για μια συμμαχική προοδευτική κυβέρνηση. Κατά τη γνώμη μας, μια πρόταση για συζήτηση πάνω σ’ ένα δομημένο ελάχιστο πρόγραμμα με βάση κοινές θέσεις των κομμάτων της δημοκρατικής αντιπολίτευσης θα έπρεπε ήδη να «αιωρείται» στο πολιτικό σκηνικό. Με αποδέκτη τόσο τις ηγεσίες όσο, και ΚΥΡΙΩΣ, τους ψηφοφόρους τους…
