Στο βιβλίο του με τίτλο «Καπιταλισμός και Ελευθερία», το οποίο κυκλοφόρησε το 1962, ο ιεροκήρυκας του Νεοφιλελευθερισμού, Μίλτον Φρίντμαν ισχυρίζεται ότι καπιταλισμός και δημοκρατία αποτελούν άρρηκτα συνδεδεμένες έννοιες.
Κάποιες δεκαετίες αργότερα, ο άνθρωπος που καθιέρωσε τον όρο «θαύμα της Χιλής», για να περιγράψει την εξέλιξη της χιλιανής οικονομίας επί Πινοσέτ, είχε αναθεωρήσει. Το 1988 ο Φρίντμαν, στο πλαίσιο συνέντευξής του, ομολόγησε πως υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις ότι η δημοκρατική οργάνωση και λειτουργία της κοινωνίας θέτει την ύπαρξη της ελεύθερης οικονομίας σε κίνδυνο. Κοινό χαρακτηριστικό όλων των εκφραστών του νεοφιλελευθερισμού είναι, ότι αντιμέτωποι με το δίλημμα καπιταλισμός ή δημοκρατία, πρώτο μέλημα τους είναι η προστασία της ελεύθερης οικονομίας.
Από την οπτική αυτή, ο Κυριάκος Μητσοτάκης κάνει απλά τη δουλειά του. Κάνει αυτό που κάνει ένας νεοφιλελεύθερος πολιτικός που σέβεται τον εαυτό του και την τάξη του: χρησιμοποιεί όλα τα θεσμικά και ιδεολογικά εργαλεία που διαθέτει, για να προστατέψει το υφιστάμενο σύστημα, όπου το 10% της κοινωνίας κατέχει το 40% του πλούτου, από την οργή, την πολιτική οργάνωση και το δίκιο της κοινωνικής πλειοψηφίας.
Για το λόγο αυτό, το πραγματικό ερώτημα δεν είναι τι κάνει η κυβέρνηση αλλά τι ακριβώς κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ;
Η απάντηση είναι ότι κάνει αυτό που κάνει από το 2012, όταν για πρώτη φορά εκπροσωπήθηκε στη Βουλή ως αξιωματική αντιπολίτευση: συντάσσει πολιτικές διακηρύξεις, συγκροτεί επιτροπές και συμβούλια, συζητάει για την ανάγκη διερεύνησης και τον φόβο αλλοίωσης. Με το i-syriza και την υπόσχεση για «μια νέα σχέση με την πολιτική», τα παλιά «νέα» εργαλεία, μέσω των οποίων ο ΣΥΡΙΖΑ εδώ και επτά χρόνια διαβεβαιώνει την οργανωτική του βάση, τους ψηφοφόρους και τον εαυτό του, ότι είναι ένα κόμμα της σύγχρονης Αριστεράς, απέκτησε και ψηφιακό αδερφάκι.
Πέντε μήνες πριν το συνέδριο του κόμματος, μόνη λειτουργία της εφαρμογής είναι να ενημερώνει τα εγγραμμένα μέλη για τις τοποθετήσεις των βουλευτών και της ηγεσίας του κόμματος. Κυρίαρχοι διαμορφωτές της πολιτικής του κόμματος, το οποίο στην διακήρυξη του Σεπτεμβρίου σημείωσε ότι η ανασυγκρότηση της Αριστεράς, δεν είναι υπόθεση των λίγων και των “φωτισμένων”, εξακολουθούν να είναι οι λίγοι και πεφωτισμένοι: Ένα πολιτικό συμβούλιο το οποίο με άγνωστη διαδικασία προέκυψε από ένα όργανο 695 μελών, η διαδικασία συγκρότησης και δημοκρατικής νομιμοποίησης του οποίου μας είναι επίσης άγνωστη.
Κοινή συνισταμένη όλων αυτών των πρωτοβουλιών διερεύνησης είναι ότι ακολουθούν την ίδια μεθοδολογία: βάζουν την αρχή στο τέλος. Τοποθετούν την εμπλοκή της βάσης του κόμματος και της κοινωνίας σε μια χρονική στιγμή, κατά την οποία οι κομβικές αποφάσεις θα έχουν ληφθεί, το πρόγραμμα θα έχει γραφτεί, τα πόστα θα έχουν μοιραστεί.
Η έλλειψη δημοκρατικής νομιμοποίησης στην λήψη αποφάσεων δεν συνιστά πρόβλημα ηθικής φύσης. Η κριτική για τον τρόπο οργάνωσης της διαδικασίας ανασυγκρότησης του ΣΥΡΙΖΑ δεν απορρέει από μια ουτοπική αντίληψη σύμφωνα με την οποία η εμπλοκή όλων των ανθρώπων στην πολιτική είναι ισότιμα χρήσιμη. Αντιθέτως, η εμπειρία της πολιτικής πρακτικής και συζήτησης, αποδεικνύει ακόμα και στους πλέον ρομαντικούς, ότι οι διαφορές μεταξύ των ανθρώπων σε επίπεδο πολιτικής συγκρότηση και λόγου είναι τεράστιες. Και ακριβώς γιαυτό, η δημοκρατία είναι δύσκολη και κουραστική. Για την Αριστερά όμως, η δημοκρατία είναι κάτι ακόμα: το κλειδί της εξουσίας. Μιας εξουσίας την οποία τα στελέχη της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ τόσες φορές παραδέχτηκαν πως δεν είχαν κατακτήσει. Η δημοκρατία ως πάγια διαδικασία διαμόρφωσης της πολιτικής είναι τεχνική εξουσίας, η οποία μετασχηματίζει συνειδήσεις. Είναι μέθοδος ριζοσπαστικοποίησης, διαδικασία πολιτικοποίησης και εργαλείο μαζικοποίησης.
Για το λόγο αυτό, η δημοκρατία για την Αριστερά δεν είναι πολυτέλεια, αλλά μέσο πολιτικής επιβίωσης. Εάν ο ΣΥΡΙΖΑ επιθυμεί να πάρει την εξουσία, πρέπει να αλλάξει αυτό που κάνει. Καθώς, όπως λέει και το ρητό που λανθασμένα αποδίδεται στον Αϊνστάιν: Τρέλα είναι να κάνεις το ίδιο πράγμα ξανά και ξανά και να περιμένεις διαφορετικά αποτελέσματα.
