Ο ΣΥΡΙΖΑ έπασχε και πάσχει από μια εγγενή (γιατί μοιάζει να έχει και ιδεολογικά χαρακτηριστικά), όπως εξελίσσεται, αδυναμία κατανόησης της σημασίας των ΜΜΕ και της επικοινωνίας στη διαμόρφωση καταναλωτικών συνηθειών, εκλογικών προτιμήσεων, ακόμη και συμπεριφορών (μακρύς ο κατάλογος, δεν χρειάζεται να τον παραθέσουμε ολόκληρο).
Και μάλιστα σε μια περίοδο κατά την οποία η ΝΔ (κατεξοχήν κόμμα της διαπλοκής με τα media) διαθέτει και τα οικονομικά εργαλεία για να εξαπολύσει –και το κάνει– μια ακόμη επίθεση φιλίας προς την ιδιοκτησία των Μέσων αλλά και να στείλει ταυτόχρονα ένα ισχυρό μήνυμα προς τους εργαζόμενους σε αυτά, στη λογική «αν με φροντίσετε, θα σας φροντίσω».
Η άποψη ότι ένα κόμμα της Αριστεράς μπορεί σήμερα να καταλάβει την εξουσία ερήμην των ΜΜΕ και αρκούμενο για παράδειγμα στα social media και τα δικά του Μέσα είναι απόλυτα λανθασμένη.
Πρώτον, διότι κρίσιμη μερίδα του εκλογικού σώματος ενημερώνεται από τα λεγόμενα συστημικά Μέσα και αυτό είναι κάτι που δείχνουν όλες οι σχετικές μετρήσεις.
Δεύτερον, διότι τα κομματικά ΜΜΕ απευθύνονται κατά βάση σε όλους όσοι είναι ήδη μέσα και όχι στην κρίσιμη μάζα εκτός κόμματος.
Σε απλά ελληνικά, μαζί με το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ για την επόμενη ημέρα θα είχε μεγάλη σημασία να κατατεθεί ένα «κοινωνικό συμβόλαιο για τα ΜΜΕ». Ενα συμβόλαιο που θα περιγράφει τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις τους (εθνικές συχνότητες νοικιάζουν), όπως όλες οι επιχειρήσεις άλλωστε που λειτουργούν στη χώρα, αλλά θα λύνει και χρονίζοντα προβλήματα του χώρου. Και κυρίως θα δίνει απαντήσεις στην αναγκαιότητα ανεξάρτητης λειτουργίας τους χωρίς κομματικές και άλλες εξαρτήσεις.
Οποιος ισχυρίζεται σήμερα ότι τα ΜΜΕ δεν είναι ένας από τους πιο κρίσιμους πυλώνες άσκησης εξουσίας και παράλληλα διαμόρφωσης συλλογικής συνείδησης, ψευδαισθήσεων και προτύπων στην καλύτερη περίπτωση ζει στον κόσμο του, στη χειρότερη αποτελεί ένα είδος πολιτικού χαμαιλέοντα…
