Πού είστε, βρε παιδιά;
Πού είστε όλοι εσείς που συμβουλεύατε τον Τσίπρα να έχει ως προεκλογικό αφήγημα τις κυβερνήσεις συνεργασίας – ανοχής – ειδικού σκοπού και άλλα απίθανα, με κόμματα που δεν ήθελαν να συνεργαστούν μαζί του;
Πού είστε εσείς που του λέγατε ότι αυτός είναι ο δρόμος για τη νίκη; – το να ψηφίζεις δηλαδή ένα κόμμα εξουσίας που δε θέλει να κυβερνήσει αυτοδύναμα.
Πού είστε εσείς που τροφοδοτούσατε την επιμονή του στην απλή αναλογική των «παιδικών χρόνων» της Αριστεράς του 3%, χωρίς να του πείτε «πρόσεχε, απλή αναλογική ίσον γκρεμός»;
Πού είστε, βρε παιδιά, εσείς που συμβουλεύσατε να γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ χορηγός του Νίκου Ανδρουλάκη, προβάλλοντας τη συγκυβέρνηση μαζί του ως διακαή πόθο της Αριστεράς;
Πού είστε εσείς που εισηγηθήκατε, επιχειρηματολογήσατε, ενθουσιαστήκατε με τα σλόγκαν «Ξέρουμε και μπορούμε να φέρουμε την αλλαγή» και «Δίκαιη κοινωνία, ευημερία παντού»;
Πού είστε εσείς, οι εραστές των κλειστοφοβικών σποτ με τον αγρότη, τον γιατρό, τους βάλτους, πού είστε εσείς που βάλατε τον Τσίπρα να γυρίσει το κεντρικό οραματικό του σποτ σε ιδρυματικό περιβάλλον, με κλειστές καφέ κουρτίνες, υποφωτισμένο από το πορτατίφ;
Πού είστε εσείς που του λέγατε να πηγαίνει σε δεκάδες καφέ και αγορές της περιφέρειας αντί να του οργανώσετε ένα σχέδιο αξιοποίησης του πολύτιμου προεκλογικού του χρόνου στα νέα μέσα, με δομημένη προσωπική παρουσία του στο tiktok – ή μήπως φοβόσασαν ότι το tiktok είναι ο νέος δαίμονας του εκ Κίνας ορμώμενου καπιταλισμού;
Πού είστε εσείς που μετατρέψατε τον ηγέτη της Αριστεράς σε έναν άνευρο συνεντευξιαζόμενο, ο οποίος ευχαριστούσε (η αστική ευγένεια μας έφαγε)τα κανάλια που τον δολοφονούσαν επί οκτώ χρόνια;
Πού είστε -τέλος και πάνω απ’ όλα- εσείς που πείσατε τον Τσίπρα ότι το 32% το έχει στο τσεπάκι του και αυτό που του λείπει για να κερδίσει τις εκλογές είναι ένα 5% «κεντρώων» που δε θέλουν υψηλούς τόνους, νεύρο, δύναμη, αλλά έναν κατατονικό λόγο χωρίς αιχμή, φως και φωτιά; Πού είστε οι φωστήρες που δε μάθατε από τη σύγχρονη εκλογική Ιστορία ότι το περίφημο «κέντρο» και οι αναποφάσιστοι πηγαίνουν με τον υποψήφιο που έχει τη δυναμική με το μέρος του;
Πού είστε, βρε παιδιά;
Υπήρχατε;
Ήσασταν εκεί;
Κι αν ήσασταν εκεί, τι του λέγατε δηλαδή;
Σας ρωτούσε «Τι ώρα είναι;» και απαντούσατε «ό,τι ώρα πεις εσύ, Πρόεδρε», για να θυμηθώ το γνωστό ανέκδοτο για την υποτιθέμενη στιχομυθία Ανδρέα Παπανδρέου – Άκη Τσοχατζόπουλου;
Δε λέω ότι ο Τσίπρας δεν έχει προσωπικές ευθύνες – γιατί τις τελικές αποφάσεις τις έπαιρνε εκείνος, εσείς απλώς συμβουλεύατε.
Όμως εκείνος ανέλαβε ολόκληρη την ευθύνη για όλους σας και παραιτήθηκε. Εσείς πού είστε;
Καμία ευθιξία;
Καμία αυτογνωσία;
Το μόνο που σας νοιάζει είναι να δηλώσετε «παρών» στη στήριξη υποψηφίου για την προεδρία.
Μην τυχόν και χάσετε την ευκαιρία να τον συμβουλεύσετε κι αυτόν. Να τον καταστρέψετε κι αυτόν.