Για την ανολοκλήρωτη εξέγερση του Νοέμβρη του 1973 έχουν γραφτεί πολλά και γράφονται. Αποτελεί μεγάλη απόδειξη της ιστορικής σημασίας του Πολυτεχνείου. Υπάρχουν ακόμη πολλές πτυχές για το τι συνέβη μέσα και έξω από το Πολυτεχνείο που δεν έχουν ερευνηθεί. Και κρύβουν πολλά και για το μέγεθος του γεγονότος και για τη μαγεία των ωρών και των λεπτών ακόμη εκείνων των στιγμών. Το υπέροχο και τρομερό τριήμερο της κατάληψης ήταν μια έκρηξη, ένα ηφαίστειο.
Οσοι και όσες συμμετείχαμε καταθέσαμε εκεί τα πιο όμορφα όνειρά μας. Ημασταν άοπλοι. Μοναδικά μας εφόδια η ψυχή και η καρδιά. Δεν θέλαμε να πέσει μόνο η χούντα – «έξι χρόνια αρκετά, δεν θα γίνουνε εφτά». Θέλαμε μια διαφορετική κοινωνία, να αλλάξουμε τον κόσμο – «επανάσταση, λαέ»… Αγνοήσαμε τον κίνδυνο. Ξεπεράσαμε τον φόβο. Ζήσαμε στιγμές που μας σημάδεψαν. Δημιουργήθηκε εκεί μια βάση αξιών και αρχών στέρεα, ζωντανή και διαρκώς επίκαιρη. Ετσι συγκλόνισε τότε το Πολυτεχνείο, που συνέχισε να συγκλονίζει για 50 χρόνια και θα συγκλονίζει.
